Το 1793 οι Βρετανοί πρεσβευτές είχαν προκαλέσει σάλο στην Κίνα όταν αρνήθηκαν να προσκυνήσουν τον αυτοκράτορα Κιανλόνγκ. Σήμερα οι πιθανότητες να επαναληφθεί τέτοια αναιδής συμπεριφορά είναι ελάχιστες. Η επίσκεψη του Κινέζου πρωθυπουργού κ. Λι Κετσιάνγκ στο Λονδίνο απέφερε εμπορικές και επενδυτικές συμφωνίες ύψους 14 δισ. λιρών (17,5 δισ. ευρώ) και την υπόσχεση για μελλοντική συνεργασία. Οι άρρητοι όροι είναι ότι η Βρετανία θα τηρεί σιγήν ιχθύος σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ότι δεν θα περιμένει υπερβολική αμοιβαιότητα.
Η πρώτη επίσκεψη του πρωθυπουργού κ. Λι δεν θα μπορούσε να διαφέρει περισσότερο από αυτήν του κ. Γουέν Τζιαμπάο το 2004. Ενώ ο κ. Λι ανακοίνωσε την αγορά υγροποιημένου φυσικού αερίου ύψους 12 δισ. λιρών (15 δισ. ευρώ) και μικρότερες συμφωνίες στους τομείς της βιοτεχνολογίας και της ηλιακής ενέργειας, ο κ. Γουέν είχε φέρει συμφωνίες ύψους 1,5 δισ. λιρών και διαδηλώσεις για την απελευθέρωση του Θιβέτ. Και ο τόνος έχει αλλάξει. Το 2004 ο Κινέζος πρεσβευτής στο Λονδίνο είχε προειδοποιήσει τη Βρετανία να σωπάσει στο ζήτημα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και είχε υπονοήσει ότι η Βρετανία χάνει επιρροή σε σχέση με τη Γαλλία και τη Γερμανία.
Φαινομενικά η στάση της Βρετανίας μοιάζει δουλοπρεπής. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς διότι η κυβέρνηση έχει ένα πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων ύψους 300 δισ. λιρών (374 δισ. ευρώ) που δεν ταιριάζει πολύ με τα μέτρα λιτότητας και έναν φιλόδοξο στόχο να πετύχει εξαγωγές ύψους 1 τρισ. λιρών (1,25 τρισ. ευρώ) μέχρι το 2020. Η αύξηση των βρετανικών εξαγωγών προς την Κίνα κατά 13% το πρώτο τρίμηνο του 2014 δείχνει πόσο σημαντική είναι η ειδική σχέση με το Πεκίνο με τον παραπάνω στόχο. Επίσης, η χρηματοοικονομική επέκταση του Πεκίνου θα μπορούσε να φέρει πολλές μεγάλες επιχειρήσεις στο Λονδίνο.
Η έλλειψη διαφάνειας στην Κίνα προκαλεί ανησυχία. Ωστόσο η ύπαρξη κράτους δικαίου στη Βρετανία σημαίνει ότι το χρήμα δεν θα υπαγορεύσει τους όρους. Ρωτήστε τους ανθρώπους της ισπανικής εταιρείας Ferrovial, η οποία κέρδισε τον διαγωνισμό για την εξαγορά της BAA (εταιρεία που έχει στην ιδιοκτησία της τέσσερα αεροδρόμια περιλαμβανομένου του Χίθροου) μόνο και μόνο για να εξαναγκαστεί από τις βρετανικές κανονιστικές αρχές να σπάσει στα δύο την εταιρεία. Οι Κινέζοι εργολάβοι κατανοούν ότι η έκδοση οικοδομικών αδειών απαιτεί χρόνια και όχι εβδομάδες όπως στην Κίνα. Αυτό θα πρέπει να είναι καθησυχαστικό. Οι διαδικασίες στη Βρετανία είναι κοπιαστικές αλλά και διαφανείς στον ίδιο βαθμό, σε αντίθεση με το κινεζικό σύστημα που βασίζεται στην ανταπόδοση εξυπηρετήσεων.
Με τα κινεζικά μετρητά να επενδύονται σε βρετανικά ακίνητα, στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας και ακόμη να εξαγοράζουν εταιρείες όπως η Weetabix (εταιρεία τροφίμων) και House of Fraser (πολυκαταστήματα), είναι αναπόφευκτο ότι κάποιοι θα πουν πως η Βρετανία πουλάει τα πετράδια του στέμματος. Αν όμως εξετάσουμε το θέμα από διαφορετική οπτική γωνία, τότε θα δούμε ότι είναι η Κίνα αυτή που παίρνει ευάλωτη θέση. Καθώς οι Κινέζοι πολίτες θα κατέχουν περισσότερο πλούτο στη Βρετανία, η Κίνα θα έχει όλο και περισσότερα να χάσει αν μεταβάλει τη σημερινή ισορροπία δυνάμεων και περισσότερα να κερδίσει από τη συνεργασία σε οικονομικά και σε πολιτικά ζητήματα. Τα χρήματα σε βοηθούν να κερδίσεις φίλους, ενώ η εξωστρέφεια της Βρετανίας ενισχύει την επιρροή της.