«Οι υπέρμαχοι της ελεύθερης αγοράς αρνούνται την κλιματική αλλαγή».
Είναι συχνό το φαινόμενο, οι άνθρωποι που δεν θέλουν να επιλύσουν το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, να απορρίπτουν τα επιστημονικά ευρήματα. Οπότε καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει πρόβλημα προς επίλυση. Ωστόσο, θα πρέπει να σκεφθούν μία άλλη πιθανότητα. Δεδομένου ότι απορρίπτουν την προτεινόμενη λύση, φθάνουν να απορρίπτουν εν συνόλω την επιστήμη και αν αυτό ισχύει, τότε μία ολόκληρη εικόνα της πολιτικής της κλιματικής αλλαγής ακυρώνεται. Εδώ μπορούμε να αναφέρουμε μια αναλογία. Ας υποθέσουμε ότι ο γιατρός σας λέει πως πρέπει να υποστείτε μια δύσκολη και εξαντλητική θεραπεία για ένα χρόνο, προκειμένου να θεραπευθείτε από μια σοβαρή ασθένεια. Πιθανώς εσείς να θέσετε υπό αμφισβήτηση τη διάγνωσή του και να στραφείτε σε συνάδελφό του, αποβλέποντας στο να εξασφαλίσετε μια δεύτερη γνώμη. Εντούτοις, εάν ο άλλος γιατρός σάς συμβουλεύσει πως για τη συγκεκριμένη ασθένεια αρκεί να λαμβάνεται ένα χάπι και θα γίνετε καλά, εσείς ίσως τελικώς να κάνετε αυτό. Επίσης, εάν τελικά αποφασίσετε να ακολουθήσετε τη σύσταση του δεύτερου γιατρού, μάλλον θα το κάνετε και δεν θα προβείτε σε περαιτέρω ερωτήσεις.
Κατά τους καθηγητές της Σχολής Διοίκησης Επιχειρήσεων του πανεπιστημίου Ντιουκ, Τρόι Κάμπελ και Ααρον Κέι, αυτό το φαινόμενο αποκαλείται «αποφυγή λύσης». Επιπλέον, κατόπιν σχετικής έρευνας έχουν στα χέρια τους ατράνταχτες αποδείξεις ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο στα συμφραζόμενα της κλιματικής αλλαγής. Στο σημαντικότερο από τα πολλά πειράματά τους, έθεσαν υπό εξέταση σε ένα μεγάλο αριθμό Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών την παρακάτω επιστημονική διαπίστωση περί κλιματικής αλλαγής: «Η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) αναφέρει πως θα παρατηρηθεί αύξηση κατά 3,2 βαθμούς Φαρενάιτ στη θερμοκρασία του πλανήτη μέσα στον 21ο αιώνα και ότι την ευθύνη για τα μοντέλα της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής φέρουν οι άνθρωποι». Αυτή η δήλωση παρουσιάστηκε μαζί με τη σύσταση οι ΗΠΑ να επιβάλουν αυστηρούς περιοριστικούς κανόνες για τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου. Οι ερευνητές έθεσαν τη διαπίστωση και σε άλλη ομοειδή ομάδα ανθρώπων, απλώς η σύσταση ήταν διαφορετική, μιας και σχετιζόταν με το κέρδος των ΗΠΑ από το να τεθεί επικεφαλής της πράσινης τεχνολογίας διεθνώς.
Σε αμφότερες τις περιστάσεις, οι Κάμπελ και Κέι ρώτησαν τους συμμετέχοντες εάν συμφωνούν με την Επιτροπή, και σχεδόν το 80% των Δημοκρατικών απάντησε καταφατικά, ανεξαρτήτως της προτεινόμενης λύσης.
Αντιθέτως, οι Ρεπουμπλικανοί εμφανίζονταν πολύ πιθανότερο να συμφωνούν με το πόρισμα της ΙPCC, εάν η λύση δεν εμπεριείχε περιοριστικές ρυθμίσεις. Με την προοπτική των ρυθμίσεων μόνο το 17% των Ρεπουμπλικανών συμφώνησε με την Επιτροπή, ενώ με την προοπτική της πράσινης τεχνολογίας, αντιθέτως, συγκατένευσε το 64% από αυτούς. Επόμενη έρευνα κατέδειξε ότι ακόμα και εντός μιας ομάδας αποκλειστικά Ρεπουμπλικανών, όσοι έχουν ασυνήθιστα ισχυρές θέσεις για την ελεύθερη αγορά είναι πολύ πιθανό να δεχθούν τις δυναμικές απόψεις της Αμερικανικής Ενωσης Πνεύμονoς για την ατμοσφαιρική ρύπανση, όταν συνοδεύονται από πολιτικές παρεμβάσεις συναφείς με τις δικές τους θέσεις. Πάντως, οι Φιλελεύθεροι κάθε άλλο παρά απρόσβλητοι είναι στην «αποφυγή λύσης». Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι επί δεκαετίες εμμένουν στο εξής: όταν οι άνθρωποι δεν θέλουν να πιστέψουν κάτι, θα προσπαθήσουν σκληρά να μην το κάνουν. Σύμφωνα με την έρευνα των Κάμπελ και Κέι, φαίνεται πως στην πολιτική εν γένει, όσοι επιζητούν αλλαγές νοοτροπίας, δεν αρκεί να επιχειρηματολογούν για ένα σοβαρό πρόβλημα, όπως η κλιματική αλλαγή. Συχνά η προθυμία των ανθρώπων να πιστέψουν μια διάγνωση επαφίεται στην προτεινόμενη θεραπεία και λύση, δηλαδή στο εάν αυτή συμβαδίζει με τις δικές τους βαθύτερες απόψεις.