Για την Ευρωζώνη, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας, πολλά υποσχόμενης φάσης στην ιστορία της νομισματικής ένωσης, το τέλος μιας μεταβατικής περιόδου πέντε μηνών στη διάρκεια της οποίας η νομισματική ένωση έλυσε τα μάγια της Γερμανίας. Η λιτότητα με κάθε κόστος δεν μπορεί να είναι πλέον το επίκεντρο του μηχανισμού αντιμετώπισης της κρίσης της Ευρώπης όπως τα τελευταία πέντε χρόνια.
Η περίοδος αυτή άρχισε τον Αύγουστο με την ομιλία του Μάριο Ντράγκι ενώπιον των διοικητών των μεγαλύτερων κεντρικών τραπεζών στις ΗΠΑ, όταν ο πρόεδρος της ΕΚΤ διεμήνυσε πως ήταν έτοιμος να σπάσει τα ταμπού. Τώρα για πρώτη φορά οι ψηφοφόροι μιας χώρας-μέλους της Ευρωζώνης επέλεξαν μια κυβέρνηση που διακήρυξε προεκλογικώς την αντίθεσή της στη λιτότητα, ενώ είναι παράλληλα φιλοευρωπαϊκή. Ο νέος πρωθυπουργός δεν θα είχε αποσπάσει τόσο υψηλό ποσοστό των ψήφων, αν δεν είχε υπερισχύσει της αριστερής πτέρυγας του κόμματός του που έχει ταχθεί ανοικτά υπέρ της εξόδου από το ευρώ.
Εξαιτίας αυτής της στάσης της κατά της λιτότητας αλλά και υπέρ του ευρώ, η Ελλάδα θα ασκήσει πολύ μεγαλύτερη επιρροή από όσο αντιστοιχεί στο 2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης που αντιπροσωπεύει. Αλλες κυβερνήσεις ανησυχούν, καθώς πολλά μπορεί να πάνε στραβά στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Αθήνα, τις χώρες πιστώτριές της και την ΕΚΤ. Σε μερικές πρωτεύουσες, όμως, οι ηγέτες ελπίζουν κρυφά πως οι ελληνικές εκλογές θα αποτελέσουν τον καταλύτη για μια αλλαγή στην Ευρώπη. Χωρίς να αρνούνται την ανάγκη για δημοσιονομική σύνεση, θέλουν να αρχίσουν να μιλούν για ανάπτυξη, θέσεις εργασίας και το πώς μπορούν να τονώσουν την ευρωπαϊκή οικονομία και τις οικονομίες τους.
Στην ομιλία του στις ΗΠΑ, ο Ντράγκι ζήτησε επανεξέταση της λιτότητας σε χώρες με πλεόνασμα (μαντέψτε ποιαν εννοούσε) και ανακοίνωσε πως η ΕΚΤ ήταν έτοιμη να χαλαρώσει τη νομισματική της πολιτική. Στη συνέχεια και αφού εξώθησε τις γερμανικές αρχές να παραδεχθούν πως ο χαμηλός πληθωρισμός εγκυμονεί κινδύνους, χάραξε τον δρόμο προς μια πλήρη ποσοτική χαλάρωση. Τελικά, η Γερμανία επέτυχε ορισμένες σοβαρές παραχωρήσεις στην κατανομή των κινδύνων αλλά το ότι δεν έχει ορισθεί ούτε χρονικό ούτε ποσοτικό όριο στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων αντιβαίνει τις θέσεις του Βερολίνου.
Τώρα η Ευρωζώνη έχει την πιο χαλαρή νομισματική πολιτική που θα μπορούσε να έχει. Εχει, άλλωστε, δρομολογήσει μια πραγματική τραπεζική ένωση ενώ αλλάζουν οι όροι του διαλόγου. Οι κυβερνήσεις σε Γαλλία και Ιταλία, που είναι πρόθυμες για μεταρρυθμίσεις αλλά χρειάζονται μια δημοσιονομική ανάσα, υποστηρίζουν ένα καλά μελετημένο πρόγραμμα στήριξης. Οι δύο χώρες έχουν από κοινού συνεισφέρει 50% περισσότερο από τη Γερμανία στα δύο προγράμματα δανεισμού της Ελλάδας και επομένως μπορούν να ακουστούν.
Μέσα στις επόμενες εβδομάδες η Ευρωζώνη θα είναι πάλι σε κρίση. Θα ακούσουμε να λέγονται πολλά περί «αγεφύρωτων» διαφορών, τελεσίγραφων, σκληρών προειδοποιήσεων και συμβιβασμών της τελευταίας στιγμής. Παραμένει άγνωστο με ποιο τρόπο θα επιλέξει να χρησιμοποιήσει τη νίκη της η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας. Θα κληθεί, όμως, να αποδείξει πως δεν ζητεί από τους Γερμανούς, τους Γάλλους ή τους Ιταλούς να καταβάλουν τους φόρους που δεν πληρώνουν οι Ελληνες.
Οι ηγέτες της νομισματικής ένωσης και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μπορούν να εκμεταλλευθούν τη συγκυρία στην Ελλάδα για να απαλλαγούν από το φάρμακο της λιτότητας και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Η ανακήρυξη ανεξαρτησίας από το Βερολίνο δεν σημαίνει πως μπορούν να αγνοήσουν τη οικονομική πραγματικότητα. Τους δίνει, όμως, την ευκαιρία να σχεδιάσουν πολιτικές που δεν θα βασίζονται στην επώδυνη δημοσιονομική πειθαρχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει λάθος, να απογοητεύσει ή αποτύχει αλλά οι επιπτώσεις της νίκης του υπερβαίνουν ήδη κατά πολύ τα σύνορα της Ελλάδας.