Η Ευρώπη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το μεταναστευτικό πρόβλημα εάν δεν επιλύσει πρώτα το μείζον πρόβλημα της οικονομικής κρίσης. Εάν δηλαδή δεν δημιουργήσει συνθήκες βιώσιμης ανάπτυξης για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, εξέλιξη που είναι απαραίτητη για την ισορροπία των κοινωνιών ύστερα από οκτώ χρόνια λιτότητας και ανεργίας, αλλά και βασική προϋπόθεση για τη σωστή απορρόφηση του ξένου ανθρώπινου δυναμικού που έχει ανάγκη η γερασμένη Ευρώπη. Ομως, για να συμβούν όλα αυτά, η Ευρώπη θα πρέπει να αποκτήσει ένα ισχυρό πολιτικό κέντρο. Η Ευρώπη θα πρέπει να αποκτήσει ένα «αφεντικό» υπερεθνικού διαμετρήματος. Θα πρέπει να αναβαθμιστεί σε μιας μορφής ομοσπονδία, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Διαφορετικά θα διαλυθεί…
Υστερα από οκτώ χρόνια βαριάς οικονομικής ταλαιπωρίας και αναπαραγωγής των αδιεξόδων, την εβδομάδα αυτή σήμαναν τον πολιτικό συναγερμό ο Ιταλός Ματέο Ρέντσι και οι υπουργοί Εξωτερικών των έξη ιδρυτικών χωρών της ΕΟΚ, που συναντήθηκαν στη Ρώμη. Μίλησαν για την άμεση ανάγκη να επιταχύνει η Ευρώπη την οικονομική ενοποίηση, να αναδειχθεί στο πλαίσιο αυτό ένας υπουργός Οικονομικών με γερές αρμοδιότητες και να προχωρήσει η πολιτική ένωση. Χωρίς την πολιτική ένωση, δεν υπάρχει καμία τύχη στο σημερινό νέο οικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον για τις χώρες της Γηραιάς Ηπείρου. Θα τις τσακίσουν ολότελα η οικονομική και η μεταναστευτική κρίση. Θα γκρεμιστούν οι θεσμοί, θα παρακμάσουν οι δημοκρατικές διαδικασίες. Το πιο επικίνδυνο είναι το ημιτελές. Θα γίνουν χώρες έρμαια μιας βαριάς οικονομικής υποβάθμισης και της τρομοκρατίας.
Ο Ρέντσι ευχήθηκε ο επόμενος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης να είναι εκλεγμένος απευθείας από τους πολίτες της Ευρώπης στο πλαίσιο μιας μορφής ομοσπονδίας. Πράγματι, αυτή είναι η λύση, με μια συμπυκνωμένη έκφραση. Η πολιτική ένωση, η ομοσπονδία. Οι αποφάσεις που απαιτούνται είναι μεγάλες και αναγκαστικά είναι υπερεθνικές, γιατί μιλάμε για πανευρωπαϊκά στρατηγικά προβλήματα. Μπορεί ένα έθνος-κράτος να αντιμετωπίσει μόνο του σήμερα την άγρια κρίση και τις διεθνείς αγορές; Οχι βέβαια. Μπορεί να αντεπεξέλθει μόνο του ένα έθνος-κράτος στα ογκώδη μεταναστευτικά κύματα και την ασφάλεια των πολιτών; Οχι βέβαια. Μπορεί να ανταποκριθεί μόνο του απέναντι σε απειλητικές συνοριακές επιθέσεις; Οχι βέβαια. Μπορεί να διαχειριστεί μόνο του τις νέες ενεργειακές προκλήσεις και την απόλυτη αλληλεξάρτηση των οικονομιών; Οχι βέβαια. Μπορεί να καταπολεμήσει μόνο του την τρομοκρατία; Οχι βέβαια. Μπορεί να επιλύσει μόνο του το πρόβλημα των οδυνηρών επιπτώσεων από την καταστροφή του περιβάλλοντος; Οχι βέβαια.
Τα κράτη, ως δυνάμεις μεμονωμένες λοιπόν, δεν έχουν καμία τύχη σήμερα. Με άλλα λόγια, η πιο βαθιά κρίση είναι αυτή που περνάνε σήμερα τα έθνη-κράτη, τα οποία μεταλλάσσονται ή πρέπει αναγκαστικά να μετεξελιχθούν σε ευρύτερους πολιτειακούς σχηματισμούς, προκειμένου να επιβιώσουν. Αυτή η θεμελιώδης ιστορική αλλαγή είναι που κυοφορείται, επώδυνα, και πρέπει να ολοκληρωθεί οπωσδήποτε. Με τα έθνη-κράτη της Γηραιάς Ηπείρου σε πορεία επαπειλούμενης κατάρρευσης, υπό από το βάρος της ανικανότητας των εθνικών πολιτικών ηγετών να πάρουν μεγάλες ιστορικές αποφάσεις, πανευρωπαϊκού διαμετρήματος και ομοσπονδιακής διαχείρισης, δεν υπάρχει διαφορετικά καμία τύχη. Η ομοσπονδία είναι επιβεβλημένη. Μία κατακερματισμένη Ευρώπη δεν μπορεί να επιζήσει επί μακρόν, είναι μαθηματικά βέβαιο.