Η Ευρώπη παρουσιάζει σήμερα εικόνα ενότητας και θέλησης, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίοδο κατά τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Εν μέσω κρίσιμων εκλογικών αναμετρήσεων, αλλά, κυρίως, με αφορμή το Brexit και την επίθεση που δέχεται τώρα από την κυβέρνηση Τραμπ, η Ευρώπη δείχνει κάπως να αφυπνίζεται και να συνειδητοποιεί ποιο είναι το δικό της στρατηγικό συμφέρον. Αυτήν τη στιγμή υπάρχει σε πολιτικό επίπεδο μια θετική αποτίμηση ορισμένων πραγμάτων που εύλογα γεννάει προσδοκίες για την πορεία της ευρωπαϊκής συνοχής στη συνέχεια… Διότι, πλέον, για την Ευρώπη το μείζον πρόβλημα, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, δεν είναι το οικονομικό αλλά η πολιτική σταθερότητα.
Το πρώτο, αναμφίβολα, θετικό γεγονός είναι το αποτέλεσμα των ολλανδικών εκλογών τον προηγούμενο μήνα. Η επικράτηση των ευρωπαϊκών δυνάμεων ήταν μια πρώτη επιτυχία. Ισως μπορεί να αποδειχθεί το έναυσμα ενός κύκλου αντιστροφής του λαϊκιστικού κύματος στην Ευρώπη, καθώς δείχνει ότι η έξαρση του εθνικισμού, μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα, άρχισε να κινητοποιεί ακόμη και τους απρόθυμους Ευρωπαίους. Το δεύτερο θετικό μήνυμα είναι ότι οι σφυγμομετρήσεις στη Γαλλία δείχνουν πως ο πλέον φιλοευρωπαϊστής υποψήφιος Μανουέλ Μακρόν εμφανίζεται ως ο επικρατέστερος για την προεδρία της Γαλλίας, ενόψει των εκλογών του Μαΐου. Θα περιμένει όλος ο κόσμος, με κομμένη την ανάσα, μέχρι και την ολοκλήρωση του δεύτερου γύρου των εκλογών αυτό το αποτέλεσμα! Διότι η Γαλλία θα προσδιορίσει πλέον την προοπτική της Ευρώπης, αυτό δεν αμφισβητείται από κανέναν… Τυχόν εκλογή της Λεπέν θα οδηγήσει σε διάλυση της Ευρώπης. Η προοπτική Μακρόν είναι εξαιρετική για τη συνοχή και την ταχύτερη ευρωπαϊκή ενοποίηση, με καινούργιες ισορροπίες.
Πράγματι, το τρίτο σημαντικό στοιχείο που γεννάει αισιοδοξία είναι ότι η Αγκελα Μέρκελ και η γερμανική ελίτ δείχνουν μεγάλη συνέπεια στον ευρωπαϊκό τους προσανατολισμό και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα το ότι η κ. Μέρκελ, όντως, παραμένει αμετακίνητη στις θέσεις της για το μεταναστευτικό. Επιπλέον, δείχνει να συμμερίζεται πως η Γερμανία θα πρέπει να βάλει νερό στο κρασί της και να χαλαρώσει τη δογματική πολιτική λιτότητας (εξ ου και η προεξοφλούμενη αλλαγή πόστου του Σόιμπλε) για την εξυπηρέτηση της συνοχής. Σε αυτήν την κατεύθυνση, λοιπόν, είναι που επίσης διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο και πιθανότατα θα αποδειχθεί εξαιρετικής σημασίας η ανάδειξη του Μακρόν στην ηγεσία της Γαλλίας. Διότι και οι δύο πολιτικοί ηγέτες, Μέρκελ και Μακρόν, έχουν μιλήσει και έχουν δεσμευθεί ύστερα από τις συναντήσεις τους για την άμεση ανάγκη επαναλειτουργίας του γαλλογερμανικού άξονα, της λοκομοτίβας που πάντα τραβούσε μπροστά το τρένο της ενοποίησης και της αναβάθμισης της Ευρώπης – η οποία σίγησε όμως τα χρόνια της κρίσης, αφήνοντας όλη τη δύναμη στη Γερμανία. Το τέταρτο θετικό μήνυμα για την Ευρώπη είναι ότι η οικονομία της, σε γενικούς όρους, φαίνεται ότι έχει αρχίσει να ξεκολλάει… Στον βαθμό που εμπεδωθεί αυτή η εξέλιξη, θα ενισχύσει οπωσδήποτε τη σταθερότητα και θα διευκολύνει την προοπτική της εμβάθυνσης και της ενοποίησης, οικονομικής και πολιτικής (άμυνα, ασφάλεια, εξωτερική πολιτική). Η παράμετρος του Μάριο Ντράγκι, πέμπτον, που δεν αφήνει από τη φροντίδα του τις πιο ευαίσθητες οικονομικά χώρες του Νότου, είναι ένα επιπλέον πολύ θετικό σήμα.