Η εκλογή του Εμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία, και μάλιστα με ποσοστό μεγαλύτερο από 66%, πιθανότατα να αποδειχθεί ιστορικό σημείο καμπής για την Ευρώπη και την προοπτική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Είναι η πρώτη φορά που μια εκλογική αναμέτρηση, και δη με το πολιτικό διαμέτρημα που διαθέτει πάντα η εκλογή του προέδρου της Γαλλίας, διεξάγεται με επίκεντρο το ευρώ και την Ευρώπη, την παραμονή ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ενωση της ίδιας της χώρας που αποτελεί μαζί με τη Γερμανία την καρδιά των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Εάν ο Μακρόν έχανε αυτή την ιστορική αναμέτρηση, το πλέον πιθανόν ήταν να διαλυθεί και η Ευρωζώνη, με όλες τις αλυσιδωτές και αναμφίβολα καταστροφικές επιπτώσεις που θα είχε ένα τέτοιο γεγονός στη συνέχεια. Ιδίως στις ασθενέστερες οικονομικά χώρες-μέλη, όπως για παράδειγμα η Ελλάδα.
Η εκλογή του Μακρόν ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη για την προοπτική της Ευρώπης, η πρώτη εκλογή που διεξήχθη με διακύβευση το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα και μάλιστα σε μία χώρα μεγάλου πολιτικού φάσματος. Δεν ήταν ένα εύκολο εξ αρχής αυτό το πολιτικό σενάριο. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Γάλλοι ψήφισαν υπέρ της συμμετοχής της χώρας τους στο ευρώ, στο δημοψήφισμα αμέσως μετά το Μάαστριχτ, με ποσοστό μόλις 54%. Και λίγα χρόνια αργότερα, οι ίδιοι, φρενάροντας τις εξελίξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, απέρριψαν την υιοθέτηση του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, το οποίο είχε συντάξει μάλιστα ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν. Παρ’ όλα αυτά, σε μία περίοδο παρατεταμένης κρίσης, ο Μακρόν έβαλε στην πρώτη γραμμή την Ευρώπη και το ευρώ και κέρδισε το στοίχημα… Η Ευρώπη έζησε μία μεγάλη ανακούφιση, μπορεί να ελπίζει.
Ενα δεύτερο πολύ σημαντικό συμπέρασμα, εκτός από τη βάση της επιβίωσης της Ζώνης του Ευρώ, είναι η –αρκετά πιθανή– κρίσιμη αλλαγή της πολιτικής για την ενοποίηση. Είναι ένα σενάριο που εκφράζει ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, ευελπιστώντας σε μία γονιμότερη συνεργασία με τη Γερμανία και μπορεί να πραγματοποιηθεί. Η Αγκελα Μέρκελ δείχνει σήμερα ότι το ακούει και με κάποια ικανοποίηση, μένει να το δούμε και στην πράξη μετά τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου. Να εκδηλωθούν από τη μία δηλαδή οι αναγκαίες οικονομικές μεταρρυθμίσεις από τον Μακρόν στη Γαλλία και ο ίδιος να διεκδικήσει –όπως υπογραμμίζει– την εγκατάλειψη της δογματικής λιτότητας από τους Γερμανούς. Τίποτα δεν είναι εύκολο, ειδικότερα όταν έχεις να κάνεις με τα γερμανικά στερεότυπα. Αλλά είναι ένα σενάριο εφικτό. Ο Μακρόν άνοιξε ένα σπουδαίο παράθυρο στο «εθνικό εγώ» των Γάλλων, μιλώντας για μεγάλο κοινοτικό προϋπολογισμό, για ισχυρό υπερεθνικό υπουργό Οικονομικών στην Ευρωζώνη και νέους υπερεθνικούς θεσμούς. Θα είναι σχεδόν ανόητο να μην αξιοποιήσουν αυτήν την πρόκληση και οι Γερμανοί…
Το τρίτο δυνατό συμπέρασμα είναι ότι η εκλογή του Μακρόν άλλαξε ορισμένα θεμελιώδη δεδομένα, όχι μόνο για τη Γαλλία, αλλά και για την υπόλοιπη Ευρώπη. Για παράδειγμα, ότι είναι ένας πολιτικός που κέρδισε καθαρά, χωρίς να δίνει προεκλογικές υποσχέσεις. Δεν καλλιέργησε προσδοκίες στο εκλογικό σώμα, αντιθέτως πήγε κόντρα στον λαϊκισμό. Οπως ακόμη ότι σκόρπισε τα παραδοσιακά κομματικά σύνορα, μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς, στον γαλλικό πολιτικό χάρτη. Είναι μία μεγάλη νέα αρχή…