Η διάσωση δύο μικρομεσαίων ιταλικών τραπεζών από το ιταλικό κράτος, το περασμένο Σαββατοκύριακο, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και ιερεμιάδες από πολλούς πολιτικούς, ιδίως Γερμανούς αλλά και από αρκετούς ευρωβουλευτές, που κατηγόρησαν τη Ρώμη πως πρόδωσε, με τη συναίνεση της Κομισιόν και της ΕΚΤ, το πνεύμα της ευρωπαϊκής οδηγίας που έχει στόχο να περιορίσει το κόστος της διάσωσης τραπεζών για τους φορολογουμένους. Πολιτικές σκοπιμότητες, λένε οι επικριτές της συμφωνίας, υπερίσχυσαν των ευρωπαϊκών κανόνων, μάλιστα το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών σχολίασε πως εναπόκειται στην Κομισιόν να διασφαλίσει ότι έγιναν σεβαστοί οι ευρωπαϊκοί κανόνες, υπονοώντας πως η Επιτροπή αποδέχθηκε την παραβίασή τους! Η πραγματικότητα είναι πως η Κομισιόν απλώς εφάρμοσε την Οδηγία περί ανάκαμψης και εξυγίανσης τραπεζών (BRRD) και πως πολιτικές σκοπιμότητες υπάρχουν παντού –η Γερμανία έχει αναλάβει υποχρεώσεις συνολικού ύψους 226 δισ. ευρώ μεταξύ του 2007 και του 2016 ώστε να διασώσει δικές της τράπεζες, δηλαδή περισσότερα χρήματα από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα– καθώς και πως η διάσωση των Banco Veneto και Banco Populare di Vicenza έπρεπε να είχε γίνει πολύ νωρίτερα και με πολύ μικρότερο κόστος για τους Ιταλούς φορολογουμένους. Αλήθεια είναι επίσης ότι, επειδή δεν υπάρχει εναρμόνιση μεταξύ του πτωχευτικού δικαίου των διαφόρων κρατών, η Ρώμη μπόρεσε να εκμεταλλευτεί ένα «παραθυράκι» και να διασώσει με τους δικούς της όρους (και τα δικά της χρήματα) τις τράπεζες, διασφαλίζοντας τις καταθέσεις δύο εκατομμυρίων Ιταλών και αποτρέποντας την αποσταθεροποίηση ολόκληρης της περιοχής του Βένετο στη Βόρεια Ιταλία, λίγους μήνες πριν από τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Συνοπτικά, το ιταλικό Δημόσιο συμφώνησε να αναλάβει η Intesa Sanpaolo, δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα της Ιταλίας, τα υγιή περιουσιακά στοιχεία των δύο προβληματικών τραπεζών και επιπλέον την πλήρωσε 5,2 δισ. ευρώ ώστε να μην επιδεινωθεί η κεφαλαιακή της επάρκεια από την εξαγορά. Επιπλέον, η Ρώμη έδωσε εγγυήσεις ύψους μέχρι 12 δισ. ευρώ ώστε να καλύψει πιθανές ζημίες από «κόκκινα» δάνεια. Η διάσωση είναι υπερβολικά γενναιόδωρη, ιδίως αν συγκριθεί με τη διάσωση της ισπανικής Banco Popular από τη Santander στις αρχές Ιουνίου (η δεύτερη πλήρωσε 1 ευρώ για την εξαγορά, ανέλαβε όμως όλες τις υποχρεώσεις της Popular και προχωρεί σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου κατά 7 δισ. ευρώ ώστε να καλύψει το κόστος). Ομως και στην περίπτωση των δύο ιταλικών τραπεζών οι πιστωτές τους (μέτοχοι και ομολογιούχοι χαμηλής εξασφάλισης) έχασαν 5,2 δισ. ευρώ, δηλαδή συνέβαλαν στο κόστος διάσωσης όπως προβλέπει η οδηγία BRRD. Το κυριότερο, όπως τόνισε η επίτροπος Ανταγωνισμού Μαργκρέτε Βεστάγκερ, είναι πως «παραμένουν πλήρως προστατευμένες οι καταθέσεις», ιδιαίτερα παρήγορο αν θυμηθεί κανείς την περίπτωση της Κύπρου.
Πώς η Ρώμη απέφυγε «κούρεμα» καταθέσεων σε τράπεζες του Βένετο
2' 1" χρόνος ανάγνωσης
