Προτάσεις για τη μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει καλύτερα μελλοντικές οικονομικές κρίσεις κατέθεσαν χθες επιφανείς Γερμανοί και Γάλλοι οικονομολόγοι, ενώ το θέμα θα απασχολήσει την Πέμπτη, στο Παρίσι, τους υπουργούς Οικονομικών Γαλλίας και Γερμανίας. Μεταξύ των σημαντικότερων προτάσεων συγκαταλέγεται αυτή περί νέων δημοσιονομικών κανόνων με περισσότερη έμφαση στη μακροπρόθεσμη μείωση του χρέους και αυτή περί δημιουργίας ενός είδους ευρωομολόγου ή «ασφαλούς περιουσιακού» στοιχείου.
Στόχος των οικονομολόγων είναι να συμβιβάσουν τις γερμανικές απαιτήσεις περί ενίσχυσης του δημοσιονομικού ελέγχου και την επιθυμία των Γάλλων για μεγαλύτερη ανάληψη κοινής ευθύνης στην Ευρωζώνη. Οι 14 Γερμανοί και Γάλλοι οικονομολόγοι τονίζουν στην έκθεσή τους πως «η εφαρμογή αυτών των μεταρρυθμίσεων θα αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού στην Ευρωζώνη, ενισχύοντας σημαντικά τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, την πολιτική συνοχή και την προοπτική για μεγαλύτερη ευημερία, ενώ ταυτόχρονα τίθενται επί τάπητος οι προτεραιότητες και οι ανησυχίες» Γαλλίας και Γερμανίας. Η πρόταση για αφαίρεση από την Κομισιόν της αρμοδιότητας να επιτηρεί την εφαρμογή των ευρωπαϊκών δημοσιονομικών κανόνων αποτελεί αίτημα του Βερολίνου εδώ και χρόνια, με τον τέως υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να κατηγορεί πολλάκις την Κομισιόν πως είναι υπερβολικά επιεικής προς διάφορα κράτη-μέλη. Οι 14 οικονομολόγοι προτείνουν η συμμόρφωση των κρατών-μελών με τους κανόνες να γίνεται από εθνικές εποπτικές αρχές και από ανεξάρτητο οργανισμό. Η δε πρόταση για δημιουργία ευρωπαϊκού ασφαλούς ομολόγου αποτελεί πάγιο αίτημα της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Οι 14 οικονομολόγοι προτείνουν το νέο περιουσιακό στοιχείο να αποτελείται από τα κρατικά ομόλογα των μελών της Ευρωζώνης σε ποσοστό ανάλογο με το μέγεθος κάθε οικονομίας. Προτείνεται η υιοθέτηση της γερμανικής πρότασης να τίθενται όρια στο ύψος των κρατικών ομολόγων μιας χώρας που θα μπορούν να διακρατούν οι εμπορικές τράπεζες. Στόχος της πρότασης αυτής είναι να σπάσει ο φαύλος κύκλος μεταξύ κρατών και εμπορικών τραπεζών, που το ξέσπασμα μιας δημοσιονομικής κρίσης παρασύρει τις τράπεζες, μετατρέποντας την κρίση σε τραπεζική και η διάσωσή τους από το Δημόσιο τη μετατρέπει και πάλι σε κρίση δημοσίου χρέους. Στα δημοσιονομικά προτείνεται η εγκατάλειψη του κανόνα περί διαρθρωτικών ελλειμμάτων και η αντικατάστασή του μέσω κανόνα περί δαπανών και ενός μακροπρόθεσμου στόχου για τη μείωση του δημοσίου χρέους. Οι συντάκτες της έκθεσης τονίζουν πως ο νέος κανόνας θα επιτρέψει την εφαρμογή αντικυκλικής δημοσιονομικής πολιτικής, καθώς «οι κυκλικές μεταβολές στα έσοδα δεν είναι ανάγκη να αντισταθμίζονται από αλλαγές στις δαπάνες».