Παρέμβαση σε ένα ακανθώδες θέμα που διχάζει τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης επιχειρεί με άρθρο του ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Μορίς Ομπστφελντ. Εκθέτει μια καινοτόμο ιδέα για την από κοινού ανάληψη του κινδύνου πτώχευσης ενός κράτους-μέλους, μια δημοσιονομική ένωση την οποία θεωρεί αναγκαία ασφαλιστική δικλίδα για την περίπτωση νέων κρίσεων. Προτείνει τη θέσπιση ειδικού ταμείου, στο οποίο θα συνδράμουν ετησίως όλα τα κράτη-μέλη, και σε αντάλλαγμα της εισφοράς τους θα έχουν την αρωγή του ταμείου αυτού αν και εφόσον αντιμετωπίσουν οικονομική ή χρηματοπιστωτική κρίση.
Στο εν λόγω άρθρο που έχει συντάξει σε συνεργασία με τους οικονομολόγους συνεργάτες του ΔΝΤ Χέλγκε Μπέργκερ και Τζοβάνι Ντελ Αρίτσια, ο Μορίς Ομπστφελντ τονίζει πως, θεωρητικά τουλάχιστον, προϋπόθεση για τη συμμετοχή σε έναν τέτοιο μηχανισμό θα είναι να συμμορφώνονται τα κράτη-μέλη με τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας και να εφαρμόζουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Με τον τρόπο αυτό, υποστηρίζουν οι τρεις οικονομολόγοι, θα περιορίζεται ο κίνδυνος να μετατραπεί ο μηχανισμός αυτός σε όχημα μόνιμης μεταφοράς κεφαλαίων «μιας κατεύθυνσης», δηλαδή μονίμως από κάποιες χώρες προς κάποιες άλλες. Η συγκεκριμένη πρόβλεψη αποτελεί σαφή αναφορά στην πάγια εναντίωση του Βερολίνου σε οποιονδήποτε μηχανισμό θα ανάγκαζε το γερμανικό κράτος να χρηματοδοτήσει χρέος άλλου κράτους-μέλους της Ευρωζώνης. Οι τρεις οικονομολόγοι του ΔΝΤ εκτιμούν πως, υιοθετώντας έναν μηχανισμό από κοινού ανάληψης του κινδύνου πτώχευσης, τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης θα αναγκασθούν εκ των πραγμάτων να επιδείξουν μεγαλύτερη δημοσιονομική πειθαρχία. Τονίζουν, μάλιστα, πως έως τώρα οι χρηματαγορές γνωρίζουν ότι η πτώχευση ενός κράτους-μέλους μπορεί να επιφέρει εκτεταμένες οικονομικές και χρηματοπιστωτικές επιπτώσεις που καθιστούν κάλλιστη δυνατή λύση για την Ευρωζώνη τους μηχανισμούς στήριξης των χωρών.
Ο επικεφαλής των οικονομολόγων του ΔΝΤ τονίζει ότι μια τέτοια δημοσιονομική ένωση είναι προϋπόθεση για να διατηρηθεί η χρηματοπιστωτική και οικονομική ενότητα και η σταθερότητα της Ευρωζώνης. Οπως επισημαίνει, σε αντίθεση με μεγάλες χώρες όπως οι ΗΠΑ, οι πολιτείες των οποίων αντιμετωπίζουν από κοινού τις οικονομικές και χρηματοπιστωτικές κρίσεις, η Ευρωζώνη δεν είναι πολιτική ένωση κρατών. Αναπόφευκτα αφήνει τις χώρες-μέλη της εκτεθειμένες στους κινδύνους μεγάλων οικονομικών ή χρηματοπιστωτικών κρίσεων, οι οποίοι είναι πολύ μεγαλύτεροι όταν τα επίπεδα δημοσίου χρέους μιας χώρας είναι ήδη υψηλά και οι κυβερνήσεις έχουν περιορισμένα περιθώρια να αντιδράσουν με μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής. Δεδομένου, άλλωστε, του ευνοϊκού οικονομικού περιβάλλοντος, θεωρεί κατάλληλη την περίσταση για να εξετασθεί βαθύτερα η ιδέα της δημοσιονομικής ένωσης που, όπως τονίζει, δεν είναι καινούργια.
Δεν παραλείπει να θίξει τον παράγοντα που αποδείχθηκε χαίνουσα πληγή της Ευρωζώνης στη διάρκεια της κρίσης χρέους, δηλαδή το γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες διακρατούν μεγάλο όγκο κρατικών ομολόγων, με αποτέλεσμα οι κρίσεις χρέους και οι τραπεζικές κρίσεις να αλληλοτροφοδοτούνται και να επιδεινώνουν η μία την άλλη. Καλεί την Ευρωζώνη να προχωρήσει άμεσα στην ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης. Προβλέπει πως αν καλυφθούν κενά όπως η έλλειψη ενός κοινού μηχανισμού ασφάλισης καταθέσεων και ενός κοινού μηχανισμού εκκαθάρισης τραπεζών, θα αποτραπεί μια τραπεζική κρίση που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη δημοσιονομική σταθερότητα μιας χώρας και τη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη.