Η Credit Suisse First Boston απέσπασε σημαντικές υποχωρήσεις από καλά αμειβόμενους τραπεζικούς στον Ομιλό της εταιρικών ομολόγων και στην ομάδα υψηλής τεχνολογίας του Φρανκ Κουατρόν. Πρόκειται για προσωπική νίκη που πέτυχε ο νέος διευθύνων σύμβουλος, Τζον Μακ, στο πλαίσιο των προσπαθειών του για μείωση του κόστους και κάλυψη των κενών που είχε δημιουργήσει ο προκάτοχός του Αλεν Γουίτ. Υπό τη διεύθυνση του κ. Γουίτ, το κόστος της CSFB είχε διογκωθεί υπερβολικά. Ο κ. Μακ ανέλαβε τον Ιούλιο να αντικαταστήσει τον κ. Γουίτ ως επικεφαλής του σκέλους τραπεζικών επενδύσεων της Credit Suisse.
Ηταν σαφές ότι οι εκατοντάδες τραπεζικοί της ομάδας του κ. Κουατρόν είχαν συμφωνήσει να εξαρτήσουν άμεσα τις αποδοχές τους από την τύχη της CSFB, ενώ πριν πληρώνονταν ανάλογα με τα έσοδα που κατόρθωναν να φέρουν στην τράπεζα. Ο κ. Κουατρόν, που πρόκειται να ενσωματωθεί στο εκτελεστικό συμβούλιο της CSFB, έφερε την ομάδα του το 1998, αφού συνήψε με τον κ. Γουίτ συμβόλαιο που της διασφάλιζε σημαντική μερίδα των κερδών από τις συμφωνίες. Στη συνέχεια η ομάδα αυτή ανέδειξε την CSFB σε μια από τις σημαντικότερες τράπεζες που επενδύουν σε υψηλή τεχνολογία.
Η CSFB έχει μάλλον συνάψει συμφωνία για παραχωρήσεις συμβολαίου από την ομάδα ομολόγων χαμηλού κινδύνου της οποίας ηγείται ο Τζακ Ντιμάγιο. Ο κ. Γουίτ είχε ανταμείψει τον κ. Ντιμάγιο και τον Ομιλό του που αριθμεί 44 μέλη με τριετή συμβόλαια συνολικής αξίας 300 εκατομμυρίων δολαρίων. Με τις συμφωνίες αυτές, η CSFB ευελπιστεί να εξοικονομήσει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια μέσα στα επόμενα τρία χρόνια.
Τα πράγματα δεν είναι απλά πάντως. Η ίδια η S&Ρ παραδέχεται ότι κάθε διαφορετικός όρος που χρησιμοποιείται για τα έσοδα έχει τη δική του χρήση στην κατάλληλη περίσταση. Ο όρος «λειτουργικά κέρδη» είναι ο πιο σημαντικός απ’ όλους απλούστατα επειδή αποτελεί το κριτήριο της ανάλυσης και της πρόβλεψης. Η S&Ρ προτείνει στις εταιρείες να περιλαμβάνουν στα λειτουργικά τους έσοδα τα έξοδα αναδιάρθρωσης, το κόστος της έρευνας και της ανάπτυξης και διάφορα άλλα. Πολλοί αμφισβητούν, ωστόσο, την αναγκαιότητα και τη σκοπιμότητα ομοιόμορφων μέτρων και ισχυρίζονται ότι οι αναλυτές μπορούν να επιλέγουν τι θα κρατήσουν και τι θα πετάξουν από κάθε ανακοίνωση εσόδων.