Στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο οδηγείται η Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για επιλεκτικά δυσμενή φορολογική μεταχείριση των πλοίων που εκτελούν δρομολόγια μεταξύ ελληνικών και ξένων λιμανιών, αλλά και για την υποχρεωτική εξυπηρέτηση πλοίων στα λιμάνια, από ρυμουλκά με ελληνική σημαία.
Η πρώτη παραπομπή αφορά έναν πραγματικό γαλαξία τελών που επιβαρύνουν πλοία και επιβάτες εξωτερικού, ενώ για δρομολόγια μεταξύ ελληνικών λιμανιών είτε δεν υφίστανται είτε είναι σημαντικά μειωμένα.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για ειδικό τέλος που καταβάλλουν τα οχήματα που επιβιβάζονται σε πλοίο με προορισμό το εξωτερικό και το οποίο δεν υφίσταται για εσωτερικά δρομολόγια. Αντίστοιχο τέλος επιβάλλεται σε όλα τα πλοία διεθνών μεταφορών επιβατών και εμπορευμάτων στα λιμάνια Πειραιώς και Θεσσαλονίκης, από το οποίο είναι απαλλαγμένα τα πλοία που πραγματοποιούν δρομολόγια εσωτερικού.
Μειωμένο τέλος πληρώνουν και οι επιβάτες εσωτερικού σε σχέση με τους επιβάτες διεθνών δρομολογίων, ενώ υφίσταται και ειδικό λιμενικό τέλος το οποίο κρατείται υπέρ του… δήμου, στον οποίο βρίσκεται το λιμάνι και (φυσικά) αφορά αποκλειστικά πλοία προερχόμενα από λιμάνια του εξωτερικού.
Σε ό,τι αφορά το θέμα των ρυμουλκών το ζήτημα είναι απλό: η ελληνική νομοθεσία επιβάλλει την αποκλειστική χρήση ρυμουλκών υπό ελληνική σημαία για κάθε εργασία που πραγματοποιείται εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων. H χρήση ρυμουλκών με ξένη σημαία περιορίζεται σε επείγοντα περιστατικά, καθώς και στην διέλευση από τα ελληνικά ύδατα ή τη ρυμούλκηση πλοίων μεταξύ ελληνικών και ξένων λιμανιών.
Πρόκειται για προτιμησιακό καθεστώς που παραβιάζει κατά μάλλον διαφανή τρόπο τη θεμελιώδη αρχή του κοινοτικού δικαίου περί ελεύθερης εγκατάστασης και προσφοράς υπηρεσιών μεταξύ όλων των κρατών-μελών.
Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, όπως και στις μάλλον αμέτρητες άλλες για τις οποίες η Ελλάδα λογοδοτεί στην ευρωπαϊκή δικαιοσύνη, έχει προηγηθεί μαραθώνιος επαφών μεταξύ Βρυξελλών και Αθηνών και συνεχείς προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να πείσει την κυβέρνηση για την παρανομία. Πλην όμως για διαφορετικούς κατά περίπτωση λόγους, η Αθήνα επιλέγει να μη συμβιβασθεί με την Επιτροπή προτιμώντας να συρθεί ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου στο Λουξεμβούργο.