Κλεμμένος ο τίτλος, το ομολογώ, από τον μπάρμπα Γιάννη το Σκαρίμπα, θεός σχωρέσ’ τον – αν και ο ίδιος δεν θα συμφωνούσε με την ευχή. Βατερλώ, εκτός της γνωστής πόλης όπου κατατροπώθηκε ο στρατός του Βοναπάρτη, είναι αυτό που εύχομαι για την Κυριακή 7 Μαρτίου. Ελπίδα είναι, και σενάριο αντεπιστημονικής φαντασίας, τίποτε άλλο. Οι δύο, ποιοι είναι, τους γνωρίζετε, δεν χρειάζονται συστάσεις. Αν και στην πραγματικότητα είναι πολύ περισσότεροι από δύο. Αλλά και γελοίοι; Ας αυτοσυγκρατηθώ και εγώ στο πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας που κηρύσσει ο Γεώργιος ο B΄ και του πολιτικού πολιτισμού που ευαγγελίζεται ο Κωνστανίνος ο B΄ και ας αποφύγω τις προσωπικές επιθέσεις και χαρακτηρισμούς. Ας μη μιλήσουμε για τους γελοίους, αλλά για τη γελοιότητα του πολιτικού προσκηνίου στο οποίο πρωταγωνιστούν.
Δυστυχώς, από την περασμένη εβδομάδα περάσαμε στο πεδίο των εκατέρωθεν προγραμματικών βολών. Ετσι, αυτό που θα παρακολουθήσουμε τον μήνα που μένει μέχρι τις εκλογές και θα αποκαλείται «πολιτική», θα είναι η διαρκής ανταλλαγή ύλης μεταξύ του προγραμματικού λαπά που θα εκτοξεύεται εκ Ρηγίλλης και του οραματικού χυλού που θα ξεχειλίζει από τη Χαριλάου Τρικούπη. H αναμέτρηση, λοιπόν, προβλέπεται τόσο ενδιαφέρουσα, όσο και η μαγειρική της κρεαταγοράς. Από την ακατάσχετη τηλεοπτική φλυαρία, από τον ορυμαγδό των διαφημιστικών σποτ, από τον πολιτικό πολιτισμό του καναπέ θα προκύψουν απλώς οι «μούρες» που θα κερδίσουν τη μάχη της σταυροδοσίας, όσο σάλιο (και όσο χρήμα, ενδεχομένως) κι αν τους έχει στοιχίσει.
«Είμαι αηδιασμένος», που θα ‘λεγε και ο αείμνηστος. Για άλλα πράγματα αυτός, για άλλα εγώ, πάντως είμαι αηδιασμένος, είναι προφανές. Ισως υποψιάζεστε κιόλας σε τι είδους ψήφο θα μεταφραστεί αυτό το αίσθημα, που το προκαλεί εκτός από την «πολιτική» (εντός πάμπολλων εισαγωγικών) και το κακομαγειρεμένο φαγητό, και τα απεχθή, αντιαισθητικά ρωμαϊκά θεάματα, και ο τρόπος που η δικομματική κοκορομαχία μεταφράζεται από τη μιντιοκρατία σε μετωπική αναμέτρηση των Μέσων, όπου βεβαίως εξαφανίζονται και τα τελευταία δημοσιογραφικά προσχήματα. Ισως γι’ αυτό ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μπέρδεψε το κόμμα με τα media και τον Μακ Λούαν με τον εαυτό του. «Το κόμμα είναι το μήνυμα», είπε ο Γεώργιος ο B΄. Θα του ξέφυγε, υποθέτω.
Και τι σας νοιάζει εσάς αν εγώ είμαι αηδιασμένος; Δεν σας νοιάζει, αλλά να σας πω την αμαρτία μου, παρ’ ότι δεν έχω αναλάβει το δημοσιογραφικό πόστο μου σε κανέναν απ’ τους δύο κομματικούς στρατούς (περιορίζομαι στις αυστηρά επαγγελματικές υποχρεώσεις) είχα την κρυφή ελπίδα ότι η επανάσταση του κυβερνοΠΑΣΟΚ κατά του αμαρτωλού εαυτού του, η αυτοκάθαρση της Ν.Δ. από το επίσης αμαρτωλό alter ego της, ίσως είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δύο σοβαρά αστικά κόμματα στην κεντροδεξιά κλίμακα της πολιτικής (από το 0 μέχρι το 5, για να βοηθήσω τον Γεώργιο τον B΄ στο ερώτημα που άφησε αναπάντητο στο πρόσφατο τηλεοπτικό του ντεμπούτο ως αρχηγού), για να τελειώνει το παραμύθι περί ορίων της Αριστεράς και να μείνει χώρος και για έναν εξίσου σοβαρό πόλο (δεν λέω κόμμα, να μη ζητάμε και πολλά) στο υπόλοιπο της κλίμακας, από το 6 έως το 10, για να ξέρουμε επιτέλους κι εμείς οι άστεγοι και ανέστιοι της πολιτικής με ποιους είμαστε.
Αλλά αυτή η φρούδα ελπίδα προϋπέθετε μια σοβαρή προγραμματική σύγκρουση μεταξύ των μνηστήρων της διακυβέρνησης. Αντ’ αυτής, απολαμβάνουμε ένα βρώμικο προγραμματικό κατς, χωρίς κανόνες, με χτυπήματα κάτω από τη μέση και στα μαλακά υπογάστρια των μποξέρ. Νικητής θα είναι όποιος εκμεταλλευθεί περισσότερα λάθη του αντιπάλου. Χαμένος όποιος κάνει τις περισσότερες πατάτες.
Μίλησε για απασχόληση ανέργων χωρίς ασφαλιστικές εισφορές ο Γεώργιος B΄ στο Λαύριο, φάνηκε εντυπωσιακό στην αρχή, ελπίζοντας ότι θα «γαργαλίσει» τα κερδοσκοπικά ανακλαστικά των εργοδοτών (ποιος δεν θα ‘θελε εργαζομένους μισοτιμής;). Ξύπνησε όμως ο σοσιαλδημοκράτης που έχει μέσα του κάθε στέλεχος της κυβερνοΡηγίλλης και ανέβηκαν ως άλλοι Γραβιάδες στα τηλεοπτικά οδοφράγματα οι συνδικαλιστές της και βροντοφώναξαν «όχι στη μαύρη εργασία».
Εγνεψε κάτι για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση Σιούφα ο Σουφλιάς και ξύπνησαν αυτομάτως τα επαναστατικά ανακλαστικά του κυβερνοΠΑΣΟΚ, που είδε στον υπαινιγμό «νεοφιλελεύθερη επέλαση» στο κοινωνικό κράτος. Αλλά κάνει μούγγα στη στρούγκα κάθε φορά που η σοσιαλδημοκράτης επίτροπος κ. Διαμαντοπούλου φοράει το καπέλο του κομισιονάριου και προαναγγέλλει την ίδια «νεοφιλελεύθερη επέλαση» στο ασφαλιστικό σύστημα ως μονόδρομο, και μάλιστα με μέτρα που θα έκαναν τον κ. Σιούφα χάσει το χρώμα του.
Εκαναν την κίνησή τους -αυτονόητη, κοινοβουλευτική τους υποχρέωση, εξάλλου- Σημίτης και Παπανδρέου να εξοστρακίσουν από τα ψηφοδέλτια βουλευτές που δεν κράτησαν ούτε τα κοινοβουλευτικά προσχήματα για την τροπολογία Πάχτα. Και αφυπνίστηκαν τα ανακλαστικά διαφάνειας της Ρηγίλλης, που δεν γνωρίζει κανένα βουλευτή της που να έχει υπογράψει φωτογραφικές, πελατειακές ρυθμίσεις και τίποτε για ερωτήσεις που υπογράφονται διά περιφοράς και κινητών τηλεφώνων.
Εκανε η σουφραζέτα της διαφάνειας την επόμενη πατάτα, να υπαινιχθεί αύξηση της φορολόγησης των «ρέπος» και ξύπνησαν τα ταξικά ανακλαστικά Εκάλης και περιχώρων, αλλά και τα φιλελεύθερα ανακλαστικά του κυβερνοΠΑΣΟΚ, που ανακάλυψε ότι απειλούνται οι περιουσίες και τα παχυλά κομποδέματα των νέων συμμάχων που κέρδισε την εποχή της εκσυγχρονιστικής εποποιίας. «Φτάνει πια η μανία φορολόγησης του κεφαλαίου», βροντοφώναξε ο υπουργός Οικονομίας που έχει ζαλιστεί πια από τις ιδεολογικές διαδρομές από τον σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο στον εκσυγχρονισμό, από εκεί στον λαϊκό καπιταλισμό και μετά στη δημοκρατία των αγορών και των μετόχων κι έπειτα, επιστροφή στην υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας, όσης εν πάση περιπτώσει έχει μείνει απούλητη από τον ίδιο και τους προκατόχους του.
Μια διαρκής ιδεολογική διαπήδηση με ευκολία και άνεση ζογκλέρ είναι το προεκλογικό θέαμα που μας προσφέρουν οι μονομάχοι. Λεηλατούν με άνεση άλλοτε τον Μαρξ, άλλοτε τον Κέινς, άλλοτε τον Φρίντμαν, ιδεολογικό πυρ κατά βούλησιν σε πραγματικό προγραμματικό κενό. Και το αποκορύφωμα: το ρωμαϊκό υπερθέαμα του συνεδρίου με ομοφωνία Τσαουσέσκου και το σημερινό «δημοψήφισμα» μεταξύ μελών και φίλων, που επικυρώνει την επιστροφή από τα κόμματα «νέου τύπου» στα κόμματα παμπάλαιου τύπου, που έχουν μέλη με δικαίωμα ψήφου αλλά χωρίς δικαίωμα γνώμης. Τόσον εκσυγχρονισμό και τόση δημοκρατία δεν θα την αντεχε ούτε ο Κιμ Ιλ Σουνγκ. (Με την ευκαιρία: τώρα που το ΠΑΣΟΚ εξελίσσεται σε εξαγωγέα πολιτικής τεχνογνωσίας ακόμη και στη Γερμανία, να την αξιοποιήσει ο παραιτηθείς Σρέντερ την εμπειρία της στρατολόγησης φίλων για να καλύψει την αιμορραγία μελών που κοστίζουν στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του. Εν ανάγκη, ας δανειστεί «φίλους» από τους Χριστιανοδημοκράτες).
Με τόση γελοιότητα, το φυσιολογικό θα ήταν η εκλογική αναμέτρηση να καταλήξει πράγματι σε Βατερλώ για εχθρούς και φίλους. Αλλά μελαγχολώ στην ιδέα ότι στο Βατερλώ της 7ης Μαρτίου θα υπάρξει οπωσδήποτε ένας νικητής. Και θα εγκατασταθεί στην κυβερνητική εξουσία με τη «μεγάλη παρέα» του, πράσινη ή τυρκουάζ («δεν έχω παρέες, δεν έχω ομάδες, δεν έχω αυλές», μονολόγησε ο Γεώργιος B΄, αλλά πόσο μεγαλύτερη παρέα θέλει από τις χιλιάδες που θα σπεύσουν να «καταγραφούν» στις λίστες των εφάπαξ μελών με την προσδοκία ανταμοιβής; Ή, μήπως μόνη ανταμοιβή θα είναι η χαρά της «συμμετοχής»; Ας ρωτήσει τα 136.000 νυν μέλη του ΠΑΣΟΚ που διέλυσαν εν μια νυκτί της μικρές και μεγάλες φράξιες τους για να διασώσουν το κεκτημένο της μεγάλης και των μικρών εξουσιών που διαχειρίζονται. H μονιμότητα της εξουσίας έχει άπειρους οπαδούς, πράγματι, όπως είπε ο Καταλληλότερος στο κύκνειο άσμα του. Τον ακριβή τους αριθμό θα τον μάθουμε, ίσως και απόψε).
Λιβέλου τέλος, εν βρασμώ ψυχής, το ομολογώ. Αλλά δεν είμαι και Σκαρίμπας.