H προεκλογική συζήτηση για την οικονομία κινδυνεύει να εκτροχιαστεί από τη διαδρομή των πραγματικών προβλημάτων στην αναζήτηση ξεπερασμένων λύσεων στα παλαιά, δυσεπίλυτα προβλήματα.
Είναι ενδεικτικό ότι δεκαπέντε χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και τρεις μόλις μήνες πριν από την είσοδο πρώην σοσιαλιστικών χωρών στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η Ελλάδα ακόμη δεν έχει βάλει στην ατζέντα της πολιτικής ζητήματα κρίσιμα για το μέλλον της, όπως η ανταγωνιστικότητα και η επιχειρηματικότητα. Οταν, για παράδειγμα, Σλοβάκοι και Βούλγαροι πολιτικοί έχουν ιδιωτικοποιήσει το 90% του συνόλου των τραπεζών και των μεγάλων βιομηχανιών στη χώρα τους, στην Ελλάδα πολιτικοί και συνδικαλιστές αντιδρούν στην προοπτική αυτή, αντιτείνοντας επιχειρηματολογία της δεκαετίας του ’80! O κόσμος αλλάζει, βιώνοντας την επανάσταση της καινοτομίας, της γνώσης και των επενδύσεων και ορισμένοι δίνουν τη μάχη των κρατικών προνομίων, της υπεράσπισης και της νομής της εξουσίας (έχοντας στον πλήρη έλεγχο τις μεγάλες επιχειρήσεις και στους διαγωνισμούς των προμηθειών), αποστερώντας από την οικονομία τις δυνατότητες να διεκδικήσει το κομμάτι που της αξίζει στον ευρωπαϊκό χάρτη.
Κατά πρώτο λόγο, υποστηρίζουν επιχειρηματίες που παρακολουθούν με συγκατάβαση τα δρώμενα, προκειμένου να υπάρξει τόνωση της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας στο μέλλον, χρειάζεται μια διαρκής επανάσταση στις σχέσεις κράτους και επιχειρήσεων. Είναι αδύνατον ο αντιπαραγωγικός κρατικός τομέας, ο οποίος αντιπροσωπεύει περίπου το 50% της εθνικής οικονομίας και κυριαρχεί από τις τηλεπικοινωνίες και την ενέργεια έως τις μεταφορές και τις τράπεζες, να εξακουλουθεί να μένει ανεπηρέαστος και να κατατρώγει οικονομικούς πόρους που θα μπορούσαν να αποδώσουν πολλαπλάσια υπό άλλες συνθήκες.
Οπως είναι αδύνατον, επίσης, να αποκτήσει οικονομικό ανάστημα η χώρα, όταν οι δημόσιοι διαγωνισμοί για έργα και προμήθειες είναι οι περισσότεροι φωτογραφικοί και ένας πακτωλός χρημάτων καταλήγει κάθε χρόνο σε λίγες μόνο (και στις ίδιες πάντα) τσέπες, με την ανοχή και την προστασία του πολιτικού συστήματος. Με τις συνθήκες αυτές, είναι αδύνατο να ανθήσουν οι επιχειρήσεις, ο ανταγωνισμός και η καινοτομία, που αποτελούν κινητήριο δύναμη της πραγματικής ανάπτυξης.