Δεν είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται μεταρρύθμιση στο καθεστώς λειτουργίας των ΔΕΚΟ, όπως προβλέπεται με τον νόμο που ισχύει, καθώς ψηφίστηκε από τη Βουλή. Ούτε είναι η πρώτη φορά που ισχυρές συνδικαλιστικές οργανώσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα οργάνωσαν με επιτυχία απεργία, για να την αποτρέψουν. Το ίδιο είχε συμβεί το 1996 και το 1998, όταν οι κυβερνήσεις είχαν επιχειρήσει να αλλάξουν το καθεστώς ΔΕΚΟ. Και τότε, η αντιπολίτευση είχε καταγγείλει έντονα τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Η τότε αντιπολίτευση είναι η σημερινή κυβέρνηση. Ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση, η αντιπολίτευση συνήθως διαφωνεί, καταγγέλλει και αναγκάζεται να τολμήσει μόνον όταν βρεθεί στην κυβέρνηση.
Οι πραγματικές τομές, ωστόσο, που επιχειρεί η κυβέρνηση, δεν είναι ο φραγμός σε υπερβολικές μισθολογικές αυξήσεις ούτε η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, στην περίπτωση που δεν καταλήγουν σε συμφωνία συνδικάτα και διοικήσεις. Τα δύο σημαντικότερα είναι η καθιέρωση καθεστώτος ιδιωτικού δικαίου για τις νέες προσλήψεις και η υποχρεωτική εφαρμογή των Διεθνών Λογιστικών Προτύπων. Αυτό σημαίνει ότι τα περιουσιακά στοιχεία, οι υποχρεώσεις, τα κεφάλαια, όλα τα στοιχεία των επιχειρήσεων αυτών θα αποτιμώνται σε πραγματικές τιμές. Αναλόγως θα καθορίζεται η πιστοληπτική τους ικανότητα και τα αποτελέσματα που εμφανίζουν.
Ολα αυτά πέρασαν μάλλον απαρατήρητα και προκάλεσε αίσθηση η θέση του ΣΕΒ, όπως διατυπώθηκε από τον πρόεδρο του Συνδέσμου κ. Ο. Κυριακόπουλο, ότι απορρίπτει την προβλεπόμενη κατάργηση των διαδικασιών συλλογικών διαπραγματεύσεων εφόσον δεν φθάνουν σε συμφωνία τα συνδικάτα με τις διοικήσεις των οργανισμών. Η θέση αυτή του ΣΕΒ είναι στην πραγματικότητα εύγλωττη υποστήριξη του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων, καθώς η ύπαρξη των διαδικασιών αυτών είναι ο μοναδικός λόγος για τον θεσμικό ρόλο του ΣΕΒ. Ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών αντλεί το κύρος και τη δύναμη που απολαμβάνει, κυρίως, επειδή ηγείται του εργοδοτικού συνδικαλισμού στις διαπραγματεύσεις για τη συλλογική σύμβαση εργασίας με τους άλλους «κοινωνικούς εταίρους», δηλαδή τη ΓΣΕΕ. Η οποία ΓΣΕΕ αντλεί επίσης δύναμη από την ισχύ συνδικάτων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καθώς η πραγματική δύναμή της στον ιδιωτικό τομέα είναι περιορισμένη και συρρικνούμενη. Ετσι, η κυβέρνηση, με έκπληξη, είδε να μην υποστηρίζεται από έναν θεωρούμενο ως σίγουρο σύμμαχο, τον ΣΕΒ, που προτίμησε να συνταχθεί με τον «κοινωνικό εταίρο» αντί να τη διευκολύνει.
Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν η μοναδική φωνή υποστήριξης του νομοσχεδίου, από την πλευρά του εργοδοτικού χώρου, προήλθε από τον πρόεδρο του ΕΒΕΑ κ. Δρ. Φουντουκάκο, που εκφράζει επιχειρηματικό φορέα αλλά δεν συμμετέχει στη διαδικασία συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Οι προηγούμενες προσπάθειες μεταρρύθμισης των ΔΕΚΟ περιορίστηκαν ουσιαστικά στην προετοιμασία των οργανισμών για την εισαγωγή τους στο Χρηματιστήριο. Η κίνηση αυτή εξασφάλισε στο δημόσιο ταμείο πόρους, χάρις στους οποίους επιτεύχθηκε ο περιορισμός του ελλείμματος του Δημοσίου ώστε να ενταχθεί η ελληνική οικονομία στην ΟΝΕ. Η σημερινή πρωτοβουλία είναι μονόδρομος και για τη σημερινή κυβέρνηση. Δεν έχει άλλον τρόπο για να πετύχει τη δημοσιονομική πρσαρμογή, αφού οι υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έχουν μάθει πολλά για τη δημοσιονομική διαχείριση του παρελθόντος, αλλά και θέτουν νέες προϋποθέσεις για την εκταμίευση κοινοτικών επιδοτήσεων. Μια από αυτές είναι και η εφαρμογή των Διεθνών Λογιστικών Προτύπων στους οργανισμούς που επιδοτούνται. Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη μεταρρύθμιση που γίνεται από ανάγκη και όχι από ελεύθερη επιλογή.