Φανταστείτε τι θα γινόταν εάν κάποιος από τους διακεκριμένους προέδρους των ελληνικών συνδικαλιστικών οργανώσεων τολμούσε, σε ανοιχτή συγκέντρωση και από μικροφώνου, να πει ότι «τα συνδικάτα πρέπει να αναζητήσουν συμμαχίες με τους καλούς εργοδότες»! Εάν αποτολμούσε τη διατύπωση ανάλογης φράσης, θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει το βήμα, για να αποφύγει τις ρίψεις αντικειμένων από το δυσαρεστημένο ακροατήριο. Είναι βέβαιο ότι ακόμη και αν το πίστευε δεν θα διατύπωνε ποτέ ανοιχτά αυτή τη σκέψη, έστω και αν υπογείως η πρακτική του ήταν αντίθετη. Και όμως, τη φράση αυτή διατύπωσε χθες μπροστα σε μικτής εθνικότητας ακροατήριο ο επικεφαλής της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) κ. Τζ. Μονκς, σε συζήτηση που έγινε στο πλαίσιο του 4ου Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ που πραγματοποιείται στην Αθήνα. Φυσικά, ουδεμία αντίδραση σημειώθηκε. Αλλωστε, οι Ελληνες ήταν λιγοστοί, οι μισοί μόνο καταλάβαιναν την αγγλική, ενώ η πλειοψηφία του ακροατηρίου προερχόταν από τις κεντροευρωπαϊκές χώρες, όπου οι δογματικοί διαχωρισμοί σε μαύρο-άσπρο έχουν εδώ και δεκαετίες ξεπεραστεί.
Πολιτικά, ο κ. Μονκς, ο οποίος σήμερα ηγείται της κραταιάς -και κατά πολλούς γραφειοκρατικής όσο και τα cabinet των Βρυξελλών- ΣΕΣ, δεν αποτελεί παρά έναν τυπικό μπλερικό συνδικαλιστή. Ωστόσο, το ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι ακόμη και αυτός ο αυθεντικός εκπρόσωπος των λευκών κολάρων νιώθει την ανάγκη να παραστεί, να μιλήσει και να αντλήσει κάτι από την έλξη που ασκεί στους νέους η διαδικασία των νέων κινήσεων και κινημάτων μέσα από τη διοργάνωση των ευρωπαϊκών και παγκόσμιων φόρουμ.
Στην πραγματικότητα, για πρώτη φορά τα παραδοσιακά συνδικάτα, αναγνωρίζοντας το μεγάλο χάσμα που τα χωρίζει από τους νέους, «κλείνουν το μάτι» στα αυθόρμητα κινήματα (παρ’ ότι στην πραγματικότητα τα απεύχονται) επιχειρώντας να υπερβούν την κρίση που περιβάλλει όλους τους παραδοσιακούς θεσμούς. Τι θα προκύψει από αυτές τις συναντήσεις διαφορετικών αντιλήψεων και παραδόσεων, ουδείς μπορεί να προβλέψει με σαφήνεια. Ωστόσο, το γεγονός ότι για πρώτη φορά στη διοργάνωση της Αθήνας οι παραδοσιακοί γραφειοκρατικοί σχηματισμοί των συνδικαλιστικών οργανώσεων αναζητούν προσβάσεις και σε άλλα κοινωνικά πεδία έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Φανταστείτε, λοιπόν, την εικόνα ενός Λατινοαμερικανού Ζαπατίστα που εργάζεται σε μία φυτεία ζαχαροκάλαμου και αμείβεται με 1 δολάριο ημερομίσθιο, να συζητά για τις νέες εργασιακές σχέσεις με ένα Γερμανό συνδικαλιστή ο οποίος μετέχει στο διοικητικό συμβούλιο μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας.