Πραγματοποιήθηκε με τη συνήθη λαμπρότητα η γενική συνέλευση του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ). Παραβρέθηκαν και μίλησαν ο πρωθυπουργός, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο υπουργός Οικονομίας, η παρουσία των οποίων εντάσσεται στο τελετουργικό στο οποίο συμμετέχει το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας. Οι δύο αρχηγοί ομιλούν σε διαφορετικές εκδηλώσεις, υπάρχει κλειστή συνεδρίαση όπου υποτίθεται τα μέλη εξετάζουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας τα «δικά τους» θέματα και οι ανοικτές εκδηλώσεις στις οποίες απευθύνονται στον λαό. Συχνά, στις γενικές συνελεύσεις παρίσταται και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας· ο επικεφαλής της ελληνικής πολιτείας δεν μπορεί να απουσιάζει από τη σημαντικότερη εκδήλωση επιχειρηματικών φορέων της χώρας.
Είναι η βιομηχανία η σημαντικότερη οικονομική δραστηριότητα στη χώρα; Ποτέ δεν ήταν. Και επιπλέον, η σπουδαιότητα της μεταποίησης για την ελληνική οικονομία είναι φθίνουσα! Μόνον η σημασία των εκπροσώπων της βιομηχανίας αυξάνεται τα τελευταία χρόνια και αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες φούσκες της δημόσιας ζωής. Οι εκπρόσωποι της βιομηχανίας διεκδικούν και πετυχαίνουν επιρροή στα δημόσια πράγματα που δεν δικαιολογείται με την πραγματική ισχύ που έχουν στην οικονομία. Προφανώς, η ελληνική δεν είναι βιομηχανική οικονομία. Το 70% του ΑΕΠ προέρχεται από τις υπηρεσίες. Το 2005, ο τομέας της βιομηχανίας υπολογίζεται σε 11% του ΑΕΠ, έναντι 13% που ήταν πριν από δέκα χρόνια. Η συμβολή της βιομηχανίας περιορίζεται τα τελευταία χρόνια και αν μετρηθεί στη σύνθεση της ακαθάριστης προστιθέμενης αξίας στο σύνολο της οικονομίας. Από 14,5% που ήταν το 1998, μειώθηκε σε 13,2% το 2005. Την ίδια περίοδο, το εμπόριο και οι μεταφορές έχουν αυξήσει την προστιθέμενη αξία που παράγουν, από 28% το 1998, σε 31,8% πέρυσι. Το κύρος και η θέση στα δημόσια πράγματα δεν προκύπτει ούτε από την απασχόληση που προσφέρει η βιομηχανία. Το 1998, η απασχόληση στη μεταποίηση ήταν 14,5% του συνόλου, ενώ το 2005 περιορίστηκε σε 12,8% του συνόλου. Οι απασχολούμενοι στη γεωργία είναι επίσης 12,1%, αλλά η πολιτειακή ηγεσία της χώρας δεν παραβρίσκεται στο συνέδριο της ομοσπονδίας αγροτικών συλλόγων. Μόνον η ηγεσία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης τιμά την εκδήλωση.
Η βιομηχανία έχει μικρότερη συμβολή από τον τουρισμό στα έσοδα της χώρας από το εξωτερικό. Δεν πρωταγωνιστεί παγκοσμίως στην αγορά, όπως η ελληνική ναυτιλία. Δεν έχει ιδιαίτερα ισχυρή παρουσία στα Βαλκάνια, όπως οι τράπεζες.
Η σημασία της βιομηχανίας είναι θεσμική και πολιτική. Τα τελευταία 30 χρόνια, η ηγεσία του χώρου έχει κατανοήσει ότι υπάρχει ένα κενό στο πολιτικό σύστημα και έχει φροντίσει να το καλύψει. Είναι το κενό του συνομιλητή. Οι κυβερνήσεις, αλλά και τα μέσα ενημέρωσης χρειάζονται ένα φορέα που υποτίθεται εκπροσωπεί τον ιδιωτικό τομέα και την επιχειρηματικότητα. Χρειάζονται ένα συνομιλητή, κάποιον φορέα με τον οποίο θα συναντηθούν προκειμένου να δημιουργήσουν την αίσθηση συναίνεσης όταν τη χρειάζονται. Συχνά, η ανάγκη τους είναι κυρίως να έχουν έναν εχθρό. Εναν αποτρόπαιο φορέα που παίζει τον ρόλο του κακού, καθώς «πίνει το αίμα του λαού». Και γι’ αυτόν τον ρόλο προσφέρεται ο ΣΕΒ. Πολλές φορές στο παρελθόν, κατηγορήθηκε είτε από την κυβέρνηση είτε από την αντιπολίτευση ότι παίζει «το παχνίδι του αντιπάλου». Σε όλες τις περιπτώσεις, έπαιζε απλώς το δικό του παιχνίδι: του συνομιλητή της εξουσίας! Αυτό που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να παίξουν εκπρόσωποι άλλων κλάδων, παρότι έχουν μεγαλύτερη σημασία για την ελληνική οικονομία. Γι’ αυτό και ποτέ δεν αποτελούν αντικείμενο σχολίων, όπως αυτό που μόλις διαβάσατε.