Η μεταρρύθμιση θα πρέπει να έχει έντονο το στοιχείο της ρήξης με το παρελθόν για κάθε συγκεκριμένο τομέα που εκδηλώνεται. Αλλιώς δεν είναι μεταρρύθμιση, καταλήγει να είναι μια απλή… ρύθμιση.
Οι μεταρρυθμίσεις, αναπόφευκτα θα πρέπει να λειτουργούν για το συμφέρον των πολλών και να ξεβολεύουν τους λίγους.
Αν δεχτούμε ότι η έννοια της μεταρρύθμισης ταυτίζεται σε κάποιο βάθμο με τα ανωτέρω, τότε στον τομέα της φορολογίας ουδεμία αλλαγή έχει επέλθει, τουλάχιστον για τα φυσικά πρόσωπα.
Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αποκαλούν μεταρρυθμίσεις τις ετήσιες σχεδόν αλλαγές στην κλίμακα φορολογίας εισοδήματος. Οι μειώσεις των συντελεστών ή η αύξηση του αφορολογήτου ορίου μπορεί να μειώνουν τη φορολογική επιβάρυνση (σε άλλους λιγότερο ή σε άλλους περισσότερο), αλλά αυτό διαρκεί για μικρό χρονικό διάστημα. Σε ανύποπτο χρόνο αυξάνονται οι έμμεσοι φόροι (όπως για παράδειγμα το 2006 όπου αυξήθηκαν τα τέλη κινητής τηλεφωνίας, τα τσιγάρα, κ.λπ.) και το κράτος εισπράττει από τους φορολογούμενους όσα τους έδωσε. Αυτό φαίνεται από την ανάλυση των στοιχείων του κρατικού προϋπολογισμού. Τα έσοδα από την άμεση φορολογία βαίνουν συνεχώς μειούμενα, ενώ αντίθετα αυξάνονται οι έμμεσοι φόροι. Το 54% των εσόδων προέρχονται από τους έμμεσους φόρους, ενώ το 38,2% από τους άμεσους.
Ωστόσο, μια φορολογική μεταρρύθμιση θα έπρεπε να σηματοδοτεί την απλοποίηση του δαιδαλώδους φορολογικού συστήματος. Να δημιουργεί στους πολίτες αίσθηση φορολογικής δικαιοσύνης, να γνωρίζουν ότι οι φόροι που καταβάλλουν θα είναι όντως ανταποδοτικοί και ότι όσοι φοροδιαφεύγουν θα τιμωρηθούν.
Μέχρι σήμερα, δεκάδες επιτροπές έχουν μελετήσει το ελληνικό φορολογικό σύστημα. Διαφορες επιστημονικές μελέτες έχουν δει το φως της δημοσιότητας, ενώ ακόμα και η αμερικανική εφορία εξέτασε το ελληνικό σύστημα και προσπάθησε να πείσει τους κυβερνώντες για την ανάγκη απλοποίησής του, σημειώνοντας παράλληλα ότι θα πρέπει να δοθεί ένα τέλος στις ευνοϊκές ρυθμίσεις. Πλέον έχει γίνει συνείδηση στους φορολογούμενους ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν και άλλες τέτοιες ειδικές ρυθμίσεις. Και το χειρότερο είναι ότι οι συνεπείς φορολογούμενοι βλέπουν τους ασυνεπείς να κερδίζουν, κάτι που προφανώς δυναμώνει το κίνητρο για φοροδιαφυγή.
Βέβαια, ως μεσογειακός λαός τη φοροδιαφυγή «την έχουμε στο αίμα μας». Σε κανέναν δεν είναι ευχάριστο να έρχεται το κράτος και να γίνεται συνεταίρος στο αποτέλεσμα του κόπου του και μάλιστα με ένα αρκετά υψηλό ποσοστό. Αν καταβάλει κανείς υψηλό ποσοστό του εισοδήματός του ως φόρο έχει απαιτήσεις όσον αφορά το επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών, τον τρόπο διαχείρισης του δημοσίου χρήματος, αλλά και το αν πληρώνει φόρο και ο πλησίον του.