Εάν για το συνταξιοδοτικό οι παρατηρήσεις του ΟΟΣΑ αποτελούν κοινό τόπο, για την αγορά εργασίας, οι προτάσεις του προκαλούν σοκ στα ελληνικά συνδικάτα, διότι αμφισβητείται ο κυρίαρχος ρόλος τους στην υπογραφή των συμβάσεων. Την ίδια περίοδο που σε πανευρωπαϊκό επίπεδο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις -και στο πρόσφατο συνέδριο της ETUC στη Σεββίλη- προβάλλουν ως βασική διεκδίκηση τη θεσμοθέτηση μιας πανευρωπαϊκής σύμβασης για τον κατώτατο μισθό, ο διεθνής οργανισμός επιμένει στην κατάργησή του. Ειδικότερα για την Ελλάδα, επιμένει ότι ο κατώτατος μισθός εμποδίζει την είσοδο νέων στην αγορά εργασίας, ευνοεί την παράταση του χρόνου ανεργίας και αποτρέπει την κινητικότητα και την ευελιξία του εργατικού δυναμικού. Ως προς τον κατώτατο μισθό, ο ΟΟΣΑ χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως μοναδικό φαινόμενο και δίδει έμφαση στη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο γενικό ποσοστό ανεργίας (9%) και στο υψηλό ποσοστό της ανεργίας των νέων (25%). Αυτή τη μεγάλη διαφορά αποδίδει κυρίως σε εμπόδια που προκαλεί ο πρώτος μισθός για να ενταχθούν οι νέοι στην αγορά εργασίας.
Σύμφωνα με την έκθεση, στην Ελλάδα υπάρχουν 20 διαφορετικά επίπεδα κατώτατου μισθού, ανάλογα με το οικογενειακό και επαγγελματικό καθεστώς αλλά και τον χρόνο προϋπηρεσίας. Το χαμηλότερο ημερομίσθιο για τον άγαμο εργάτη χωρίς προϋπηρεσία αντιστοιχεί στο 45% του μέσου μισθού. Το ποσοστό αυτό δεν διαφέρει από τον αντίστοιχο μέσον όρο των μελών του ΟΟΣΑ. Ομως, η εικόνα αλλάζει -φτάνει το 50%- με την προσθήκη των επιδομάτων γάμου (10%) και τις επιπλέον αυξήσεις για τις τριετίες (5%).
Πάντως, σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης, η φτώχεια και ο κατώτατος μισθός είναι δύο έννοιες αποσυνδεδεμένες, όταν συνοδεύονται από την ιδιοκατοίκηση. Αναφέρει δε ότι περίπου τα 2/3 των χαμηλόμισθων εργαζομένων στην Ελλάδα (που απασχολούνται τουλάχιστον 15 ώρες την εβδομάδα) διαθέτουν ιδιόκτητο σπίτι κι επομένως το συνολικό εισόδημα είναι πάνω από το 60% του εθνικού μέσου εισοδήματος. Εξίσου κριτικός είναι ο ΟΟΣΑ και για το ύψος των εισφορών που επιβαρύνουν το έμμεσο κόστος εργασίας. Επισημαίνει ότι οι εργοδοτικές εισφορές αντιστοιχούν στο 28% των μεικτών αποδοχών και υπερβαίνουν το 30% για την ασφάλιση στα «βαρέα και ανθυγιεινά». Τα αντίστοιχα μέσα ποσοστά για τη Ζώνη του Ευρώ και τον ΟΟΣΑ είναι 25% και 20% αντιστοίχως.
Οπως αναγνωρίζει και η έκθεση, η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα με θεσμοθετημένο τον κατώτατο μισθό. H ιδιαιτερότητά της έγκειται στον τρόπο που λειτουργεί ο κατώτατος μισθός μέσα στο σύστημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Στο σύνολο των χωρών του ΟΟΣΑ και της E.E. μόνο η Ελλάδα και το Βέλγιο έχει καθιερώσει κατώτατους μισθούς και ημερομίσθια μέσω συλλογικών διαπραγματεύσεων του κοινωνικών εταίρων. Στις περισσότερες χώρες, όπου υπάρχει κατώτατο μισθολογικό όριο -και στη Γαλλία- οι εκάστοτε αυξήσεις καθορίζονται με νόμο του κράτους.
Ο ΟΟΣΑ επισημαίνει ότι στη M. Βρετανία και στην Αυστραλία, οι κυβερνήσεις συμβουλεύονται ανεξάρτητες αρχές εμπειρογνωμόνων πριν καθορίσουν τα όρια των αυξήσεων. Ειδική μνεία γίνεται στην έκθεση για τη «δυσκαμψία» στο σύστημα απολύσεων – προσλήψεων. O βαθμός (ή το κόστος) δυσκολίας στις απολύσεις είναι διπλάσιος από τον ισχύοντα κατά μέσον ορο στον ΟΟΣΑ, λόγω του ύψους των αποζημιώσεων.
Επίσης, με έντονη κριτική ματιά εξετάζεται το συγκεντρωτικό σύστημα των συλλογικών συμβάσεων. H έκθεση αναφέρει ότι οι συμβάσεις εργασίας -κλαδικές και εθνική- δεσμεύουν το 99% των ελληνικών επιχειρήσεων και καλύπτουν περίπου τα 3/4 των εργαζομένων. Αντιθέτως, οι επιχειρησιακές συμβάσεις -οι οποίες σύμφωνα και με τον διεθνή οργανισμό συνεισφέρουν περισσότερο σε ευελιξίες- αφορούν μόνο το 0,01% των ελληνικών επιχειρήσεων.