Από την πρώτη στιγμή, ο Τίμοθι Γκάιτνερ, υπουργός Οικονομικών του Μπαράκ Ομπάμα, τάραξε τα νερά πετώντας στα άχρηστα τη στρατηγική Bush, του «βλέποντας και κάνοντας», των αποσπασματικών μέτρων και της σταδιακής προσέγγισης των προβλημάτων, που δημιουργούσε σύγχυση και έλλειμμα εμπιστοσύνης. Δήλωσε ότι θα πορευτεί με συνολικό σχέδιο, θα λάβει έγκαιρα πολλά μέτρα ταυτόχρονα και θα επιμείνει μέχρι τέλους στην εφαρμογή τους, διότι «βρισκόμαστε στην αρχή και όχι στο τέλος του προβλήματος». Με λίγες ώρες διαφορά, ο Μέρβιν Κινγκ, διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, δήλωνε ότι οι επιχειρήσεις είναι όμηροι των τραπεζών και στόχος του δεν είναι να προστατεύσει τις τράπεζες, αλλά «να προστατεύσει την οικονομία από τις τράπεζες». Ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, έλεγε στους ευρωβουλευτές ότι «οφείλουμε να μεταρρυθμίσουμε τα πάντα, δεν πρέπει να αφήσουμε ούτε πέτρα που να μην την αναποδογυρίσουμε».
Η Ελλάδα, μήπως βρίσκεται σε άλλον πλανήτη;.. Η κυβέρνηση του κ. Κ. Καραμανλή, όπως πολλά δείχνουν, δεν έχει συνείδηση του προβλήματος. Στην πράξη δεν λέει την αλήθεια, αλλά επιχειρεί να κρυφτεί και να κρύψει τις ευθύνες της πίσω από τη διεθνή κρίση, παρουσιάζοντας παιδικά «σενάρια εξομοίωσης» της ελληνικής οικονομίας με τη γερμανική, γαλλική ή τη βρετανική.
Δεν διαθέτει ένα κάποιο σχέδιο περιορισμού των καταστροφών από την κρίση, αντιθέτως εξαγγέλλει αποσπασματικά μέτρα για χιλιάδες βραχύβιες θέσεις εργασίας, πληρώνει 500 εκατ. ευρώ (προκαλώντας τις Βρυξέλλες…) απλώς για να φύγουν οι αγροτικές κινητοποιήσεις από τις τηλεοπτικές οθόνες, τάζει μερικά δισ. ευρώ στους Γάλλους και τους «φίλους» της διαπλοκής, για πολεμικές αγορές-μαμούθ.
Δεν διαθέτει το πλέον επείγον: ένα σχέδιο αντιμετώπισης του οξύτατου προβλήματος του κρατικού χρέους, δηλαδή ένα σχέδιο άμεσης εφαρμογής και μεσοπρόθεσμου ορίζοντα για την αποκατάσταση της διεθνούς εμπιστοσύνης στην Ελλάδα.
Αντιθέτως, με τη διαχείρισή της, τείνει να θρυμματίσει τα τελευταία ψήγματα αυτού του εν ανεπαρκεία αγαθού.
Μια κυβέρνηση που θα ενδιαφερόταν για τον τόπο, θα ζητoύσε συγγνώμη για τα πεπραγμένα της και, τώρα, θα είχε σημάνει συναγερμό αντί να «χαϊδεύει αυτιά». Θα μιλούσε με ειλικρίνεια για το τεράστιο πρόβλημα, ώστε να προετοιμαστούν οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, τα οποία είναι πιθανόν να δουν μείωση του εισοδήματός τους έως 20% λόγω της κρίσης (τη διετία 1985-87 είχε μειωθεί 12-15%). Και θα επιδίωκε πάση θυσία μια ευρεία συμφωνία για την αναχαίτιση της κρίσης με δίκαιο καταμερισμό των βαρών -αντί να ψαρεύει ψήφους με τα ευρώ του ελληνικού λαού.