Η κυβέρνηση παίζει πινγκ πονγκ με τις τράπεζες τις ευθύνες για το στέγνωμα της οικονομίας από ρευστότητα.
Παζαρεύουν μεταξύ τους το Ταμείο Εγγυοδοσίας, ενώ ανενόχλητα άλλες τράπεζες δεν δίνουν δάνεια, άλλες υποχρεώνουν τους δανειοδοτούμενους να συμπεριλάβουν εικονικά στην κρατική εγγύηση και προηγούμενα δάνειά τους, άλλες αυθαίρετα παρακρατούν το μη εγγυημένο 20% του δανείου. Αλλοι που το χρειάζονται δεν παίρνουν το δάνειο, άλλοι, πάλι, που δεν τα χρειάζονται, παίρνουν τα άτοκα δάνεια έως 350.000 ευρώ και τα κάνουν καταθέσεις προθεσμίας…
Προσποιούνται από κοινού ότι το πακέτο των 28 δισ. για τις τράπεζες θα προκαλέσει πιστωτική επέκταση 10%, ενώ γνωρίζουν καλά ότι η πιστωτική επέκταση δεν θα είναι ούτε 5%. Και αυτή είναι αμφίβολο αν θα γίνει, μετά την αφαίρεση 18 δισ. για αναχρηματοδότηση των τραπεζικών ομολόγων και περίπου 7 δισ. που θα φτάσουν οι επισφάλειες των τραπεζών, φέτος. Είναι περίπου βέβαιο ότι η σωτηρία των τραπεζών θα απαιτήσει και δεύτερο πακέτο, ενώ πληθαίνουν οι εκτιμήσεις ότι η διεθνής κρίση τείνει να οδηγήσει σε αυτό που η κυβέρνηση ήθελε να αποτρέψει:
Στην κρατικοποίηση τραπεζών, για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη στο πιστωτικό σύστημα.
Αν και αυτό είναι ακραίο σενάριο, γεγονός είναι ότι η πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκονται μεγάλες τράπεζες είναι χειρότερη από αυτήν που δείχνουν: Ζημιές στο εξωτερικό που νομότυπα διαφεύγουν της καταγραφής στους ισολογισμούς επόμενων ετών, τόκοι στεγαστικών δανείων που προεξοφλούνται και νομότυπα καταγράφονται ως κέρδη σήμερα, τεχνάσματα με τα καθυστερούμενα δάνεια ώστε αυτά να μην καταγράφονται στις επισφάλειες, είναι μερικά από τα λογιστικά τρικ που ευδοκιμούν.