Η χαλυβουργία επαναφέρει τον εφιάλτη των λουκέτων πάνω από την ελληνική βιομηχανία. Μετά από έξι χρόνια ύφεσης, εκατοντάδες επιχειρήσεις βρίσκονται αντιμέτωπες με το φάσμα της πτώχευσης, καθώς αδυνατούν να εξασφαλίσουν ρευστότητα, δίνοντας καθημερινά μία άνιση μάχη επιβίωσης.
Οι αρνητικές εξελίξεις αυτής της εβδομάδας επανέφεραν στη μνήμη τον σκοτεινό κύκλο των ιστορικών βιομηχανιών που έσβησαν από τον επιχειρηματικό χάρτη της χώρας. Ιστορικό θα παραμείνει το παράδειγμα της Pirelli, η οποία, πριν από ακριβώς 23 χρόνια έβαλε λουκέτο στο εργοστάσιο της Πάτρας, εξαιτίας των πολυήμερων απεργιακών κινητοποιήσεων που οδήγησαν σε ρήξη τις σχέσεις εργοδοτών – εργαζομένων, με συνέπεια να μείνουν χωρίς δουλειά 500 άνθρωποι. Η απόφαση για να μεταναστεύσει η εταιρεία στην Τουρκία ελήφθη μέσα σ’ ένα βράδυ. Σε μία δραματική τηλεφωνική συνομιλία της εδώ διοίκησης με τα κεντρικά στο Μιλάνο, ο ιδιοκτήτης της, Λεοπόλντο Πιρέλι, ζήτησε να σφραγισθεί το εργοστάσιο και να εγκαταλείψει τη χώρα η ιταλική πολυεθνική, ανατρέποντας όλα τα έως τότε δεδο-
Μετά μένα. Την ίδια χρονική περίοδο η αμερικανική Goodyear, στο Ακρον του Οχάιο, αποφάσιζε επίσης λουκέτο για το εργοστάσιο της Goodyear Hellas στη Θεσσαλονίκη, το μοναδικό εργοστάσιο ελαστικών που είχε απομείνει εδώ. Στο εξής, η Ελλάδα θα ήταν η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που θα εισήγαγε όλα τα ελαστικά που χρησιμοποιεί.
Πολλές πικρές βιομηχανικές ιστορίες γράφτηκαν και για άλλες ιστορικές επιχειρήσεις, όπως για την «Πειραϊκή – Πατραϊκή» (4.000 εργαζόμενοι), τη χαρτοβιομηχανία «Λαδόπουλου» (1.200 εργαζόμενοι), την «Ελλάς Α.Ε.» (120 εργαζόμενοι) που είχαν την ίδια τύχη. Επίσης σφραγίστηκαν εταιρείες όπως η καλτσοβιομηχανία «Μάντισον» (250 εργαζόμενοι), η οινοποιία «ΒΕΣΟ» (300 εργαζόμενοι), η «Ντρέσκο» (200 εργαζόμενοι) , η «Χαρτοποιία Αιγίου» (550 εργαζόμενοι), η μονάδα ενδυμάτων «Ρετσίνα» (300 εργαζόμενοι).
Την αλυσίδα των λουκέτων στην ελληνική βιομηχανία τη δεκαετία του ’80 άνοιξε η Τεοκάρ και στη συνέχεια ακολούθησαν επιχειρήσεις όπως τα Κλωστήρια Φιλιατών, η εταιρεία Ρόκα, η πώληση των Τσιμέντων Χαλκίδας, αλλά και των μεταλλείων πρώην Σκαλιστήρη, το κλείσιμο των Μεταλλείων Φωκίδας, τα Φωσφορικά Λιπάσματα, το λουκέτο στα Πλαστικά Καβάλας, και των Μεταλλείων Χαλκιδικής, το κλείσιμο των γραμμών παραγωγής της Βιαμύλ.
Τη δεκαετία του 1990 είχαμε τα λουκέτα στη Διεθνή Βιομηχανία Ενδυμάτων στην Καλαμάτα, στη Λαυρεωτική, στην ακτοπλοϊκή εταιρεία ΔΑΝΕ. Επίσης είχε ξεκινήσει η κατάρρευση της ιστορικής καπνοβιομηχανίας Κεράνης, ενώ οι όμιλοι Λαναρά – Αργυρού ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους γράφοντας ουσιαστικά τον επίλογο της ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας.
Τα τελευταία 14 χρόνια που συμπίπτουν με την παρουσία της χώρας μας στο ευρώ χρεοκόπησαν οι παραγωγικές εταιρείες του ομίλου Πετζετάκη, της σιδηρουργίας Δάριγκ, της εταιρείας Ξιφίας, ενώ ένα βήμα πριν από το κλείσιμο είναι και η ιστορική βιομηχανία ξύλου Shelman.
Το γεγονός ότι όλο και περισσότερες βιομηχανίες αποφασίζουν ή εξετάζουν την πιθανότητα να μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό θα έπρεπε επίσης να χτυπήσει καμπανάκι κινδύνου στο οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης. Οι ελληνικές βιομηχανίες που επιβιώνουν σε συνθήκες μεγάλης ύφεσης και υψηλού ενεργειακού κόστους είναι εξαιρετικά ανταγωνιστικές, καθώς αντιμετωπίζουν στις αγορές γερμανικές, γαλλικές και ιταλικές επιχειρήσεις που δεν έχουν τα αντικίνητρα που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές επιχειρήσεις. Πόσο μπορούν να αντέξουν ακόμη οι εγχώριες ενεργοβόρες βιομηχανίες με κόστος ρεύματος 80 ευρώ η μεγαβατώρα και φυσικού αερίου 47 ευρώ η μεγαβατώρα και να ανταγωνιστούν τους ευρωπαϊκούς ανταγωνιστές τους που πληρώνουν κατά μέσο όρο 30-35 ευρώ τη μεγαβατώρα;