Μήπως τελικά οι προσπάθειές μας είναι σαν των Τρώων που λέει ο Καβάφης; «Κομμάτι κατορθώνουμε, κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας, κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες. Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά…» Αυτή είναι πλέον η πιο μεγάλη ανησυχία. Ο φόβος ότι η πατρίδα μας μπορεί να καταστεί κράτος σε μόνιμη κρίση. Στα μνημόνια μπήκαμε πρώτοι και κινδυνεύουμε να μείνουμε μόνοι. Δακτυλοδεικτούμενοι.
Και ας το πούμε ανοιχτά, λίγο γραφικοί. Δεν μας αξίζει, στους Ελληνες, αυτό που συμβαίνει. Και όμως μπορεί να πάνε χαμένες οι προσπάθειες και οι θυσίες των τελευταίων χρόνων. Μπορεί στο τέλος να τη χάσουμε τη μάχη της γενιάς μας.
Αυτή τη μάχη που κάποιες στιγμές ελπίσαμε ότι θα την κερδίσουμε και κάποιες άλλες στιγμές, όπως τώρα, φοβούμαστε ότι θα εξελιχθεί αρνητικά, θα τη χάσουμε οριστικά εάν αφήσουμε να επικρατήσουν τα δύο εθνικά καρκινώματα: η διχόνοια και ο λαϊκισμός. Στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Κύπρο έχουν και εκεί δημοκρατία. Και εκεί πολιτικά κόμματα. Και εκεί διαφορετικές απόψεις. Μόνο που κατάφεραν και συνεννοήθηκαν στα βασικά. Οι δύο πρώτες χώρες βγήκαν από το Μνημόνιο, η Κύπρος βγαίνει του χρόνου. Και αυτές οι τρεις χώρες είχαν, επίσης, τα δικά τους σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Μόνο που δεν πίστεψαν ότι μπορούν να γίνουν ανταγωνιστικές χωρίς να αλλάξουν τίποτα. Οτι μπορούν να έχουν επενδύσεις χωρίς επενδυτές. Και εργαζομένους χωρίς επιχειρηματίες.
Ας κάνουμε, λοιπόν, μια επανάσταση κοινής λογικής. Δεν είμαστε καταδικασμένοι να συμφωνούμε σε όλα. Αλλά ένα κλίμα εθνικής συνεννόησης μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει για τη χώρα. Ούτε είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε όλοι τις ίδιες οικονομικές αντιλήψεις. Η λειτουργία, όμως, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωζώνης προϋποθέτει κάποιους κανόνες. Αν δεν μας αρέσουν, ας σταματήσουμε τη Γη και ας κατέβουμε!
Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, όπως είχαμε δικαίωμα, αλλάξαμε πορεία. Ηταν η κόπωση της λιτότητας και των Μνημονίων. Αλλάξαμε, όμως, πορεία στο «παρά δέκα». Την ώρα που εμπεδώναμε τα πρωτογενή πλεονάσματα, που περνούσαμε, ύστερα από πολυετή ύφεση, στην ανάπτυξη, την ώρα που ξεκινούσαν να έρχονται επενδύσεις. Και τώρα; Δύο μήνες μετά οι καταθέσεις αποσύρονται από τις τράπεζες, η πραγματική οικονομία ξαναμπαίνει στη φορμόλη, τα σενάρια Grexit ξαναβγαίνουν από τα συρτάρια.
Η κυβέρνηση δικαιούται, ασφαλώς, να εφαρμόσει το πρόγραμμά της, αλλά το πρόγραμμά της δεν ήταν ούτε έξοδος από το ευρώ ούτε τυφλή σύγκρουση. Ας βαφτίσει το Μνημόνιο και την τρόικα όπως θέλει. Ας προχωρήσει στις αλλαγές πολιτικής που η ίδια νομίζει. Μέσα, όμως, στο πλαίσιο της Ευρώπης. Χωρίς αυταπάτες. Ναι, να δώσει τη μάχη για τη φοροδιαφυγή. Χωρίς, όμως να τη θεωρεί πανάκεια. Μέχρι να βρει περισσότερα χρήματα η κυβέρνηση, το ασφαλιστικό θα πορευτεί με αυτά που υπάρχουν. Και όσο στην Ευρώπη και στις προηγμένες χώρες επικρατούν οι ιδέες που σήμερα επικρατούν, αποκλείεται να καταπολεμηθεί η ανεργία χωρίς ιδιώτες επενδυτές. Ας κάνει, λοιπόν, τις ασκήσεις θάρρους που απαιτούνται για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη απέναντι στην ελληνική οικονομία. Αυτή είναι η λέξη-κλειδί για να ξεκινήσει η μηχανή.
Η αντιπολίτευση οφείλει να στηρίξει μια τέτοια πολιτική. Γιατί να μην το κάνει άλλωστε; Δεν θα είναι μόνο η ολοκλήρωση της δικής της προσπάθειας που διακόπηκε, θα είναι δικαίωση για τη χώρα και όλους ανεξαιρέτως τους Ελληνες.
Τις τελευταίες μέρες ανελήφθη από την κυβέρνηση πρωτοβουλία για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το πώς μπήκαμε στο Μνημόνιο. Ας κάνουμε όσες εξεταστικές θέλουμε. Η πιο σημαντική, όμως, εξεταστική, στην παρούσα φάση, θα ήταν μια εξεταστική για το πώς θα βγούμε από το Μνημόνιο! Αλλιώς η κρίση θα εντείνεται. Τα καλύτερα μυαλά θα φεύγουν στο εξωτερικό. Εμείς θα ρίχνουμε τις ευθύνες ο ένας στον άλλον.
Συνωμοσιολογικές και παράδοξες θεωρίες θα επικρατούν. Και η εθνική αποσύνθεση θα επιτείνεται.
Οσα αρνητικά βλέπουμε γύρω μας, δεν αφορούν άλλο λαό. Δεν τα βλέπουμε στην τηλεόραση. Αφορούν εμάς, την πατρίδα μας και το μέλλον μας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να το αντιμετωπίζουμε επιπόλαια και διχαστικά. Τώρα, περισσότερο παρά ποτέ, είναι η ώρα της εθνικής ευθύνης. Η Ελλάδα δεν είναι για κάψιμο!
* Ο κ. Κωστής Χατζηδάκης είναι βουλευτής Β΄ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας.