Ορισμένες φορές το υψηλό χρέος πιέζει τόσο πολύ μια χώρα, ώστε πράγματι έχει νόημα η χρεοκοπία της, η εγκατάλειψη του νομίσματος και το ξεκίνημα από την αρχή. Η Ελλάδα δεν ανήκει σε αυτές τις χώρες.
Βεβαίως το γεγονός αυτό δεν έχει εμποδίσει ορισμένους οικονομολόγους να υποστηρίζουν το αντίθετο και η δήλωση του πρωθυπουργού κ. Τσίπρα ότι ενδεχομένως να προκηρύξει δημοψήφισμα σχετικά με την όποια συμφωνία επιτευχθεί με τους δανειστές υποδηλώνει ότι οι Ελληνες μπορεί σύντομα να κληθούν να επιλέξουν. Αν συμβεί, πρέπει να εμπιστευτούν το ένστικτό τους (όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις) και να επιλέξουν το ευρώ. Δεν είναι πως η έξοδος από το ευρώ ή η χρεοκοπία είναι αδιανόητες. Αντιθέτως: Η πρώτη καταγεγραμμένη χρεοκοπία έγινε στην Ελλάδα τον τέταρτο αιώνα προ Χριστού και η σύγχρονη Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει τέσσερις φορές από τη δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους και μετά. Παγκοσμίως περισσότερες από 70 χώρες έχουν χρεοκοπήσει και έχουν βγει από μια νομισματική ένωση μετά το 1945, όχι όλες με άσχημο τρόπο.
Το επιχείρημα ότι η Ελλάδα πρέπει να τραβήξει τον δικό της δρόμο ήταν ανέκαθεν ελκυστικό, αλλά επιφανειακό. Είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να είχε μπει στο ευρώ εξαρχής διότι δεν μπορούσε να ικανοποιήσει το κριτήριο της Ε.Ε. για το όριο του δημοσίου χρέους. Ο συνηθισμένος τρόπος μέσω του οποίου χώρες που πιέζονται μπορούν να επανεκκινήσουν την οικονομία τους είναι να υποτιμήσουν το νόμισμά τους, να αυξήσουν τις εξαγωγές τους και να αρχίσουν και πάλι να αναπτύσσονται. Η Ελλάδα δεν μπορεί να το πράξει όσο παραμένει στην Ευρωζώνη. Το πιθανότερο αποτέλεσμα της επιστροφής στη δραχμή θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη δυστυχία για την Ελλάδα. Ορισμένες χρεοκοπίες οδηγούν σε ανάκαμψη, συχνά μετά την παρέλευση μιας σύντομης και επίπονης περιόδου, άλλες δεν είναι τόσο επιτυχημένες ή γρήγορες. Στην Ελλάδα ο συνδυασμός κακής διακυβέρνησης και υποτίμησης του νομίσματος έτεινε να προκαλεί πληθωρισμό αντί για βιώσιμη ανάπτυξη. Δεν υπάρχουν πολλοί λόγοι ώστε να υποθέσει κανείς ότι έχει αλλάξει αυτό. Η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει μικρό εξαγωγικό τομέα μέσω του οποίου θα μπορούσε να δημιουργήσει οικονομική ανάπτυξη, κυρίως τουρισμό, ναυτιλία και γεωργία. Οπότε τα δυνητικά πλεονεκτήματα που δίνει ένα υποτιμημένο νόμισμα είναι περιορισμένα. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο επιχειρηματικό μοντέλο.
Ενα άλλο εμπόδιο για τη μετάβαση σε υποτιμημένο νόμισμα είναι ότι η οικονομία της χώρας έχει ήδη υποστεί πολύ μεγάλη ύφεση. Σύμφωνα με μια οικονομική πρόβλεψη η χρεοκοπία και η επιστροφή στη δραχμή θα οδηγούσε σε μείωση του ΑΕΠ μόνο κατά 10%. Τέτοια μείωση φαντάζει διαχειρίσιμη μέχρι να συνειδητοποιήσει κανείς ότι από την αρχή της κρίσης η ελληνική οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά περισσότερο από 25%. Περαιτέρω ύφεση της τάξης του 10% θα μπορούσε να προκαλέσει πολιτική και οικονομική κατάρρευση. Γεγονός που μας οδηγεί σε ένα ακόμη μειονέκτημα: την ελληνική κυβέρνηση. Η αλλαγή νομίσματος δεν είναι εύκολο πράγμα. Απαιτεί οργάνωση στρατιωτικού επιπέδου τόσο από τους εκλεγμένους αξιωματούχους όσο και από τους δημοσίους υπαλλήλους. Καμία από τις δύο ομάδες δεν έχει επιδείξει τέτοιο βαθμό ικανότητας, για να το θέσουμε ευγενικά. Για να υπάρξει διαρκής ανάκαμψη της οικονομίας απαιτείται ακριβώς το είδος δημοσιονομικής πειθαρχίας και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στο οποίο αντιστέκεται η κυβέρνηση Τσίπρα. Εξοδος από το ευρώ θα μπορούσε να έχει επίσης απρόβλεπτες συνέπειες για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ιδίως αν οδηγήσει και σε άλλες χρεοκοπίες και εξόδους.
Η Ελλάδα, το νοτιοανατολικό φυλάκιο της Ευρώπης, έχει ανάγκη την ασφάλεια που παρέχει η Ευρωπαϊκή Ενωση περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται η Ε.Ε. την Ελλάδα. Με μια διαφορετική κυβέρνηση, σε πιο ήρεμους καιρούς, ίσως να είχε νόημα η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Σήμερα, όμως, είναι πιθανότερο να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη δυστυχία.