Kανένας θεσμός, κανένας διεθνής οργανισμός, κανένας πολιτικός ηγέτης άλλης χώρας και, φυσικά, κανένας ξένος επενδυτής δεν πρόκειται να αναλάβει την παραμικρή σοβαρή πρωτοβουλία για την ελληνική οικονομία, εάν η ίδια η χώρα μας και το πολιτικό της σύστημα (στο σύνολό του δυστυχώς) δεν ανακτήσει τη χαμένη του αξιοπιστία. Εάν οι Ελληνες πολιτικοί δηλαδή δεν αναγνωρίσουν τα λάθη τους, δεν σταματήσουν να μεταθέτουν τις δικές τους ευθύνες σε όλους τους άλλους και εάν δεν αλλάξουν νοοτροπία, κοιτώντας στα μάτια τη σκληρή πραγματικότητα που διαμόρφωσαν για την οικονομία και το μέλλον (το εντελώς αβέβαιο) των Ελλήνων εργαζομένων. Αυτό είναι το πρώτο βασικό ζητούμενο: να μπορέσουν οι πολιτικοί μας να σταθούν στο ύψος -και να κατανοήσουν το δράμα- των περιστάσεων…
Η ελληνική οικονομία, αποσυναρμολογημένη και σχεδόν διαλυμένη σε πολλούς τομείς τα τελευταία χρόνια, ξαναβυθίζεται σήμερα στην ύφεση και την απραξία, την ανυποληψία της παρατεταμένης έλλειψης ρευστού και την καχυποψία ενός αντιεπιχειρηματικού και αντιδυτικού κλίματος. Η ελληνική οικονομία ξαναβιώνει την αποεπένδυση (ακόμη και η μικρότερη επιχείρηση βγάζει τα κεφάλαιά της στο εξωτερικό), εξαιτίας ενός συνεχώς διογκούμενου ελλείμματος εμπιστοσύνης στην εσωτερική αγορά, που οδηγεί στην αύξηση της ανεργίας σε επίπεδα ακόμη πιο τραγικά. Η εμπιστοσύνη της διεθνούς επενδυτικής κοινότητας, από την άλλη, κινείται ταυτόχρονα προς στο μηδέν! Και αυτό είναι εξαιρετικά απογοητευτικό, ιδιαίτερα ανησυχητικό και επικίνδυνο. Οσες προσπάθειες και εάν καταβληθούν, τσακίζονται στις αρτηριοσκληρωτικές δομές ενός πολιτικού συστήματος, βαριά κομματικού και πελατειακού, το οποίο αναπαράγεται με πανομοιότυπο τρόπο (και χθες και σήμερα) κόντρα στις ανάγκες της οικονομίας και του ελληνικού λαού. Αυτό είναι το δεύτερο πιο κρίσιμο και βασικό ζητούμενο: πώς ο ελληνικός λαός, από τα 180 δισ. ευρώ σήμερα, θα επανακτήσει το εθνικό εισόδημα που είχε προ κρίσης, ύψους 240 δισ. ευρώ.
Τα ερωτήματα που εγείρονται συνεπώς είναι πολύ σημαντικά: Ποιος μπορεί να εκφράσει αξιόπιστα την προοπτική αυτή; Ποιος μπορεί να πάρει τις γενναίες αποφάσεις που απαιτούνται, προφανώς μέσα σε κλίμα πολιτικής συνεννόησης και κοινωνικής συναίνεσης; Ποιος μπορεί να κερδίσει την απαιτούμενη εμπιστοσύνη των θεσμών και κυρίως των επενδυτών, Ελλήνων και ξένων; (Διότι, ως γνωστόν, χωρίς επενδύσεις και με ένα χρεοκοπημένο κράτος, ανάπτυξη δεν υπάρχει.) Χρειάζεται λοιπόν μία μεγάλη υπέρβαση. Χωρίς ακροβατισμούς. Λύσεις θεμελιώδεις για την οικονομία, για την αξιοπιστία και την ανάπτυξη. Κατεπειγόντως! Η καθυστέρηση η οποία σημειώνεται το τελευταίο εξάμηνο (με την επικυριαρχία του κακώς εννοουμένου πολιτικού και εκλογικού κύκλου στην ελληνική οικονομία) αποδεικνύεται εντελώς αρνητική για την παραγωγική δραστηριότητα του τόπου και το εισόδημα του Ελληνα εργαζομένου. Χάθηκαν πολλά, πάρα πολλά αυτό το διάστημα… Διεθνούς διαμετρήματος Αμερικανός επενδυτής, που διαχειρίζεται πάνω από 12 δισ. δολάρια και ο οποίος είχε επενδύσει στη χώρα μας πάνω από 300 εκατομμύρια ευρώ (σε τράπεζες και μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις πριν από ένα χρόνο), έλεγε σε Ελληνα συνομιλητή του την προηγούμενη εβδομάδα: «Η ζημία που υπέστη η ελληνική οικονομία τους τελευταίους μήνες θα αποδειχθεί 50 φορές μεγαλύτερη από τη ζημία, υποτίθεται, που θα είχε πρόσκαιρα η κοινωνία από την αποδοχή των μεταρρυθμίσεων».