Η σύγχρονη γεωργία μικρών χωρών όπως η Ελλάδα απαιτεί μικρές παραγωγές εξειδικευμένων προϊόντων τα οποία:
1. Είτε θα χρησιμοποιηθούν ως πρώτη ύλη για την παραγωγή καινοτόμων, μοναδικών τροφίμων, ελκυστικών στον καταναλωτή, ικανών να εξαχθούν στην παγκόσμια αγορά.
2. Είτε θα εξαχθούν ως έχουν, ως μοναδικά ελληνικά προϊόντα, ύστερα από μια βασική επεξεργασία (όπως καθαρισμός), και κατάλληλα συσκευασμένα με βάση τις διεθνείς προδιαγραφές.
Και στις δύο περιπτώσεις επιτυγχάνεται η παραγωγή τελικού διατροφικού, μοναδικού, ελληνικού προϊόντος το οποίο θα πωληθεί στη διεθνή αγορά ως Greek brand name, με υψηλή προστιθέμενη αξία, και συνεπώς με υψηλή τιμή τέτοια που να εξασφαλίζει τελικά ικανοποιητικό εισόδημα σε όλους τους εμπλεκόμενους στη διαδικασία, συμπεριλαμβανομένων και των γεωργών. Η ως άνω στρατηγική για την αποτελεσματική εφαρμογή της απαιτεί:
Α) Τον κατάλληλο σχεδιασμό και έρευνα για την παραγωγή του κάθε προϊόντος (η Βραζιλία επένδυσε 30 χρόνια για να φτιάξει βαμβάκι με ρίζα 3 μέτρα που βρίσκει το νερό μόνο του).
Β) Τη συμμετοχή και συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων επιχειρηματικών κρίκων στην αλυσίδα διατροφής από το χωράφι στο ράφι, ήτοι τις επιχειρήσεις: α) του πρωτογενούς τομέα, β) της διακίνησης των αγροτικών προϊόντων, γ) της μεταποίησης και παραγωγής τροφίμων, δ) της διανομής, προώθησης, εξαγωγών και ε) της λιανικής πώλησης.
Tο όραμα για τα ελληνικά προϊόντα:
Το κάθε προϊόν που θα σχεδιασθεί και θα παραχθεί πρωτογενώς και στη μεταποίηση θα πρέπει να ικανοποιεί τα κάτωθι βασικά προαπαιτούμενα για να είναι ανταγωνιστικό διεθνώς:
1. Να είναι οργανοληπτικά ελκυστικό από τον μέσο παγκόσμιο καταναλωτή.
2. Να είναι σχεδόν μοναδικό ελληνικό προϊόν.
3. Να μπορεί να προσφερθεί στις αγορές με σχετική ευκολία διακίνησης και διανομής.
4. Να μπορεί να παραχθεί μαζικά (όταν αυτό είναι δυνατόν) για να είναι σε θέση να καλύπτει αγροτικές στρεμματικές ανάγκες.
Για την εκπλήρωση των ως άνω κριτηρίων, και την εφαρμογή της ως άνω στρατηγικής, υπάρχει μια «δεξαμενή» προϊόντων τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν και, αφού μελετηθούν κατάλληλα, να αποτελέσουν την ατμομηχανή της σύγχρονης ελληνικής αγροδιατροφικής ανάπτυξης. Πρόκειται για τα ελληνικά προϊόντα τα οποία καλλιεργούνταν σχετικά μαζικά πριν από 30 χρόνια, χρησιμοποιήθηκαν για δεκαετίες ως τροφή των φτωχών και στη συνέχεια ξεχάστηκαν λόγω των εισαγωγών και της ξενομανίας. Ενδεικτικά τέτοια προϊόντα είναι: α) οι ελληνικές ποικιλίες σιταριών, β) τα ελληνικά όσπρια, γ) τα παραπροϊόντα σταφυλιών, ελιών δ) τυριά τυρογάλακτος όπως μυζήθρα, ανθότυρο, μανούρι, ε) ελληνικό μέλι, στ) ελληνικά φρούτα, ζ) ξηροί καρποί όπως αμύγδαλα, η) ελαιόλαδο με συγκεκριμένες ιδιότητες θ) ελληνικά φρούτα σε κομπόστα ή αποξηραμένα, σύμφωνα με τον κανονισμό 1924/2006 περί ισχυρισμών υγείας, και πολλά άλλα. Η ερώτηση πού στηρίζεται η ποιότητα των ελληνικών προϊόντων έχει μία απάντηση: είμαστε η χώρα με τη μεγαλύτερη βιοποικιλότητα μετά τη Μαδαγασκάρη στη Γη.
Σήμερα τα εν λόγω προϊόντα θα προωθηθούν εύκολα στις διεθνείς αγορές λόγω:
1. Της συμμετοχής τους στην ελκυστική για τον παγκόσμιο καταναλωτή μεσογειακή διατροφή.
2. Της διατροφικής τους αξίας με βάση τις σημερινές γνώσεις και απόψεις.
3. Της ελληνικής μοναδικής τους προέλευσης.
* Ο κ. Δημήτρης Κουρέτας είναι καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και πρόεδρος Περιφερειακού Συμβουλίου Θεσσαλίας.