Ο επανακαθορισμός της στρατηγικής των κομμάτων καθίσταται πλέον αναγκαίος, όπως καταδεικνύουν οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, εξαιτίας των ρηγμάτων που δημιούργησε η οικονομική κρίση στην Ευρώπη, αλλά και η προοπτική της πολιτικής της ενοποίησης. Δεν αναφερόμαστε στα κόμματα μόνο του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά σε όλα τα κόμματα της ευρωπαϊκής επικράτειας, τα οποία αναμφίβολα πλέον βρίσκονται μπροστά σε νέες προκλήσεις, πρωτόγνωρες και μεγάλες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα επαναπροσδιορισμού της πολιτικής τους, του ρόλου τους και της ταυτότητας που θέλουν να εκφράσουν, αντιμετωπίζουν κατά κοινή ομολογία σήμερα τα κόμματα της Αριστεράς. Οι λόγοι φαίνεται να είναι σχετικά απλοί: Πρώτον, διότι τα κόμματα της Αριστεράς δεν έχουν αποσαφηνίσει τις επιλογές και τις πολιτικές τους προτάσεις για την ενοποίηση της Ευρώπης και, δεύτερον, γιατί παραμένουν προσκολλημένα σε μια λογική αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος και όχι σε μια νέα γόνιμη πολιτική γραμμή για την ανάπτυξη, την αναγκαία αναπαραγωγή δηλαδή του εθνικού πλούτου, πιο απλά των θέσεων εργασίας και των εισοδημάτων.
Η Αριστερά δείχνει να παρακολουθεί τις κοσμογονικές αλλαγές, οι οποίες πράγματι συντελούνται στη διεθνή οικονομία, και την πολιτική εξέλιξη της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια, περισσότερο ως ένας διαμαρτυρόμενος θεατής και πολύ λιγότερο ως ένας δυναμικός πολιτικός εταίρος, οποίος συμμετέχει, συμβάλλει και διαμορφώνει όρους για την οικονομία και την κοινωνία. Ακόμη και εκεί όπου διαχειρίζεται σήμερα την εξουσία, εντός εννοείται των ευρωπαϊκών συνόρων, αντί να βάζει τους κανόνες, παρατηρεί τους όρους που της επιβάλλουν. Ακριβώς επειδή η ίδια δεν μπόρεσε να κατανοήσει το τι ακριβώς συνέβη με την παγκοσμιοποίηση και δεν κατάφερε, έτσι, να επεξεργαστεί σύγχρονες και ρεαλιστικές πολιτικές προτάσεις. Μια Αριστερά που δεν λαμβάνει υπόψη της τις οικονομικές και γεωπολιτικές παραμέτρους του σύγχρονου κόσμου. Η οποία αμφισβητεί, αλλά δεν προτείνει λύσεις! Η μεγάλη οικονομική κρίση, όμως, η οποία στις χώρες του Νότου ειδικότερα απέκτησε δομικά κοινωνικά χαρακτηριστικά, τραυμάτισε και τσάκισε βασικούς παραγωγικούς συντελεστές, απαιτεί τώρα πολύ συγκεκριμένες και αποδοτικές λύσεις. Το ζητούμενο είναι η οικονομική ανασυγκρότηση, οι επενδύσεις, οι νέες δουλειές, οι νέες θέσεις απασχόλησης. Και εάν αυτό αφορά τον βηματισμό των κομμάτων της Αριστεράς ανά την Ευρώπη γενικότερα, στη διαλυμένη Ελλάδα η υπόθεση αυτής της στρατηγικής επανατοποθέτησης παίρνει κυριολεκτικά διαστάσεις επιβίωσης για τον τόπο…
Το έλλειμμα πολιτικής για μια νέα οικονομία και μια νέα Ευρώπη, με γνώμονα όμως τον σύγχρονο κόσμο και όχι την αρχαιολογία, γεννά και άλλα προβλήματα. Οπως, για παράδειγμα, το πρόβλημα αναγέννησης του εθνικισμού, τον οποίο υποθάλπει η Αριστερά εντελώς παραδόξως για την ιστορία της και την πολιτική των υπερεθνικών πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών που πάντα εξέφραζε. Ή, ακόμη, για να αναφέρουμε και μία άλλη επίπτωση, το γεγονός ότι μεγάλα πλέον κομμάτια των ασθενέστερων οικονομικών στρωμάτων και της εργατικής τάξης έχουν μετατοπιστεί πολιτικά στις γραμμές των ακροδεξιών αντιευρωπαϊκών και αντιδημοκρατικών κομμάτων. Δεν είναι εξαιρετικά χαρακτηριστικό αυτό; Στο μείζον θέμα του μεταναστευτικού προβλήματος, επίσης, το οποίο έχει λάβει απίστευτες ανθρωπιστικές διαστάσεις σήμερα. Ποια είναι η θέση των κομμάτων της Αριστεράς στην Ευρώπη; Μπορούμε να την ακούσουμε;