Η πολυθρύλητη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, η οποία μετατίθεται από χρόνο σε χρόνο, όπως όλα δείχνουν θα αργήσει ακόμη μία χρονιά και για μακρύτερο μάλλον χρονικό διάστημα. Η ζοφερή αυτή πρόβλεψη ανακύπτει από την αναντιστοιχία μεταξύ των βασικών αναγκών αναδιάρθρωσης που παρουσιάζει από τη μία πλευρά η ελληνική οικονομία και από την αναποφασιστικότητα που επιδεικνύουν η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα από την άλλη. Χωρίς γνώση και συνείδηση για το τι ακριβώς έχει χαθεί αμετακλήτως από την οικονομία και κατά συνέπεια από την ελληνική κοινωνία, για το τι απαιτείται επειγόντως για να αναπαραχθεί εθνικό εισόδημα και νέες θέσεις απασχόλησης, για το τι πραγματικά έχει ανάγκη για να επιβιώσει ο τόπος. Η Ελλάδα πορεύεται χωρίς ένα στρατηγικό σχέδιο αναβάθμισης, χωρίς πολιτική και κοινωνική σύμπνοια, χωρίς ανθρώπους εμπνευσμένους για τις προκλήσεις των καιρών…
Σε μια χώρα τσακισμένη από την κρίση και την αναξιοπιστία, όπου η οικονομία έχει σχεδόν διαλυθεί και η κοινωνία έχει υποβαθμιστεί επικίνδυνα, η οικονομική ανάπτυξη χρειάζεται πολύ γερά κότσια, αποφασισμένους ανθρώπους στην ηγεσία της πολιτικής, στη δημόσια διοίκηση και στον επιχειρηματικό τομέα, ο οποίος εκφυλίζεται και αυτός από μια οικονομική ελίτ που αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων.
Η οικονομική ανάπτυξη χρειάζεται ηγέτες και χρειάζεται πάνω από όλα κεφάλαια για επενδύσεις, από την ιδιωτική επιχειρηματική δραστηριότητα κυρίως, αφού το κράτος δεν έχει ούτε για συντάξεις. Επίσης χρειάζεται εμπιστοσύνη, απόλυτη εμπιστοσύνη από το διεθνές οικονομικό περιβάλλον και τους εταίρους μας, τα υπόλοιπα κράτη–μέλη της Ευρώπης που συνεχίζουν να μας χρηματοδοτούν αφειδώς.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, λοιπόν, δεν δημιουργούνται συνθήκες ανάπτυξης της οικονομίας. Για την προοπτική ανάπτυξης, τη μόνη που μπορεί να αποκολλήσει την Ελλάδα από το τέλμα, σε αντίθεση με το σημερινό σκηνικό απαιτούνται ορισμένες θεμελιώδεις προϋποθέσεις:
Η πρώτη είναι η εμπέδωση ενός κλίματος σταθερότητας και εμπιστοσύνης στο εσωτερικό της χώρας. Η βεβαιότητα ότι η Ελλάδα δεν θα κινδυνέψει να βρεθεί εκτός ευρώ και ότι δεν θα εκμηδενιστούν ξανά, εισοδήματα και περιουσίες. Ετσι, μόνο, θα επιστραφούν τεράστια κεφάλαια που φυγαδεύτηκαν από τις ελληνικές τράπεζες, κάνοντας τεράστια ζημιά στην οικονομία. Ετσι, παράλληλα, θα αρθούν και τα capital controls, γιατί είναι αστείο να πιστεύει κανείς σε ένα σενάριο ανάπτυξης με τους κεφαλαιακούς ελέγχους σε ισχύ! Η δεύτερη προϋπόθεση είναι ένα σταθερό, απλό, ισορροπημένο και ανταγωνιστικό φορολογικό σύστημα. Ενα σύστημα που θα προαγάγει την παραγωγικότητα εργαζομένων και επιχειρήσεων, την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και θα προσελκύσει φυσικά επενδύσεις, το μέγα ζητούμενο. Χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχουν δουλειές. Φορολογικό σύστημα που λειτουργεί σαν μια άγρια φοροεισπρακτική μηχανή, αποτελεί επανάληψη του πελατειακού μοντέλου της καταστροφής και της χρεοκοπίας. Ο τόπος χρειάζεται ένα νέο μοντέλο παραγωγικό, εντελώς διαφορετικό από αυτό της κατανάλωσης και του συνεχούς δανεισμού. Η τρίτη προϋπόθεση, συνεπώς, είναι η ενθάρρυνση και η ενίσχυση της εγχώριας επιχειρηματικότητας, η τόνωση και η διεύρυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας με ανταγωνιστικούς όρους, με εξωστρεφή προσανατολισμό, σε τομείς υψηλής ζήτησης. Είναι φύσει αδύνατο να μιλάμε για οικονομική ανάκαμψη του τόπου, όταν το πολιτικό σύστημα αντιστρατεύεται, πολεμά και υπονομεύει με κάθε τρόπο την επιχειρηματική δημιουργία.