Το ταξίδι ενός εκ των 5.000 εφέδρων από την Ελλάδα πίσω στο Ισραήλ προκειμένου να πολεμήσει κατά της Χαμάς καταγράφει η «Κ». Ο έφεδρος – του οποίου το όνομα βρίσκεται στη διάθεση της «Κ» διηγείται σε πραγματικό χρόνο το ταξίδι του με αφετηρία την Αθήνα, ενδιάμεση στάση την Ιορδανία και τελικό προορισμό το Ισραήλ και περιγράφει τα συναισθήματα και τις σκέψεις του μέχρι και πριν παρουσιαστεί σε μία από τις βάσεις της πολεμικής αεροπορίας της χώρας του.
Απότομη διακοπή
Το Σάββατο 7 Οκτωβρίου έπινε τον καφέ του υπό το θρόισμα των φύλλων από τα ακλάδευτα δέντρα στο στέκι που συχνάζει στο Παγκράτι. Ενα τηλέφωνο όμως διέκοψε απότομα τη συζήτηση που είχε με τον φίλο του.
«Δεχόμαστε επίθεση, η Χαμάς διείσδυσε σε τουλάχιστον 22 περιοχές, σκότωσαν, απήγαγαν πολίτες και στρατιώτες και εκτόξευσαν χιλιάδες ρουκέτες». Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής η μητέρα του τον ενημέρωνε για την κατάσταση στο Ισραήλ.
Κατάπιε αργά τον καφέ του, νιώθοντας το ανάλαφρο βοριαδάκι να τραχύνει. Ακούμπησε στην πλάτη της καρέκλας και προσπάθησε να καθησυχάσει τη μητέρα του, λέγοντάς της πως όλα θα πάνε καλά. Λίγη ώρα αργότερα, ενημερώθηκε πως πρέπει να επιστρέψει στην πατρίδα του για να υπηρετήσει στην πολεμική αεροπορία.
Οι εξελίξεις πάραυτα τον βρίσκουν προετοιμασμένο. Γνώριζε πως αν ερχόταν αυτή η ώρα, η πατρίδα του θα χρειαζόταν τη βοήθειά του. Το πιλοτήριο των αεροπλάνων άλλωστε είναι το αγαπημένο του μέρος.
«Αύριο το βράδυ φεύγω, με καλεί το καθήκον»
Παραμερίζει τον καφέ του και οργανώνεται. Καλεί τον κουρέα του να κλείσει ένα ραντεβού την επόμενη ώρα και μετά τους φίλους του.
«Θα περάσουμε το βράδυ μαζί; Αύριο το βράδυ φεύγω, με καλεί το καθήκον. Πότε θα γυρίσω; Αγνωστο».
Το κάθισμα του κομμωτηρίου του είναι άβολο. Ο Μ. προσπαθεί να ελέγξει τη νευρικότητά του και να μείνει ακίνητος. Στο μυαλό υπάρχει ένα «μποτιλιάρισμα» σκέψεων. Ο ίδιος ανατρέχει στα παιδικά του χρόνια. Εζησε στο Ισραήλ μέχρι τα 17 του προτού μετακομίσει μόνιμα στη Ρώμη και στη συνέχεια έρθει στην Αθήνα για να εργασθεί. Σε αυτά τα 17 χρόνια μεγάλωσε σε ένα πλήρως στρατιωτικοποιημένο περιβάλλον. Οι εικόνες στην τηλεόραση με τις ρίψεις ρουκετών και όλμων στη Γάζα όπως και οι ήχοι από τους βομβαρδισμούς είναι βαθιά χαραγμένοι στο μυαλό του. Ωστόσο κάτι μέσα του τού λέει πως ίσως αυτή τη φορά να είναι διαφορετικά.
Η τελευταία του ημέρα στην Αθήνα πριν αναχωρήσει για το Ισραήλ κυλάει όπως ακριβώς ήθελε. Ηρεμα, χαρούμενα, χωρίς γόους και οργίλα λόγια. Το μόνο που του ραγίζει την καρδιά είναι η γάτα του. Θα πρέπει να την αφήσει μόνη της για όσο καιρό θα λείπει.
Μετά την άφιξή του στο αεροδρόμιο γύρω στις 7 το απόγευμα της Κυριακής έρχεται αντιμέτωπος με μία απρόοπτη εξέλιξη. Η πτήση του προς το Ισραήλ ακυρώθηκε. Θα πρέπει να φθάσει στο πατρικό του μέσω της Ιορδανίας. Μαζί του δεν έχει πολλά πράγματα, μία μικρή βαλίτσα με μερικά ρούχα κι ένα ακόμη μικρό σακίδιο πρώτων βοηθειών, το οποίο πάνω γράφει το όνομά του, το επίθετό του, το όνομα του πατέρα του και τη λέξη Ισραήλ.
Επιστροφή στο Ισραήλ για πόλεμο αντί για γάμο
Καθώς κατευθύνεται προς το αεροπλάνο σκέφτεται την εναλλαγή ρόλων. Τώρα δεν θα είναι ο ίδιος στο πιλοτήριο, αλλά στην άτρακτο. Σκέφτεται επίσης τον λόγο που επιστρέφει στο Ισραήλ. Αν δεν υπήρχε πόλεμος, ο ίδιος θα επισκεπτόταν την οικογένειά του σε λίγες εβδομάδες για να γιορτάσει τον γάμο του αδελφού του, αλλά τώρα και οι δύο τους θα πρέπει να πατήσουν ένα «pause» στις ζωές τους.
Σκέφτεται επίσης τη μητέρα του, η οποία δύο χρόνια μετά την απώλεια του πατέρα τους, θα πρέπει να αποχαιρετήσει του δύο γιους της πριν φύγουν για το μέτωπο του πολέμου.
Οι δύο ώρες που διήρκεσε η πτήση του ήταν αρκετές για να ταξιδέψει με τις σκέψεις του. Επόμενος σταθμός να βρει κάπου να ξεκουρασθεί. Την επόμενη ημέρα νωρίς το πρωί θα έψαχνε ταξί ώστε να φτάσει μέχρι τα σύνορα της Ιορδανίας με το Ισραήλ, όπου εκεί θα τον περίμενε ο αδελφός του.
Ξημέρωσε Δευτέρα. Παρά την ηρεμία που απέπνεαν οι σχεδόν άδειοι δρόμοι της Ιορδανίας, ο Μ. είχε αρχίσει να αγχώνεται. Ηταν η τρίτη ημέρα του πολέμου και ο ίδιος έπρεπε να περάσει τα σύνορα. Δεν ήθελε να είναι ευδιάκριτο το διαβατήριό του, ενώ ένιωθε συνεχώς κρύα τα χέρια του.
Στη διαδρομή μέχρι τα σύνορα, το μυαλό του τρέχει στην Υδρα. Εκείνος και η οικογένειά του αγαπούν το νησί τόσο που αγόρασαν ένα εξοχικό εκεί πριν μερικά χρόνια. Τους έχει υποσχεθεί πως μόλις τελειώσει ο πόλεμος θα το επισκεφθούν όλοι μαζί, για να θυμηθούν τα παλιά.
Σειρήνες, στρατός και καταφύγια
Οι αναμνήσεις από τα ελληνικά ακρογιάλια ξεθωριάζουν καθώς ο Μ. περνάει τα σύνορα. Οι εικόνες που βλέπει στους δρόμους του Ισραήλ τού υπενθυμίζουν το καθήκον του. Η παρουσία του στρατού στους δρόμους είναι ισχυρή, ενώ πολλοί κεντρικοί δρόμοι έχουν γεμίσει από παρκαρισμένα αυτοκίνητα στρατιωτών που πρέπει να παρουσιασθούν στον ισραηλινό στρατό. Ολα τα λεωφορεία είναι γεμάτα επίσης με στρατιώτες. Η αναστάτωση είναι έκδηλη στα πρόσωπα όλων, αλλά ο ίδιος πρέπει να κρατήσει την ψυχραιμία του. Σε λίγο θα συναντήσει τη μητέρα του ύστερα από καιρό.
Η επιστροφή του στο σπίτι, βόρεια του Τελ Αβίβ, βρίσκει την οικογένειά του συγκινημένη. Η μητέρα του δεν σταμάτησε να κλαίει για τουλάχιστον μισή ώρα αφότου τον είδε, ενώ τα ξαδέρφια του τού λένε πως αυτή τη φορά ζουν τη δική τους «11η Σεπτεμβρίου».
Οι συζητήσεις της οικογένειας έχουν πολλές παύσεις. Ο ήχος από τις σειρήνες σκεπάζει τα νέα τους. Παρότι μέχρι στιγμής είναι σε ασφαλές σημείο, ακούνε τις σειρήνες κάθε φορά που υπάρχει απειλή πυραυλικής επίθεσης, ωστόσο το Iron Dome, μια εξελιγμένη αντιβαλλιστική «ασπίδα», τους κρατά μέχρι στιγμής ασφαλείς.
Ο ξαδερφός του τού επισημαίνει πως η περιοχή στην οποία μένουν είναι ασφαλής, ωστόσο υπάρχει μία πιθανότητα να επιτεθεί η Χεζμπολάχ από τον Λίβανο. Ακόμη τίποτα δεν είναι σίγουρο. Αν πάντως συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε ο οικισμός τους θα βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο.
Οσο περνά η ημέρα, ο Μ. αγχώνεται όλο και περισσότερο. Οι αβάσταχτες εικόνες του πολέμου βρίσκονται παντού. Στις συζητήσεις μεταξύ της οικογένειάς του, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο και φυσικά στα social media. Εν μέσω της υπερπληροφόρησης, ο ίδιος αποφασίζει να πάρει το αμάξι και να κατευθυνθεί προς τις αεροπορικές στρατιωτικές βάσεις. Ηθελε να δει πώς είναι από μακριά, προκειμένου να είναι προετοιμασμένος για την επόμενη ημέρα που θα ξεκινούσε η εκπαίδευσή του.
Γυρνώντας θυμάται πως πρέπει να ρίξει και ματιά στο καταφύγιο που έχουν στο σπίτι τους. Στο Ισραήλ είναι υποχρεωτικό για όλους μόλις χτίζουν ένα σπίτι, να διαμορφώνουν ένα δωμάτιο ως καταφύγιο. Οπως εξηγεί, το καταφύγιο έχει συγκεκριμένες προδιαγραφές, είναι χτισμένο από συγκεκριμένα υλικά ώστε να αντέχει, δεν έχει παράθυρα και είναι γεμάτο προμήθειες. Επίσης το κάθε μέλος της οικογένειας έχει τη δική του αντιασφυξιογόνο μάσκα.
Το απόγευμα της Δευτέρας τον βρίσκει με τα ξαδέρφια του, οι περισσότεροι εκ των οποίων θα πάνε επίσης στον πόλεμο. Η τηλεόραση δείχνει έναν ισραηλινό πιλότο να μιλάει στην κάμερα, έχοντας όμως κρύψει το πρόσωπό του για λόγους ασφαλείας.
«Η Χαμάς ξέρει ότι χάνει και είπε ότι για κάθε κτίριο που το Ισραήλ θα βομβαρδίζει, η ίδια θα σκοτώνει έναν όμηρο ζωντανά στην τηλεόραση. Αλλά νομίζω ότι είναι χαζό βήμα, γιατί επίσημα θα συμπεριφερθούν σαν το ISIS. Το Ισραήλ θα τους δείξει την κόλαση και το ξέρουν αυτό», λέει ο Μ. στον ξάδερφό του σχολιάζοντας το δελτίο ειδήσεων.
Η συζήτηση γρήγορα στρέφεται στο πότε θα τελειώσει ο πόλεμος. Οι περισσότεροι, όπως και ο Μ. θεωρούν πως θα κρατήσει πολύ και θα είναι δύσκολος. Μόνος ένας από την οικογένεια θεωρεί πως σε μία εβδομάδα θα θα έχει σημάνει κατάπαυση του πυρός και θα βρίσκονται ξανά όλοι μαζί σε ένα ωραίο εστιατόριο.
«Η οικογένειά μου είναι το δικό μου καταφύγιο»
Η ώρα περνά αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να κοιμηθεί. Αύριο το πρωί θα πρέπει να είναι στη βάση που του έχει υποδειχθεί ώστε να ξεκινήσει η εκπαίδευσή του. Θα διαρκέσει πέντε ημέρες και μετά θα είναι έτοιμος να αξιοποιηθεί ως πιλότος από τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας του.
«Είμαι αγχωμένος και μπουχτισμένος από τον ορυμαγδό στενάχωρων ειδήσεων. Σήμερα όμως πρέπει να κοιμηθώ. Για το μόνο που χαίρομαι είναι που για λίγες ημέρες ακόμη θα μπορώ να επιστρέφω στο σπίτι μου τα μεσημέρια. Η οικογένειά μου είναι το δικό μου καταφύγιο. Είναι η κινητήριος δύναμή μου για να επιστρέφω ακόμα και από τις πιο δύσκολες αποστολές».
