Η σήραγγα της Μάγχης, μήκους 50,5 χιλιομέτρων, συνδέει την Αγγλία με τη Γαλλία. Έχει διανοιχτεί κάτω από το στενό της Μάγχης στο ύψος του στενού του Ντόβερ, και αποτελεί τη μοναδική χερσαία σύνδεση μεταξύ Μεγάλης Βρετανίας και ηπειρωτικής Ευρώπης.
Τα πρώτα σχέδια ανάγονται στην εποχή του Ναπολέοντα. Το 1802, ο Γάλλος μηχανικός ορυχείων Αλμπέρ Ματιέ-Φαβιέ πρότεινε την κατασκευή σήραγγας κάτω από τη Μάγχη, η οποία θα φωτιζόταν από λάμπες πετρελαίου, για τη διέλευση ιππήλατων αμαξών. Τριάντα επτά έτη αργότερα, ξεκίνησαν οι πρώτες γεωλογικές και υδρογραφικές έρευνες στην περιοχή, μεταξύ Ντόβερ και Καλαί. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης της βασίλισσας Βικτώριας στις Βερσαλλίες, το 1855, τόσο η ίδια όσο και ο Ναπολέων Γ’ ενέκριναν την προτεινόμενη υποθαλάσσια σήραγγα που σχεδίασε ο Αιμέ Τομέ ντε Γκαμόν, η οποία αργότερα παρουσιάστηκε στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1867. Εννέα χρόνια αργότερα, πραγματοποιήθηκε η σύνταξη επίσημου Γαλλοβρετανικού πρωτοκόλλου για την κατασκευή σιδηροδρομικής σήραγγας. Ωστόσο, η πρώτη απόπειρα διένεξης της σήραγγας πραγματοποιήθηκε μόλις στις αρχές της δεκαετίας του 1880. Το έργο, όμως, ούτε αυτήν τη φορά προχώρησε, καθώς συνεχώς υπήρχαν προβληματισμοί.
Τη δεκαετία του 1920, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, σε δοκίμιό του, που δημοσιεύτηκε στο Weekly Dispatch, υπερασπίστηκε τη δημιουργία της σήραγγας, απορρίπτοντας την ιδέα ότι αυτή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από εχθρό για εισβολή στη Μεγάλη Βρετανία. Όμως οι προβληματισμοί δεν περιορίζονταν μόνο σε αυτό. Όπως αναφέρεται στο σχετικό άρθρο της «Καθημερινής» της 7ης Μαΐου 1994, «ένας από τους κύριους λόγους που τα βρετανικά ταμπλόιντ πολέμησαν το τούνελ της Μάγχης ήταν κι ο φόβος ότι θα μεταφερθεί (από τα ποντίκια) ευκολότερα η ασθένεια της λύσσας! Χρειάστηκε ο ορθολογισμός και η διορατικότητα των Βρετανών επιχειρηματιών για να ξεπεραστούν προκαταλήψεις αιώνων».
Τελικά, οι δύο χώρες κατάφεραν να έρθουν σε συμφωνία για την κατασκευή της σήραγγας μόλις το 1964. Ωστόσο, οι εργασίες θα ξεκινούσαν το 1974 για να ακυρωθούν έναν χρόνο αργότερα. Τον Φεβρουάριο του 1986, υπογράφτηκε νέα συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών, το Σύμφωνο του Κάντερμπερι. Τον Ιούνιο του 1988 ξεκίνησε η πρώτη διάνοιξη από πλευράς Γαλλίας και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους ξεκίνησαν οι εργασίες από πλευράς Αγγλίας. Το έργο, τελικά, ολοκληρώθηκε 188 χρόνια μετά την πρώτη σύλληψή του, τον Δεκέμβριο του 1990.
Η τελετή εγκαινίων πραγματοποιήθηκε στις 6 Μαΐου 1994 από τη βασίλισσα Ελισάβετ και τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν. Η βασίλισσα διέσχισε τη σήραγγα έως το Καλαί και σταμάτησε μπροστά στο τρένο που μετέφερε τον Μιτεράν από το Παρίσι. Η «Καθημερινή» της 7ης Μαΐου δημοσιεύει κατ’ αποκλειστικότητα το άρθρο του Σερζ Ζουλί που δημοσιεύτηκε στη Liberation και στην Guardian, στο οποίο γίνεται λόγος για «θρίαμβο συνεργασίας και θέλησης», καθώς «ένας από τους παλαιότερους –αλλά και τελευταίους– εθνικούς φραγμούς κατέπεσε». Στο άρθρο του ανταποκριτή της «Καθημερινής», Χρήστου Ράπτη, αναφέρεται ότι «η “μεγαλοπρεπής” απομόνωση της Βρετανίας ανήκει πλέον στο παρελθόν». Η ατμόσφαιρα στην τελευτή ήταν πανηγυρική, καθώς η ένωση της Βρετανίας με τη Γαλλία θα καταγραφεί «στο βιβλίο των ιστορικών γεγονότων, παραμερίζοντας ως ένα βαθμό τις διαμαρτυρίες των λίγων ή των πολλών για τον κίνδυνο να «διακινηθούν» μέσω της σήραγγας από ασθένειες μέχρι… τρομοκράτες».
Τον Ιούνιο του 1994 εγκαινιάστηκε η λειτουργία εμπορικών αμαξοστοιχιών, ενώ λίγο αργότερα ξεκίνησε και η λειτουργία επιβατικών αμαξοστοιχιών.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Θανάσης Συροπλάκης
