Λίγοι καλλιτέχνες έχουν αιχμαλωτίσει τη φαντασία του κοινού όπως ο μάγος Χάρι Χουντίνι ή αλλιώς Έριχ Βάις, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα. Το ψευδώνυμό του το εμπνεύστηκε από δύο γνωστούς μάγους της εποχής, τον Χάρι Κέλαρ και τον Γάλλο Ζαν Χουντίν. Από την ανακάλυψή του, το 1899, έως τον θάνατό του, το 1926, ο Χουντίνι ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς μάγους στον κόσμο, ένας πραγματικός σταρ της σκηνής αλλά και της οθόνης, έχοντας υπάρξει ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς του βωβού κινηματογράφου. Οι αποδράσεις του από τις φαινομενικά αδύνατες συνθήκες ενθουσίαζαν το κοινό, που βρήκε μέσα του μια επιβεβαίωση της ανθρώπινης ικανότητας να ξεπερνά τις αντιξοότητες. Ο πιο διάσημος μάγος της εποχής του βούτηξε μέσα σε ποτάμια αλυσοδεμένος και βγήκε στην επιφάνεια, απέδρασε από κελιά φυλακών ενώ ήταν αλυσοδεμένος, θάφτηκε ζωντανός σε τάφο δύο μέτρα κάτω από τη γη και βγήκε ζωντανός, απελευθερώθηκε από τις χειροπέδες της Σκότλαντ Γιαρντ. Οι περιοδείες του σε Αμερική και Ευρώπη κατακλύζονταν από κόσμο, αφού όλοι συνέρρεαν για να τον δουν από κοντά. Μέχρι το τέλος, ο Χουντίνι αιχμαλώτιζε με τις παραστάσεις του και τα κατορθώματά του. Στην παρούσα έκδοση, ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να ανακαλύψει πτυχές από τη ζωή του «βασιλιά των χειροπεδών», όπως τις δημοσίευσε σε συνέχειες η Καθημερινή το 1928.
Η ιδιοφυΐα των αποδράσεων, ένας αμερικανικός θρύλος
Το φθινόπωρο του 1925, ο διάσημος σε όλο τον κόσμο Χάρι Χουντίνι δημιούργησε μια νέα παράσταση, που ξεκινούσε με μια δελεαστική προσφορά: έδινε 10.000 δολάρια σε όποιον μπορούσε να παρουσιάσει υπερφυσικά φαινόμενα που ο ο ίδιος δεν θα αποδείκνυε ψεύτικα. Οι θεατές έσπευσαν να βγάλουν εισιτήρια και τα θέατρα ήταν γεμάτα σε όλες τις παραστάσεις της περιοδείας.
Ήδη από την αρχή της δεκαετίας του ’20, μετά τον θάνατο της πολυαγαπημένης του μητέρας Σεσίλια Στάινερ Βάις, ο Χουντίνι είχε άρχισε να ασχολείται με την απομυθοποίηση των μάγων και των μέντιουμ. Η είσοδός του στον κόσμο του υπερφυσικού ξεκίνησε όταν προσπάθησε να επικοινωνήσει με το πνεύμα της μητέρα του και συνάντησε μόνο απατεώνες που θέλησαν να τον εξαπατήσουν. Έμπειρος στα κόλπα της λεγόμενης μαγείας, άρχισε να ερευνά τις μεθόδους και τους ισχυρισμούς των αποκρυφιστών και αργότερα έγινε αυτόκλητος σταυροφόρος εναντίον τους, δίνοντας σειρά διαλέξεων και βέβαια παραστάσεων. Ωστόσο, για να αποδείξει ότι είχε ανοιχτό μυαλό, ο Χουντίνι έκανε μια συμφωνία με τους φίλους του: μετά τον θάνατό του θα προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί τους από την «άλλη πλευρά». Επινόησε μάλιστα έναν μυστικό κώδικα με τη σύζυγό του Μπες, έτσι ώστε μόνο αυτή να μπορεί να αποδείξει την εγκυρότητα του μηνύματος.
Την άνοιξη του 1926, επέστρεψε στη Νέα Υόρκη με την πρόθεση να περάσει τους καλοκαιρινούς μήνες χαλαρώνοντας και να επινοήσει νέα μυστήρια για τη φθινοπωρινή του σεζόν. Κατά τη διάρκεια αυτής της φθινοπωρινής περιοδείας ήταν που άρχισαν να τον κυνηγούν ατυχίες και προβλήματα. Πρώτον η Μπες αρρώστησε σοβαρά και αποδείχτηκε ότι είχε δηλητηριαστεί με τη χημική ουσία πτωμαΐνη. Στη συνέχεια, μια αλυσίδα γλίστρησε κατά τη διάρκεια ενός από τα πιο γνωστά του νούμερα, την περίφημη απόδραση από το Κινεζικό Κελί Βασανιστηρίων –ένα μεγάλο δοχείο γεμάτο νερό, όπου βουτούσε κρεμασμένος ανάποδα από αλυσίδες και τυλιγμένος με ζουρλομανδύα–, και ο Χάρι έσπασε τον αστράγαλό του.
Το αποκορύφωμα της κακής του τύχης ήταν το απόγευμα της 22ας Οκτωβρίου 1926. Ήταν η μέρα που δύο φοιτητές του Πανεπιστημίου McGill επισκέφτηκαν το καμαρίνι του. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, ο Χουντίνι άνοιγε την αλληλογραφία του, όταν ένας από τους φοιτητές, ο Τζ. Γκόρντον Γουάιτχεντ, τον ρώτησε αν όντως μπορούσε να αντέξει οποιοδήποτε χτύπημα στην κοιλιά, όπως είχε διακηρύξει. Ο Χάρι απάντησε θετικά, αν του δινόταν χρόνος να προετοιμαστεί. Τότε ο Γουάιτχεντ τον χτύπησε τέσσερις φορές στην κοιλιά, πιστεύοντας ότι είχε όντως προετοιμαστεί για τα χτυπήματα. Καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, ο Χουντίνι έπαιζε, αλλά πονούσε πολύ. Τις επόμενες δύο μέρες ο πόνος συνεχίστηκε και τον κρατούσε άγρυπνο τη νύχτα. Παρόλο που σταδιακά ανέβασε πυρετό, αρνήθηκε να ζητήσει ιατρική βοήθεια. Όταν τελικά το αποφάσισε, είχε υψηλό πυρετό και διαγνώστηκε ότι έπασχε από οξεία σκωληκοειδίτιδα. Του συνέστησαν να πάει στο νοσοκομείο για άμεση επέμβαση. Ωστόσο, ο Χάρι αποφάσισε να ολοκληρώσει την παράστασή του όπως είχε προγραμματιστεί εκείνο το βράδυ.
Όταν έφτασε στη σκηνή, είχε σαράντα πυρετό. Ήταν πολύ καταπονημένος και οι βοηθοί του έπρεπε συχνά να παρεμβαίνουν. Το κοινό εκείνης της βραδιάς ανέφερε ότι ο Χουντίνι έμοιαζε να χάνει την ψυχραιμία του και να βιάζεται. Στα μέσα της τρίτης πράξης, ζήτησε από τον βοηθό του να κατεβάσει την αυλαία γιατί δεν μπορούσε να συνεχίσει. Κλείνοντας η κουρτίνα, ο Χάρι κατέρρευσε και τον μετέφεραν στο καμαρίνι του. Συνέχισε να αρνείται την ιατρική περίθαλψη μέχρι το επόμενο πρωί, όταν η Μπες επέμεινε να πάει στο νοσοκομείο κι εκείνος υποχώρησε. Εισήχθη αμέσως, χειρουργήθηκε, αλλά λόγω ρήξης οι γιατροί δεν είχαν πολλές ελπίδες να τον σώσουν. Στις 31 Οκτωβρίου 1926, έχοντας δίπλα του τη σύζυγό του και τον αδερφό του Θίοντορ Χαρντίν –καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Φέρεντς Βάις–, ο Χάρι Χουντίνι πέθανε. Η κηδεία του έγινε στις 4 Νοεμβρίου 1926 στη Νέα Υόρκη και την παρακολούθησαν περισσότεροι από δύο χιλιάδες θαυμαστές του. Τάφηκε στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, στο εβραϊκό νεκροταφείο Μαχπελά, με το έμβλημα της Εταιρείας Αμερικανών Μάγων χαραγμένο στο μνήμα. Η Εταιρεία, αφοσιωμένη στη διαιώνιση της μνήμης του, συνέχισε για χρόνια να πραγματοποιεί την τελετή της «Σπασμένης ράβδου» κάθε Νοέμβριο στον τάφο του.
Έτσι έφυγε από τη ζωή μία από τις θρυλικές προσωπικότητες της αμερικανικής κοινωνίας αλλά και της καλλιτεχνικής σκηνής που έζησε στο γύρισμα του 20ού αιώνα. Γεννήθηκε στη Βουδαπέστη στις 24 Μαρτίου 1874, σε ευκατάστατη εβραϊκή οικογένεια της πόλης, με το όνομα Έριχ Βάις. Ήταν ένα από τα έξι παιδιά του ραβίνου Μάγιερ Βάις και της δεύτερης συζύγου του, Σεσίλια. Όταν ο Έριχ ήταν δύο ετών, η οικογένεια μετανάστευσε στις ΗΠΑ και λίγο αργότερα όλοι μαζί εγκαταστάθηκαν στο Μιλγουόκι του Ουισκόνσιν.
Στα πρώτα του χρόνια ο Έριχ πουλούσε εφημερίδες και γυάλιζε παπούτσια για να βοηθά την οικογένεια. Στις 28 Οκτωβρίου 1883, ο εννιάχρονος μικρός έκανε την πρώτη του εμφάνιση στη σκηνή με ένα ακροβατικό νούμερο που ονομαζόταν «Έριχ, ο πρίγκιπας του αέρα». Στα δώδεκά του πήδηξε σε ένα φορτηγό βαγόνι τρένου και έφυγε από το σπίτι. Έναν χρόνο αργότερα επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, όπου πλέον ζούσε η οικογένεια, και συνέχισε να τους υποστηρίζει δουλεύοντας ως αγγελιοφόρος, κόφτης γραβατών και βοηθός φωτογραφίας. Εκείνη την εποχή, ο Έριχ και ο αδερφός του Θίο άρχισαν να εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους για την ταχυδακτυλουργία. Ο Έριχ Βάις έγινε Χάρι Χουντίνι τροποποιώντας λίγο το επίθετο του ειδώλου του, του Γάλλου μάγου Ρομπέρ Ουντέν (Houdin). Στα δεκαεπτά του, ο Έριχ, γνωστός πλέον ως Χάρι Χουντίνι, άφησε την οικογένειά του για να ακολουθήσει καριέρα ταχυδακτυλουργού. Μέχρι τα είκοσι, έπαιζε σε μικρούς χώρους –μπιραρίες και θεατράκια– σε όλη τη Νέα Υόρκη. Σύντομα παντρεύτηκε την αγαπημένη του Μπες και άρχισε να τελειοποιεί τα κόλπα των απίθανων αποδράσεων που στην πορεία τού έδωσαν τον τίτλο «Genius of Escape Who Will Startle and Amaze» (Ιδιοφυΐα της απόδρασης, που ξαφνιάζει και εντυπωσιάζει).
Με το πέρασμα των χρόνων, ο Χουντίνι κέρδισε φήμη εξελίσσοντας το κόλπο με τις χειροπέδες, αφού επανειλημμένα απελευθερώθηκε από τα δεσμά της αστυνομίας, από κελιά φυλακών αλλά και αυτοσχέδιες χειροπέδες που έφερνε το κοινό στις παραστάσεις του. Έλαβε ακόμη και πιστοποιητικά από διάφορους δεσμοφύλακες για απόδραση από τις φυλακές τους. Αφού έκανε το όνομά του στην Αμερική ως «Ο βασιλιάς των χειροπεδών», περιόδευσε στην Ευρώπη, όπου επεξέτεινε το ρεπερτόριό του ανοίγοντας κλειδωμένους ζουρλομανδύες και φέρετρα. Το 1904, στα 31 του χρόνια, ο άλλοτε πάμφτωχος μετανάστης Έριχ Βάις αγόρασε ένα σπίτι με καφέ πέτρα στο γερμανικό τμήμα του Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Ήταν πλέον ο «μάγος» Χάρι Χουντίνι και μπορούσε να ζήσει πλουσιοπάροχα εξασκώντας την τέχνη της ψευδαίσθησης, την οποία ο ίδιος με σκληρή εξάσκηση είχε πετύχει.
Όμως η επιτυχία δεν περιόρισε τους ορίζοντές του. Μετέφερε το ταλέντο του και τις φιλοδοξίες του στον κινηματογράφο, όπου τότε έκανε τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα παίζοντας σε ταινίες μυστηρίου, και ξεκίνησε το δικό του κινηματογραφικό στούντιο, που ονομαζόταν «The Film Development Corporation». Χρόνια αργότερα θα αποκτούσε ένα αστέρι στο Hollywood Walk of Fame. Επιπλέον ενδιαφέρθηκε για την αεροπλοΐα και ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε με αεροπλάνο πάνω από το έδαφος της Αυστραλίας.
Λίγο μετά τον αιφνίδιο θάνατό του στα 52 του χρόνια, ξεκίνησαν οι πνευματιστικές «Συνεδρίες Χουντίνι», με την Μπες να προσφέρει 10.000 δολάρια σε όποιον μπορούσε να τη βοηθήσει να επικοινωνήσει με τον σύζυγό της. Το 1928, το μέντιουμ Άρθουρ Φορντ ανακοίνωσε ότι είχε λάβει ένα μήνυμα από τον Χουντίνι. Αφού εξέτασε το μήνυμα, η Μπες επιβεβαίωσε την πληροφορία υποστηρίζοντας ότι όντως χρησιμοποιούσε τον μυστικό κώδικα που είχαν μοιραστεί με τον σύζυγό της. Έτσι συνέχισε να κρατάει επαφή μαζί του. Η τελευταία επίσημη συνεδρία πραγματοποιήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1936, καλύφθηκε από το ραδιόφωνο και μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Το μέντιουμ κάλεσε το πνεύμα του Χάρι να εμφανιστεί, αλλά μετά από μία ώρα δεν είχε συμβεί τίποτα και η κυρία Χουντίνι αποφάσισε να διακόψει την προσπάθεια. Καθώς η συμφωνία έληξε, ξέσπασε μια βίαιη καταιγίδα γεμάτη βροντές και αστραπές. Οι συμμετέχοντες στο πνευματιστικό πείραμα έμαθαν αργότερα ότι η καταιγίδα δεν εμφανίστηκε πουθενά αλλού στην περιοχή παρά μόνο πάνω από την τοποθεσία του ραδιοσταθμού.
Μάρω Βασιλειάδου, Συντάκτρια Πολιτισμού στην Καθημερινή
Γνώριζα, όπως όλοι γνωρίζουν, ότι ο ευκολότερος τρόπος να προσελκύσεις πλήθος είναι να αφήσεις γνωστό ότι σε μια δεδομένη στιγμή και ένα δεδομένο μέρος κάποιος πρόκειται να επιχειρήσει κάτι που σε περίπτωση αποτυχίας θα σημαίνει ξαφνικό θάνατο. Αυτό είναι που μας ελκύει στον άνθρωπο
που ζωγραφίζει το ραβδί σημαίας στο ψηλό κτίριο ή στην «ανθρώπινη μύγα» που σκαρφαλώνει στους τοίχους του ίδιου κτιρίου.
Χάρι Χουντίνι
O μυστηριώδης Χουντίνι και τα απίστευτα κατορθώματά του
Επί σειράν ετών ολόκληρος ο κόσμος παρηκολούθησε με αληθή θαυμασμόν τα καταπληκτικά κατορθώματα του μεγαλειτέρου ταχυδακτυλουργού και μάγου Χουντίνι. Τα δυσκολώτατα γυμνάσματα τα οποία ούτος επεδείκνυε με άφθαστον επιτηδειότητα ενώπιον χιλιάδων θεατών εθεώρησαν ως πραγματικά θαύματα και ουδείς μέχρι σήμερον ηδυνήθη να τον μιμηθή ή να προσεγγίση καν την απαράμιλλον ικανότητά του. Ουδείς επίσης ημπόρεσε ν’ αποκαλύψη το μυστικόν των μεγάλων του κατορθωμάτων και τοιουτοτρόπως, ο Χουντίνι κατέστη πρόσωπον σχεδόν θρυλικόν και μυστηριώδες. Η σύζυγός του, και μόνη έμπιστός του, εγνώριζε μερικάς λεπτομερείας της παραδόξου ταύτης τέχνης. Το μεγαλείτερον όμως μέρος των μυστικών του το παρέλαβεν ο Χουντίνι μαζύ του εις τον τάφον και δεν παρέμεινε ειμή η κατάπληξις την οποίαν προεκάλουν αι επιτυχίαι των μεθόδων του. Ο Χουντίνι υπήρξε μεγαλοφυΐα εις το είδος του. Ενίοτε έλεγεν εις τους στενούς του φίλους ότι όλη του η ικανότης συνίστατο εις την κατάκτησιν του φόβου. Αλλ’ ανεξαρτήτως της μοναδικής του ψυχραιμίας, ο Χουντίνι ήτο πεπροικισμένος υπό της φύσεως με σπάνια προσόντα τα οποία εξεδηλώθησαν από της τρυφεράς αυτού ηλικίας. ∆ιά να κατανοηθή πόσον ο Χουντίνι ήτο πλασμένος διά να γίνη ταχυδακτυλουργός και μάγος, αρκεί να λεχθή ότι ήρχισε το στάδιόν του όταν ήτο μόνο εννέα ετών και ότι η πρώτη αύτη δημοσία εμφάνισίς του εσημείωσε μεγάλην επιτυχίαν.
***
Ο άνθρωπος ο οποίος έμελλε να αποκτήση παγκόσμιαν φήμην υπό το όνομα Χουντίνι εγεννήθη την 6ην Απριλίου 1874 εις την πόλιν της Αμερικής Άπλετον και ήτο ο 5ος υιός του δόκτορος Μάγιερ Σαμουήλ Βάις. Το μικρόν του όνομα ήτο Έριχ.
Οι γονείς του ήσαν μορφωμένοι και κατήγοντο από ευκαταστάτους Ισραηλιτικάς οικογενείας της Βουδαπέστης. Ο Μάγιερ Σαμουήλ Βάις διεκρίθη και διωρίσθη ραββίνος και καθηγητής, λαμπρόν δε μέλλον ηνοίγετο ενώπιόν του. Όταν ήτο πολύ νέος, ενυμφεύθη την καλλιτέχνιδα Ρόζαν Σίλλακ, η οποία απέθανεν ολίγα έτη κατόπιν.
Ο Βάις έζησε αρκετόν καιρόν εν χηρεία. Μίαν ημέραν, ένας στενός φίλος του του ανέθεσε μίαν παράδοξον εντολήν. Ο νέος ούτος ηγάπα μίαν ωραίαν δεσποινίδα, αλλά δεν είχε την τόλμην να της εκφράση το αίσθημά του και να την ζητήση εις γάμον. Παρεκάλεσε λοιπόν τον Βάις να συναντήση την εκλεκτήν του και να την πείση να γίνη σύζυγός του. Ο Βάις επροθυμοποιήθη να εκτελέση την εντολήν, αλλά, μολονότι υπεστήριξε με ενδιαφέρον την υπόθεσιν του φίλου του, είδεν ότι η νέα δεν ήτο διατεθειμένη να νυμφευθή άνθρωπον ο οποίος δεν είχε την δύναμιν να υποστηρίξη μόνος του τα σχέδιά του. Ο Βάις όταν επέστρεψεν εις το δωμάτιόν του αντελήφθη ότι η νέα δεν τον είχεν αφήσει ασυγκίνητον. Μεταξύ αυτού και της ωραίας δεσποινίδος υπήρχε μεγάλη διαφορά ηλικίας, τούτο όμως δεν τον ημπόδισε να σκεφθή ότι ηδύνατο να την κάμη σύζυγόν του. Αφού εβασανίσθη αρκετάς ώρας, εκάθισε και της έγραψε μίαν επιστολήν εις την οποίαν της ανέφερε τα αισθήματά του και εν τέλει, της εζήτει τη χείρα της.
Η νέα, η οποία ωνομάζετο Καικιλία Στάινερ, του απήντησεν ότι η αίτησίς του την εξέπληξεν και τον παρέπεμψεν εις τους συγγενείς της. Οι τελευταίοι ούτοι εδέχθησαν την πρότασίν του και τοιουτοτρόπως ο Βάις ενυμφεύετο την Καικιλίαν, τον Μάιον του 1864.
Από τον γάμον αυτόν εγεννήθησαν τέσσαρα τέκνα, το δε ζεύγος εφαίνετο ότι θα διήρχετο την ζωήν του εν ανέσει και γαλήνη, εις την Βουδαπέστην. Αιφνιδίως επήλθεν η τραγωδία και κατόπιν η εξορία. Ο Βάις δεν ηθέλησε ποτέ να ομιλήση διά την σκοτεινήν ταύτην περίοδον της ζωής του. Φαίνεται όμως ότι αιτία της καταστροφής υπήρξε μία μονομαχία κατά την οποίαν ο Βάις επλήγωσε θανασίμως τον αντίπαλόν του. Κατόπιν του επεισοδίου τούτου, ο Ισραηλίτης καθηγητής ηναγκάσθη να εγκαταλείψη την πατρίδα του και να ζητήση καταφύγιον μετά της οικογενείας του εις την Αμερικήν.
***
Ολίγον μετά την άφιξίν του εις Νέον Κόσμον, εγεννήθη ο μικρός Έριχ. Οι γονείς του, ξένοι μη γνωρίζοντες την γλώσσαν του τόπου, άνευ προστάτου, μετά δυσκολίας κατώρθωναν να εξοικονομούν τον άρτον των. Η περίοδος εκείνη ήτο πράγματι τραγική διότι ολόκληρος η οικογένεια αντιμετώπιζε καθ’ εκάστην το φάσμα της πείνης.
Ο Έριχ ήτο υγιέστατον και ζωηρόν βρέφος. Η μητέρα του, πολύ κατόπιν εβεβαίωνεν ότι ο μικρός Έριχ ουδέποτε έκλαυσε κατά την παιδικήν του ηλικίαν. Επίσης εκοιμάτο ελάχιστα. Τας περισσοτέρας ώρας έμενεν άγρυπνον αλλά ευχαριστημένον και πάντοτε γελαστόν.
Ο μικρός Έριχ όσον ηύξανεν εις ηλικίαν κατέπλησσεν τους γονείς του με την αφοβίαν του, την ζωτικότητα και την περιέργειαν την οποίαν είχεν δι’ όλα τα πράγματα. Ιδίως από πολύ ενωρίς, έδειξε εξαιρετικόν ενδιαφέρον διά της κλειδαριές. Εκάθητο επί ώρας ολοκλήρους διά να μάθη το μυστικόν των και παρά την ηλικίαν του κατώρθωνε να τας λύη και να τας συνδέη ευκολώτατα. Η μητέρα του είχε την συνήθειαν να τοποθετή τα φαγητά και τα γλυκίσματα εις ένα ντουλάπι το οποίον εκλείδωνε και εκράτει το κλειδί μαζύ της. Ο Έριχ επετύγχανε ν’ ανοίγη το ντουλάπι και να τρώγη ό,τι ήθελε δίχως να αφίνη ίχνη της παραβιάσεως της κλειδαριάς. Επί πολύν καιρόν ουδείς ηδύνατο να ανακαλύψη τον κλέπτην, διότι ήτο δύσκολον να υποπτευθούν τόσην ικανότητα εκ μέρους του Έριχ ο οποίος δεν είχε συμπληρώσει ακόμη το έβδομον έτος της ηλικίας του. Η μητέρα του έβαλε και δευτέραν κλειδαριάν, αλλά τα γλυκίσματα εξηκολούθουν να εξαφανίζωνται. Ολίγον κατόπιν, ο Έριχ απεκάλυψε μόνος του το μυστικόν του. Ο Χουντίνι διετήρησε την αγάπην του διά τα γλυκίσματα μέχρι τέλους της ζωής του. Ολίγον προτού αποθάνη η σύζυγός του είχε κατασκευάσει δύο μικράς τούρτας και τας εκλείδωσε εις ένα ντουλάπι διά να μην τας πειράξουν οι υπηρέται. Ο Χουντίνι κατώρθωσε ν’ ανοίξη το ντουλάπι και αφού έφαγε την μίαν τούρταν αφήκε το επισκεπτήριόν του εις το κενό πιάτο. Η κλειδαριά ουδέν ίχνος παραβιάσεως επαρουσίαζε.
***
Ο μικρός Έριχ περιειργάζετο με προσοχήν κάθε κλειδαριάν την οποίαν έβλεπεν εις τον δρόμον του. Οι φίλοι του αναφέρουν ότι ο άσημος τότε σύντροφός των εστέκετο και εξήταζε της κλειδαριές των θυρών ή των κιβωτίων που συνέπιπτε να συναντούν. Κατά την βεβαίωσίν των, ο Έριχ εντός ολίγων λεπτών ήτο εις θέσιν να γνωρίζη τον μηχανισμόν και τας ιδιοτροπίας όλων των κλείθρων.
Η μεγάλη του όμως αδυναμία υπήρξεν η μαγεία. Όταν ήτο παιδί, έφθασεν εις την πόλιν των ένας θαυματοποιός. Ο Έριχ κατώρθωσε με άλλους φίλους του, να εισέλθη κρυφά εις το θέατρον και να παρακολουθήση την παράστασιν. Τα γυμνάσματα του ταχυδακτυλουργού τού έκαμαν τόσον βαθείαν εντύπωσιν ώστε επροχώρησε εις την σκηνήν και έβλεπεν εκ του πλησίον τας κινήσεις του επιτηδείου μάγου. Το θέαμα τον απερρόφησε και τον έκαμε να λησμονήση το σπίτι του.
Ο δόκτωρ Βάις όταν είδεν την παράδοξον απουσίαν του υιού του, έσπευσε να τον αναζητήση και τον ανεκάλυψεν εις το θέατρον την στιγμήν που ο Έριχ εζήτει εξηγήσεις από τον ταχυδακτυλουργόν δι’ όσα έκαμνε.
Βραδύτερον, διήλθεν από την πόλιν ένας άλλος θαυματοποιός, ο δε Έριχ επήγαινε πάντοτε πρώτος και έφευγε τελευταίος από τας παραστάσεις. Ούτε οι θυρωροί του θεάτρου, ούτε οι αστυνόμοι, ούτε αι απειλαί των γονέων του κατώρθωναν να τον εμποδίσουν από το προσφιλές αυτό θέαμα. Το παρηκολούθει με τόσην προσοχήν, με τόσην μανίαν, ώστε όταν επέστρεφε εις το σπίτι του προσεπάθει να το επαναλάβη και να το επιτύχη μόνος του. Η οικογένεια Βάις ήτο πολυμελής και η επίβλεψις των τέκνων ήτο δύσκολος λόγω της αθλίας οικονομικής της καταστάσεως. Ο Έριχ συνεννοείτο ευκολώτερον με τον αδελφόν του Θεόδωρον τον οποίον ηγάπα περισσότερον. Οι δύο μικροί κατεγίνοντο μαζύ εις τα γυμνάσματα των ακροβατών, αλλ’ ο Έριχ εφαίνετο πάντα ικανότερος και θαρραλεώτερος. Εντός ολίγου ήτο εις θέσιν να προκαλή τον θαυμασμόν των συνομηλίκων του, όπως πολύ κατόπιν κατέπληξε τον κόσμον με τας πρωτοτύπους ασκήσεις και τας μυστηριώδεις αποδράσεις του.
***
Εν τω μεταξύ η οικογένεια Βάις ηύξανε εις αριθμόν δίχως ταυτοχρόνως να αυξάνονται και τα έσοδά της. Ο δόκτωρ Βάις παρέδιδε μερικά μαθήματα αλλ’ οι Ισραηλίται του Άπλετον ήσαν ελάχιστοι και μόλις ηδύνατο να εξοικονομήση τον άρτον του. ∆ιά τον λόγον αυτόν ο μικρός Έριχ ηναγκάσθη να κατέλθη εις την βιοπάλην εις ηλικίαν επτά ετών. Ο ίδιος αργότερα αφηγείτο με ευχαρίστησιν τα διάφορα επαγγέλματα τα οποία εξήσκει κατά την παιδικήν του ηλικίαν. Μεταξύ άλλων εθυμείτο ότι επώλησε φύλλα της εφημερίδος του «Μιλουώκυ» και ότι ως υποδηματοκαθαριστής έσχε την τιμήν να καθαρίση τα υποδήματα του διοικητού της πολιτείας του.
Όταν ήτο εννέα ετών έφθασεν εις το Άπλετον το «ιπποδρόμιον Τσακ Χόφλερ» και ο Έριχ επαρουσιάσθη και προσέφερε τας υπηρεσίας του. Ο διευθυντής του ιπποδρομίου εζήτησε να ίδη την ικανότητά του, πράγμα το οποίον ο μικρός Έριχ εδέχθη αμέσως.
Εν πρώτοις άφησε και τον έδεσαν με σχοινιά από τα οποία κατώρθωσε να απαλλαγή ταχύτατα. Η άλλη του επιτυχία ήτο ότι εμάζευε καρφίτσας με τα βλέφαρά του. Ο Έριχ προσελήφθη εις το ιπποδρόμιον και τοιουτοτρόπως εις ηλικίαν εννέα ετών ήρχισε το στάδιον του ταχυδακτυλουργού.
Όταν το ιπποδρόμιον ανεχώρησεν από την πόλιν, ο Έριχ ηθέλησε να φύγη μαζύ του, οι γονείς του όμως ηρνήθησαν. Ο δόκτωρ Βάις επρόκειτο να κάμη ένα μικρόν ταξείδιον εις το Μιλουώκι και διά να καταπραΰνη την απογοήτευσιν του υιού του, του υπεσχέθη ότι θα τον έπαιρνε μαζύ του και θα του έδειχνε έναν αληθινόν μάγον, τον Άγγλον δόκτωρ Λυν, ο οποίος τότε ευρίσκετο εις την Αμερικήν. Η ειδικότης του Λυν ήτο μια παράδοξος επίδειξις την οποίαν ωνόμαζε πομπωδώς «Παλιγγενεσίαν» και η οποία εβασίζετο εις την υποβολήν. Ο Λυν έδιδε χλωροφόρμιον εις ένα άνθρωπον τον οποίον κατόπιν κατετεμάχιζε. Έπειτα κατώρθωνε να επανασυνδέη τα μέλη και τέλος να τον ανασταίνη. ∆ιά τον μικρόν Έριχ το θέαμα τούτο ήτο αληθές θαύμα. Τριάκοντα έτη αργότερα, ο Χουντίνι ηγόρασε από τον υιόν του Λυν, αντί εβδομήκοντα πέντε δολλαρίων, το μυστικόν του γυμνάσματος τούτου και το περιέλαβεν εις το πρόγραμμά του.
Ο Έριχ παρεκάλεσεν επιμόνως τον κλειθροποιόν του Άπλετον να τον προσλάβη εις την εργασίαν του. Πράγματι, η επιμονή του υπερίσχυσε και ολίγον κατόπιν ειργάζετο εις την προσφιλή του αυτήν τέχνην. Μετά παρέλευσιν ολίγων εβδομάδων εγνώριζεν όλα τα μυστικά των κλείθρων και ηδύνατο να επιδιορθώνεη και τας δυσκολωτέρας ακόμη κλειδαριάς. Μίαν ημέραν, ο αστυνόμος της πόλεως εχρειάσθη τον κλειθροποιόν διά ν’ ανοίξη ένα ζεύγος χειροπέδας.
Ο κλειθροποιός εζήτησε μικράν προθεσμίαν διά να κατασκευάση κατάλληλον αντικλείδι, ο μικρός όμως Έριχ με ένα μικρόν σύρτη κατώρθωσε να εκτελέση την εργασίαν, προς μεγάλην κατάπληξιν και του προϊσταμένου του και του αστυνόμου.
***
Μετά παρέλευσιν ολίγου καιρού, ο κλειθροποιός έκλεισε το κατάστημά του και ο μικρός Έριχ ηναγκάσθη και πάλι να πωλή εφημερίδας, να καθαρίζη υποδήματα ή να κάμη εργασίας που δεν του ικανοποίουν το ενδιαφέρον. Εις ηλικίαν ένδεκα ετών, το Άπλετον του εφαίνετο πολύ μικρόν και δεν επερίμενε ειμή την ευκαιρίαν να φύγη και να περιφέρεται εις τας μεγάλας πόλεις όπου, όπως ο δόκτωρ Λυν, θα εκέρδιζε και χρήματα και δόξαν.
Εγνώριζεν ότι οι γονείς του ουδέποτε θα του επέτρεπαν ν’ απομακρυνθή, εν τούτοις έλαβε το θάρρος και ανεκοίνωσε τας σκέψεις του εις τον πατέρα του. Εις τον Βάις επροξένησε ζωηράν εντύπωσιν η θέλησις του μικρού Έριχ και του είπε: «Παιδί μου, εγήρασα και δεν μου μένουν πολλά χρόνια να ζήσω. Θέλω να μου υποσχεθής ότι εάν μου συμβή τίποτε κακόν, δεν θ’ αφήσης την μητέρα σου να πεινάση».
Ο Έριχ υπεσχέθη με σοβαρόν ύφος και ολίγας εβδομάδας κατόπιν εγκατέλειψε την πατρικήν στέγη προς εύρεσιν αλλού τύχης. Επέρασαν πολλαί ημέραι, κατά την διάρκειαν των οποίων ολόκληρος η οικογένεια ευρίσκετο εις αγωνίαν. Κατόπιν έλαβον ένα δελτάριον, το οποίον έλεγε: «Αγαπητή μητέρα, πηγαίνω εις το Γκλάβεστον του Τέξας και θα επιστρέψω μετά ένα χρόνον. Χαιρετισμούς σε όλους. Ο αφοσιωμένος σου υιός Έριχ Βάις».
Ο Έριχ όμως δεν κατέβη εις το Γκλάβεστον. Ανέφερε μόνον την ανωτέρω πόλιν διά να χάσουν οι συγγενείς του τα ίχνη του. Άλλοτε πεζοπορών και άλλοτε κρυπτόμενος εις τα φορτηγά βαγόνια έφθασεν εις το Ντήληβαν της Πολιτείας Βάσκονσεν.
Όταν έφθασεν εις την πόλιν αυτήν δεν είχεν ούτε χρήματα, ούτε τρόφιμα. Εις την απελπισίαν του εκτύπησε την πρώτην πόρταν που συνήντησεν εις τον δρόμον του και εζήτησε ολίγην τροφήν, προσφέρων εις αντάλλαγμα τας υπηρεσίας του. Ευτυχώς δε αυτόν, του ήνοιξε μία φιλάνθρωπος γυναίκα, η κυρία Φλίτκροφτ, η οποία συνεκινήθη από το ρακένδυτον παιδίον και όχι μόνον του έδωσε και έφαγε, αλλά και του επέτρεψε να κοιμηθή. Επί πλέον του έπλυνε και του εμπάλωσε τα ρούχα, το δε πρωί αφήκε τον Έριχ, αφού προηγουμένως του εγέμισε της τσέπες με τρόφιμα.
Όταν ολίγα έτη κατόπιν, ο Χουντίνι συνήψε το πρώτον σοβαρόν συμβόλαιον ως ταχυδακτυλουργός, διέθεσε μέρος του μισθού του και ηγόρασε ένα φόρεμα το οποίον έστειλε, μαζύ με πέντε δολλάρια, εις την κυρίαν Φλίτκροφτ. Επίσης, από καιρού εις καιρόν έστελλε διάφορα δώρα εις την φιλάνθρωπον γυναίκα η οποία τον επεριποιήθη εις τας αθλίας στιγμάς του.
Η Καθημερινή, 28 Αυγούστου 1928
O μυστηριώδης Χουντίνι
Εκείνο που εβοήθησε τον Χουντίνι να εξέλθη από την αφάνειαν ήτο το γύμνασμα των χειροπεδών, με το οποίον, κατά την πρώτην περίοδον του σταδίου του, ματαίως προσπαθεί να κινήση το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό των θεατών του.
Επί πολλά έτη ολόκληρος ο πεπολιτισμένος κόσμος ησχολήθη ζωηρότατα με το γύμνασμα τούτο. Ειδικά άρθρα εγράφησαν εις τας εφημερίδας, ουδείς όμως κατώρθωσε ν’ ανακαλύψη τον τρόπον με τον οποίον ο Χουντίνι επετύγχανε να ανοίγη τας χειροπέδας και να δραπετεύη από τας φυλακάς εις τας οποίας τον έκλειαν και τον εφύλατταν αυστηρότατα. Παρ’ όλας τας προσπαθείας των ενδιαφερομένων, το μυστήριον παρέμεινε ανεξιχνίαστον. Πολλοί υπεστήριξαν ότι ο Χουντίνι είχε την ευκολίαν να αποστέλλη τον καρπόν της χειρός του και να τον κάμη πολύ μικρότερον από ό,τι ήτο εις την φυσικήν του κατάστασιν. Κατ’ αυτόν τον τρόπον ηδύνατο να απαλλάσσεται από τας χειροπέδας δίχως να τας ανοίγη. Η εξήγησις όμως αύτη απεδείχθη εσφαλμένη. Εν πρώτοις, ο Χουντίνι απέδειξεν ότι ήτο φυσικώς αδύνατον να σμικρύνη κανείς τόσον πολύ τον κύκλον της χειρός του, αφ’ ετέρου διεπιστώθη ότι ο μάγος απηλλάσσετο των δεσμών του με ένα κτύπημα το οποίον έδιδεν εις ωρισμένον μέρος των χειροπεδών. Ο Χουντίνι πολλάκις εδήλωσε δημοσία ότι αυτός ήτο ο τρόπος με τον οποίον απηλευθερώνετο, εν τούτοις ουδέποτε επέτρεψε να τον πλησιάσουν οσάκις ήνοιγε τας χειροπέδας διότι επέμενε να διατηρηθή το μυστικόν του. Ο ίδιος εβεβαίωσεν ότι αι συνήθεις Αγγλικαί χειροπέδαι ήσαν αι ευκολώτεραι από όσας είχε συναντήσει, και κατώρθωνε πάντοτε να τας ανοίγη αμέσως με ένα απότομον κτύπημα.
Όταν τον έδεναν με δυσκολωτέρας χειροπέδας, ο Χουντίνι εχρησιμοποίει συνήθως ένα λεπτόν εργαλείον το οποίον ο ίδιος εφεύρεν όταν ειργάζετο εις το κλειθροποιείον του Άπλετον. Το εργαλείον τούτο το κατεσκεύαζεν επί τόπου είτε με ολίγον σύρμα ή με μικράν καρφίτσαν, ή με μικρόν έλασμα ωρολόγιον. Υπήρχαν χειροπέδαι τας οποίας ήνοιγε με μόνη την βοήθειαν μικρού τεμαχίου σπάγγου. Το πραγματικόν του κλειδί ήτο η αξιοθαύμαστος γνώσις που είχε δι’ όλα τα συστήματα των κλειδαριών και η ευχέρεια με την οποίαν τας ήνοιγε. Το πώς κατώρθωνε να εργάζεται με τα χέρια του δεμένα πίσω είνε εντελώς άλλο ζήτημα. Ο Χουντίνι ήτο προικισμένος με μοναδικήν ευκινησίαν και μυϊκήν δύναμιν, είχε δε άπειρα τεχνάσματα τα οποία τον εβοήθουν εις τα γυμνάσματά του. Ενίοτε η στάσις των ήτο τοιαύτη ώστε να μη κατωρθώνουν να δεσμεύουν τα χέρια του. Όπως ο ίδιος ανέφερε κάποτε τα πειράματα ταύτα δεν ήσαν απηλλαγμένα κινδύνων και ελάχιστοι θα ήσαν εις την θέσιν να τον μιμηθούν και εάν ακόμη απεφάσιζε να αποκαλύψη τα μυστικά του.
Ο Χουντίνι, αφού έγινε διάσημος με το γύμνασμα των χειροπεδών, απέκτησε πολλούς μιμητάς, όλοι όμως ήσαν κατώτεροί του και ανάξιοι προσοχής. Η ικανότης του βασιλέως των αποδράσεων ήτο ανυπέρβλητος. Ο Χουντίνι εδέχετο να τον γυμνώνουν, επέτρεπεν εις τους ιατρούς να εξετάζουν λεπτομερώς το σώμα του διά να πεισθούν όλοι ότι δεν έκρυβε εργαλεία. Κατόπιν, γυμνός, άφηνε να τον αλυσοδένουν και να τον κλείνουν εις τα κελιά της φυλακής από τα οποία εδραπέτευε πάντοτε μυστηριωδώς, εντός ολίγων λεπτών της ώρας.
Παρά την λεπτομερή έρευναν την οποίαν υφίστατο, ο Χουντίνι κατώρθωσε να κρύβη το μικροσκοπικόν εργαλείον με το οποίον ήνοιγε τας κλειδαριές. Ο μοναδικός αυτός μάγος εξετέλεσεν επί μακράν σειράν ετών το δύσκολον τούτο γύμνασμα και όμως ούτε μίαν φοράν ανεκαλύφθη επάνω του, έστω και ένα μικρόν αντικείμενον.
Κάποτε ο Χουντίνι εξομολογήθη εις ένα φίλον του:
– Πράγματι, ένα λεπτόν εργαλείον με βοηθεί εις το άνοιγμα των κλειδαριών. Το μέρος εις το οποίον κρύβω το εργαλείον τούτο είναι τόσο εύκολον ν’ ανακαλυφθή όμως δε αυτός είνε ο λόγος που ουδέποτε το επρόσεξαν.
***
Το 1895 συνειργάζετο με έναν θίασον ποικιλιών του οποίου αι εργασίαι δεν επήγαιναν καλά. Τότε, ο Χουντίνι, διά να ελκύση την προσοχήν του κόσμου, συνέλαβε την ιδέαν να επισκεφθή τον αστυνόμον και να του προτείνη να τον υποβάλη εις την δοκιμασίαν των χειροπεδών. Πράγματι, έθεσεν εις εφαρμογήν την απόφασίν του και το πρώτον του κατόρθωμα ανεγράφη εις την εφημερίδα της μικράς πόλεως Χολνέκ ως εξής:
«Ο Χάρρυ Χουντίνι μετέβη χθες το απόγευμα εις το αστυνομικό Τμήμα και εζήτησε να υποβληθή εις μίαν παράδοξον δοκιμασίαν. Εδέχθη δηλαδή να του δέσουν σφιχτά τα χέρια με χειροπέδας τας οποίας υπέσχετο ότι θα ήνοιγεν εντός ολίγων δευτερολέπτων.
Ο αστυνόμος εδέχθη την πρότασιν. Επέρασε τας χειροπέδας εις τον Χουντίνι και αφού τας έκλεισε, έβαλε το κλειδί εις την τσέπην του. Ο Χουντίνι απεσύρθη κατόπιν εις το γειτονικόν δωμάτιον και εις διάστημα ολιγώτερον του ενός λεπτού επέστρεψε με ελεύθερα τα χέρια. Επανέλαβε το καταπληκτικόν τούτο γύμνασμα δύο φοράς, πάντοτε με την ίδιαν επιτυχίαν. Ο Χουντίνι εβεβαίωσε ότι δεν τον ενδιέφερε το είδος των χειροπεδών και ότι ηδύνατο το να τας ανοίξη με την ευκολίαν που σπάζει κανείς λεπτόν σπάγγον».
Το ανωτέρω δημοσίευμα είχε ευχάριστα αποτελέσματα. Οι κάτοικοι ήρχισαν να τρέχουν εις τας παραστάσεις του Χουντίνι και ο θίασος επραγματοποίησε μεγάλας εισπράξεις. Ο Χουντίνι εφήρμοσε το διαφημιστικόν αυτό σύστημα και εις τας άλλας πόλεις που επεσκέπτετο. Η κυκλοφορία όμως των μικρών εφημερίδων δεν επέτρεπε να διαδοθή η φήμη του πέραν των ορίων των επαρχιών. Εις τας μεγαλυτέρας εξ άλλου πόλεις οι αστυνόμοι είχαν περισσοτέρας ασχολίας και δεν ημπορούσαν να διαθέσουν τον καιρόν των εις παρομοίου είδους πειράματα.
Η κατάστασις αυτή παρετάθη μέχρι το 1898, οπότε ο Χουντίνι έπαιζεν εις το Σικάγον και τα περίχωρά του. Την εποχήν εκείνην απεφάσισε να αποσπάση έστω και διά της βίας την προσοχήν των κατοίκων της μεγαλουπόλεως. Προς τον σκοπόν τούτον κατήρτισεν ένα σχέδιον το οποίον εφήρμοσε με μεγάλην προσοχήν.
***
Εν πρώτοις επεδίωξε την φιλίαν, διαφόρων δημοσιογράφων, πράγματι δε, μετ’ ολίγον ηδύνατο να υπολογίζη της υποστηρίξεως πολλών συντακτών των εφημερίδων του Σικάγου. Κατόπιν εζήτησε να συστηθή εις τον διευθυντήν των φυλακών, ονομαζόμενον Ρόχαν Άνδυ.
Ο Χουντίνι, συνοδευόμενος από την σύζυγόν του, επεσκέφθη τον Άνδυ. Κατά την διάρκεια της επισκέψεως η Βεατρίκη απησχόλει με διαφόρους ενδιαφέρουσας ιστορίας τον αστυνομικόν, ενώ ο Χουντίνι εμελέτα με προσοχήν το σύστημα των κλειδαριών των φυλακών.
Η επίσκεψις δεν ωφέλησεν εις τίποτε, διότι οι κλειδαριές ήσαν πολύπλοκοι και ο Χουντίνι δεν ηδύνατο ν’ ανακαλύψη εκείνο που ήθελε. Την επομένην ημέραν το ζεύγος Χουντίνι επεσκέφθη και πάλιν τον Άνδυ. Η επίσκεψις αύτη εξέπληξε τον αστυνομικόν ο οποίος μάλιστα ήρχισε να σχηματίζη και υποψίας. Επί πλέον ο Άνδυ είχε κουρασθή από τας ιστορίας της Βεατρίκης, και, τέλος, εδήλωσεν εις το μυστηριώδες ζεύγος ότι αι φυλακαί προωρίζοντο δι’ όσους είχαν λόγον υπάρξεως είτε εντός είτε εκτός των κελλιών. Εν τω μεταξύ όμως ο Χουντίνι είχε επιτύχει ό,τι ήθελε και έφυγε δίχως να δείξη καμμίαν δυσαρέσκειαν διά τον τρόπον του αστυνομικού.
Την επομένην, ο Χουντίνι εδήλωσεν εις τους φίλους του δημοσιογράφους ότι ημπορούσε ν’ αποδράση από τας φυλακάς της πόλεως, αφού προηγουμένως τον έδεναν σφιχτά και τον έκλειναν εις ένα κελλί. Παρόμοιον γεγονός δεν είχε γίνει έως τότε εις το Σικάγον και η πρότασις του Χουντίνι εγένετο δεκτή. Ο Χουντίνι επεσκέφθη και πάλιν τας φυλακάς συνοδευόμενος από τους δημοσιογράφους και ένα φωτογράφον. Ο Άνδυ εγνώρισεν την δύναμιν του τύπου και δεν έφερεν αντίρρησιν, εν τούτοις εδήλωσεν ότι ο Χουντίνι δεν θα κατώρθωνε ν’ αποδράση από τας φυλακάς.
Ο Χουντίνι εκλείσθη εις ένα κελλί, και ολίγα λεπτά κατόπιν κατώρθωσε να εμφανισθή ελεύθερος εις το γραφείον του διευθυντού. Η επιτυχία του αύτη απέβη άνευ αποτελέσματος. Οι δημοσιογράφοι είχαν μάθει εν τω μεταξύ τας προηγούμενας επισκέψεις του Χουντίνι εις τας φυλακάς, και ενόμισαν ότι είχε κατασκευάσει αντικλείδια. Κατά συνέπειαν, δεν επίστευσαν εις την υπερφυσικήν του δύναμιν και απέφευγαν να γράψουν σχετικώς με το γενόμενον γύμνασμα.
Ο Χουντίνι τους παρεκάλεσε να επαναλάβη το γύμνασμα.
– Ημπορείτε να με δέσετε, είπε, να μ’ ερευνήσετε και να εξακριβώσετε ότι δεν έχω τίποτε επάνω μου.
Η πρότασις έγινε δεκτή. Ο Χουντίνι εδέθη σφιχτά και επιπλέον τον εφίμωσαν. Τα ενδύματά του ετοποθετήθησαν εις ένα άλλο κελλί. Ο Χουντίνι έμεινε κλεισμένος εις το κελλί, γυμνός και με τας χειροπέδας. ∆έκα λεπτά της ώρας αργότερα επαρουσιάζετο ντυμένος εις το γραφείον του Άνδυ.
Επί πλέον, κατώρθωσε να εξέλθη από το κτίριον της φυλακής και να εισέλθη απαρατήρητος από την κύριαν είσοδον. Ο Άνδυ και οι δημοσιογράφοι εθαύμασαν το κατόρθωμα και τον συνεχάρησαν.
***
Η πρώτη παράστασις την οποίαν επρόκειτο να δώση ο Χουντίνι εις την Ηπειρωτικήν Ευρώπην θα ελάμβανε χώραν εις το κεντρικόν θέατρον της ∆ρέσδης κατά τον Σεπτέμβριον του 1900.
Ο διευθυντής του θεάτρου, ο κ. Γ. Καμούτσερ, ήτο πολύ δύσπιστος εις τον θόρυβον ο οποίος είχε γίνει εις την Αγγλίαν πέριξ του ονόματος του Χουντίνι. Εφρόντισε λοιπόν να ειδοποιήση τον ταχυδακτυλουργόν διά τας συνήθειας του Γερμανικού κοινού.
Με τα ολίγα του αγγλικά είπε ότι το σφύριγμα αποτελούσε το προσφιλές εις τους συμπατριώτας του μέσον αποδοκιμασίας.
«Εάν το κοινόν σφυρίζη, είπε, παιγνίδι δεν τελειώνη». Τώρα εμπρός εργασίαν, εγώ παρατηρώ».
Ο Χουντίνι ήρχισε κατά την παράστασιν με τας χειροπέδας. Έπειτα από δύο τρεις επιτυχίες το κοινόν κατενθουσιασμένον χειροκροτούσε. Επί κεφαλής των χειροκροτούντων ευρίσκετο αυτός ο Χερ Ντιρέκτορ του θεάτρου ο οποίος έμεινε και περισσότερον όλων ενθουσιασμένος από την ικανότητα του Χουντίνι.
Έπειτα από μερικάς παραστάσεις ο Χουντίνι ηθέλησε να κάνη ένα πρωτότυπο παιγνίδι με τας χειροπέδας. Θα ερρίπτετο δεμένος εις την θάλασσαν, κατά τα ολίγα δευτερόλεπτα κατά τα οποία θα ευρίσκετο εις το ύδωρ θα έλυε τας χειροπέδας διά να εμφανισθή απολύτως ελεύθερος επί της επιφανείας της θαλάσσης.
Εν τω μεταξύ είχε παρέλθει ένας μήνας και ο Χουντίνι ώφειλε να ευρίσκεται σύμφωνα με το συμβόλαιόν του εις το Βερολίνον όπου επρόκειτο να δώση σειράν παραστάσεων. Ο διευθυντής του θεάτρου της ∆ρέσδης, ο οποίος δεν είχε κανένα λόγον να είναι δυσαρεστημένος από τας πρωτοφανείς διά την ιστορίαν του θεάτρου του εισπράξεις προσεπάθησε να τον κρατήση ακόμη ολίγον καιρόν, αλλά ματαίως. Εις το Βερολίνον είχαν γίνει ήδη αι προετοιμασίαι της υποδοχής του. Έβλεπε κανείς παντού αφίσες με τον τίτλον «Θέατρον Βίντεργκάρντεν Από του Οκτωβρίου ο Χουντίνι».
Η επιτυχία του εις το Βερολίνον ήτο αφάνταστος. Τόσον μεγάλη ήτο η συρροή του κόσμου ώστε η αστυνομία ηναγκάσθη να επέμβη πολλάκις διά να προλάβη τα εκ του συνωστισμού δυστυχήματα.
Κατά τον ∆εκέμβριον επανήλθε εις το Λονδίνον όπου τον ανέμενε σειρά ολόκληρος επιτυχιών. Εκεί εσκέφθη να καλέση την γηραιάν μητέραν του μετά της οποίας και μετέβησαν έπειτα από τόσων ετών απουσίαν εις την Βουδαπέστην, όπου προς τιμήν της έδωσε μίαν ωραιότατην εορτήν εις την οποίαν παρεκάθησαν όλοι οι συγγενείς και φίλοι της οικογενείας των.
Το γραφείον του μεγάλου δουκός
Όταν ο Χουντίνι ευρίσκετο εις την Πετρούπολιν, ο Μέγας ∆ουξ Σέργιος τον είχε προσκαλέσει να δώση ειδικήν παράστασιν εις το μέγαρόν του. Πράγματι προ της καλλιτέρας μερίδος της Ρωσσικής Αριστοκρατίας ο Χουντίνι εξετέλεσε επιτυχώς μερικά από τα δυσκολώτερά του πειράματα.
Κατά το τέλος της παραστάσεως ο Μέγας ∆ουξ ανεκοίνωσε προς τους παρισταμένους και τον Χουντίνι ότι είχε κατασκευάσει ένα εξαιρετικόν γραφείον προ ολίγων μόλις μηνών και ότι διά τας κλειδαριάς του είχε χρησιμοποιήσει τους καλλιτέρους σιδηρουργούς της Ευρώπης, ήτο δε βέβαιος ότι ήτο αδύνατον να παραβιασθούν.
Ο Χουντίνι εδέχθη να δοκιμάση το γραφείον και εζήτησε τρία τινά. Αφ’ ενός να ιδή προκαταβολικώς το Γραφείον, αφ’ ετέρου να εξετασθή λεπτομερώς από ιατρούς προτού αποπειραθεί να ανοίξη την κλειδαριά του Γραφείου διά να είναι εξασφαλισμένοι οι παριστάμενοι ότι δεν επρόκειτο να κάμη χρήσιν εργαλείων και τρίτον εζήτησε να σβύσουν τα φώτα διά μισό μόνον λεπτό.
Αι προτάσεις του εγένοντο δεκταί. Ηρευνήθη λεπτομερώς και επεξειργάσθη δι’ ολίγα λεπτά με την συνοδείαν κοζάκων εκ της φρουράς του Μεγάλου ∆ουκός τον μηχανισμόν του Γραφείου.
Έπειτα έσβυσαν τα φώτα δι’ ολίγα δευτερόλεπτα μέσα εις τα οποία το πολυτελέστατο αυτό Γραφείο ευρέθηκε ανοικτόν προς μεγάλην έκπληξιν και τον θαυμασμόν των παρισταμένων.
Οι μόνοι οι οποίοι δεν έμειναν ευχαριστημένοι από την παρουσίαν του Χουντίνι ήσαν πλην της Αστυνομίας οι τοπικοί μάγοι εις το πρόσωπον του τελευταίου εύρισκαν τον διδάσκαλόν των. Γενικώς όλοι των προσπαθούν να υποτιμήσουν την αξίαν των κατωρθωμάτων του Χουντίνι χωρίς όμως και να τολμούν να τον προκαλέσουν.
Μεταξύ αυτών ένας εκ των κυριωτέρων ταχυδακτυλουργών, ο Ρομπέρ Λεντζ, είχε δημοσιεύσει ένα λίβελλον εναντίον του Χουντίνι εις ένα εβδομαδιαίο περιοδικόν. Τον κατηγορούσε ότι ήτο ένας θρασύς απατεών ο οποίος εχρησιμοποίει ειδικάς χειροπέδας και ότι γενικώς ήτο δευτερευούσης σημασίας τα παιχνίδια του.
Ο θόρυβος αυτός δεν συνετέλεσε παρά εις το να αυξήση τον αριθμόν εκείνων οι οποίοι έτρεχαν να ιδούν από κοντά τα θαύματα του νεαρού ξένου.
Η μανία του διά τας συλλογάς
Κατά το πρώτον αυτό ταξείδι εις την Ευρώπην ο Χουντίνι απέκτησε μίαν απασχόλησιν την οποίαν επρόκειτο να διατηρήση καθ’ όλην του την ζωήν και εις την οποίαν επρόκειτο να ευρίσκει περισσοτέραν ευχαρίστησιν και από τα περίφημά του μαγικά κατορθώματα.
∆ιά πρώτην φοράν εις την ζωήν του διέθετε περισσότερα χρήματα από όσα εχρειάζετο διά τας καθημερινάς του ανάγκας και διά πρώτην φοράν είχε αρκετόν χρόνον εις την διάθεσίν του. Έπαιζε μόνον εις δύο παραστάσεις καθημερινώς εις τα καλλίτερα θέατρα. Από μικρός είχε συνειθίσει να συλλέγη παλαιά βιβλία πραγματευόμενα περί της μαγείας. Φυσικά τότε λόγω της κακής του οικονομικής καταστάσεως η συνήθειά του αυτή ήτο περιωρισμένη μέσα εις πολύ στενά όρια. Τώρα είχε αφ’ ενός πολύν καιρόν διαθέσιμον διά τας έρευνάς του αυτάς και αφ’ ετέρου υπεραρκετά χρήματα διά να αγοράζη ό,τι του εχρειάζετο. Τoιουτοτρόπως εξελίχθη πλέον εις ένα μανιώδη συλλέκτην κάθε είδους έργων και απομνημονευμάτων εχόντων σχέσιν με την μαγείαν.
Κυνηγούσε πάντοτε τους παλαιούς συλλέκτας ή τους μάγους οι οποίοι είχαν αποσυρθεί από το θέατρον και ημπορούσε να κατέχουν παλαιά χειρόγραφα ή παλαιά έργα πραγματευόμενα περί της μαγείας. Είχε γίνει μία από τας γνωστοτέρας φυσιογνωμίας εις τους ιδιοκτήτας παλαιών βιβλιοπωλείων της Αγγλίας, Γαλλίας και Γερμανίας όπως και των Ηνωμένων Πολιτειών. Μεταξύ αυτών, πολλοί των οποίων εξετίμησαν τα εξαιρετικά του προτερήματα, είχε αποκτήσει και αρκετούς φίλους.
Κατά την περίοδον αυτήν ο Χουντίνι έθεσε τας βάσεις των διαφόρων συλλογών αι οποίαι επρόκειτο να εξελιχθούν εις κολοσσιαίας συλλογάς. Χάρις εις τον Χουντίνι η Βιβλιοθήκη της Ουασιγκτώνος διαθέτει σήμερον την μεγαλειτέραν συλλογήν έργων περί της μαγείας και του πνευματισμού. Πολλά εξ αυτών είνε από τα παλαιότερα έργα που εγράφησαν επί των θεμάτων αυτών. Ο Χουντίνι είχε συλλέξει πλέον των 5.200 τόμων τοιούτων έργων.
Όσον παρήρχετο ο καιρός τόσον και ηύξανε το πάθος του διά τας συλλογάς. Είχε αποφασίσει να διαπρέψη και εις το σημείον αυτό όπως είχε διαπρέψη εις το επάγγελμα του μάγου και ταχυδακτυλουργού και κατά συνέπειαν κάθε πληροφορία ότι υπήρχαν και άλλοι εξ ίσου ικανοί με αυτόν συλλέκται εκέντα τον ζήλον και την δραστηριότητά του. Με εξαιρετικήν συγκίνησιν αναφέρει εις το ημερολόγιόν του τον κ. Σαράμ Έλλισον, ο οποίος εφημίζετο ότι κατείχε την καλλιτέραν συλλογήν περί μαγείας και ο οποίος αφού είδε την συλλογήν του Χουντίνι ανεγνώρισε ότι αυτή ήτο η καλλιτέρα εις όλον τον κόσμον.
Εις τα μεταγενέστερα έτη της ζωής του ο ζήλος του αυτός ωδήγησε τον Χουντίνι και προς άλλα πεδία, εκτός της μαγείας. Ο Λίνκολν ήτο ένας από τους ήρωάς του και συνεπώς ο Χουντίνι είχε περισυλλέξει ένα πολύ μεγάλον αριθμόν από επιστολάς του τας οποίας είχε εις την κατοχήν του ένας άλλος συλλέκτης. Έπειτα ηκολούθησαν χειρόγραφα του Ίγκερσολ και του Φριτς.
Κάπου είχε ιδεί ότι κάποιος κατείχε τας πρωτότυπας υπογραφάς όλων εκείνων οι οποίοι είχαν υπογράψει την ∆ιακήρυξιν της Ανεξαρτησίας της Αμερικής. Ο Χουντίνι ήρχισε αμέσως τας έρευνάς του και εντός ολίγου χρονικού διαστήματος είχε επιστολάς των περισσοτέρων εξ αυτών. Η βιβλιοθήκη του εμεγάλωσε τοιουτοτρόπως κατά έναν καταπληκτικόν τρόπον, τα δε προγράμματα των διαφόρων παραστάσεων τα οποία είχε εις την κατοχήν του ήσαν τόσο σπάνια ώστε μεταξύ αυτών ευρίσκετο και ένα από τα σπανιώτερα προγράμματα του πρώτου παλαιού θεάτρου της Νέας Υόρκης του οποίου αι παραστάσεις ελάμβανον χώραν εις το 1767. Είχε επίσης εις την κατοχήν του και το πρωτότυπον της Αγίας Γραφής του Λουθήρου με αυτογράφους σημειώσεις του ιδίου όπως και το μικρόν γραφείον του Έδγαρ Πόε.
∆ιά πολλούς μήνας μετά τον θάνατο του Χουντίνι έφθαναν εις τον εκτελεστήν της διαθήκης του διάφορα σπάνια βιβλία μπροσούρες, προγράμματα και διάφορα άρθρα από όλα σχεδόν τα μέρη του κόσμου. Το ποσόν το οποίον εδαπανήθη διά τας μετά τον θάνατόν του προσθήκας εις τας συλλογάς του υπερέβη τας είκοσι χιλιάδες δολλαρίων.
Η Καθημερινή, 2, 6, 8, 9 Σεπτεμβρίου 1928
