Το 1972 η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και συγκεκριμένα η πόλη του Μονάχου ετοιμαζόταν να φιλοξενήσει την 20ή Ολυμπιάδα. Αυτή η επιλογή ήταν σε μεγάλο βαθμό συμβολική, καθώς για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η κορυφαία παγκόσμια αθλητική διοργάνωση ΘΑ πραγματοποιούνταν στη Γερμανία και ειδικότερα στην πόλη όπου είχε γεννηθεί το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Ναζί (NSDAP), ενώ σε αυτή θα συμμετείχαν και Ισραηλινοί αθλητές.
Πριν από την έναρξη των Αγώνων, ο επικεφαλής της ισραηλινής αποστολής είχε εκφράσει δημοσίως τις ανησυχίες του για την αποτελεσματικότητα των μέτρων ασφαλείας των γερμανικών αρχών εντός των ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Παρότι δόθηκαν διαβεβαιώσεις για την ενίσχυση των μέτρων ασφαλείας στα καταλύματα των Ισραηλινών αθλητών, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Έτσι, οι «Χαρούμενοι Αγώνες», όπως είχαν ονομαστεί οι Αγώνες του Μονάχου, δεν άργησαν να κλονιστούν από ένα μοιραίο γεγονός.
Τα ξημερώματα της 5ης Σεπτεμβρίου, μια ομάδα 8 ενόπλων Παλαιστίνιων (που είχαν μεταμφιεστεί σε αθλητές) εισέβαλε στις εγκαταστάσεις χρησιμοποιώντας κλεμμένα κλειδιά και, μπαίνοντας στα διαμερίσματα των Ισραηλινών, σκότωσε δύο αθλητές και πήρε ως ομήρους άλλους εννέα. Οι τρομοκράτες προέρχονταν από την παλαιστινιακή εξτρεμιστική οργάνωση «Μαύρος Σεπτέμβρης» και ζητούσαν την απελευθέρωση περισσότερων από 200 Παλαιστινίων οι οποίοι κρατούνταν σε ισραηλινές φυλακές, την αποφυλάκιση του Αντρέας Μπάαντερ και της Ουλρίκε Μάινχοφ, μελών της οργάνωσης «Φράξια Κόκκινος Στρατός» (RAF) από τις γερμανικές φυλακές και την παραχώρηση αεροπλάνου με προορισμό ένα ασφαλές μέρος στη Μέση Ανατολή.
Χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι ότι οι γερμανικές αρχές φάνηκαν εντελώς απροετοίμαστες και εν τέλει ανίκανες να διαχειριστούν τα γεγονότα. Μάλιστα, έπρεπε να ακυρωθεί μια σχεδιασμένη απόπειρα διάσωσης από τη δυτικογερμανική αστυνομία όταν έγινε αντιληπτό ότι οι κινήσεις των Αρχών προβάλλονταν σε απευθείας μετάδοση σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, καθώς και στις τηλεοράσεις που βρίσκονταν μέσα στο Ολυμπιακό Χωριό. Τελικά, πιστεύοντας ότι είχαν έρθει σε συμφωνία με τις αρχές, οι τρομοκράτες οδήγησαν τους ομήρους σε λεωφορεία και έπειτα σε ελικόπτερα που τους μετέφεραν στην Αεροπορική Βάση Φέρστενφελντμπρουκ. Εκεί, η δυτικογερμανική αστυνομία είχε στήσει ενέδρα, αλλά η έλλειψη επαρκούς εκπαίδευσης των αστυνομικών (βάσει νόμου απαγορευόταν η εμπλοκή των ενόπλων δυνάμεων σε επιχειρήσεις της πολιτικής αστυνομίας), η χρήση ακατάλληλου εξοπλισμού, η απουσία αποτελεσματικής συνεννόησης μεταξύ των επιχειρούντων και ο κακός σχεδιασμός, οδήγησαν σε ολέθρια αποτελέσματα. Μετά από πολύωρη συμπλοκή με τους τρομοκράτες, 8 από τους 9 Ισραηλινούς αθλητές έχασαν τη ζωή τους. Επίσης, σκοτώθηκαν πέντε μέλη του «Μαύρου Σεπτέμβρη» και ένας Γερμανός αστυνομικός.
Οι τρεις εναπομείναντες τρομοκράτες συνελήφθησαν, αλλά έμελλε να απελευθερωθούν τον επόμενο μήνα κατά την ανταλλαγή ομήρων που ακολούθησε μετά την αεροπειρατεία στην πτήση 615 της Lufthansa: μέλη του «Μαύρου Σεπτέμβρη» μαζί με τους πλέον ελεύθερους τρομοκράτες που ευθύνονταν για τη σφαγή του Μονάχου, κατέφυγαν στη Λιβύη όπου τους υποδέχθηκε ο Μουαμάρ Καντάφι ως ήρωες. Ωστόσο, η κυβέρνηση του Ισραήλ είχε ήδη σχεδιάσει και εγκρίνει την «Επιχείρηση Οργή του Θεού», που στόχευε στην εξόντωση όλων των μελών του «Μαύρου Σεπτέμβρη» που εμπλέκονταν με οποιονδήποτε τρόπο στην επίθεση εναντίον των Ισραηλινών αθλητών. Η σφοδρότητα της αντίδρασης του Ισραήλ οδήγησε στη διάλυση της τρομοκρατικής οργάνωσης γύρω στο 1974.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης