Ο πρόεδρος Περόν εξελέγη για πρώτη φορά το 1946. Το 1949, μια συνταγματική τροποποίηση εισήγαγε ορισμένα δικαιώματα των εργαζομένων και τη δυνατότητα επανεκλογής προέδρου. Ο Περόν επανεξελέγη δύο χρόνια αργότερα, το 1951, υποστηριζόμενος από τα εργατικά συνδικάτα, τον στρατό και την Καθολική Εκκλησία.
Ωστόσο, εκτός από τα πολυάριθμα οικονομικά προβλήματα, ορισμένες πολιτικές της κυβέρνησης και προπάντων η «προσωπολατρία» του Περόν έβρισκε την αντιπολίτευση απέναντι. Υπήρχαν έντονες επικρίσεις –ανάμεσα σε άλλα– για τον τρόπο μεταχείρισης των αντιφρονούντων, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις συγγραφείς, καλλιτέχνες, πολιτικοί και άλλοι διανοούμενοι είχαν αναγκαστεί να φύγουν από την χώρα. Σταδιακά και η Εκκλησία αποστασιοποιούνταν από τον Περόν, ενώ μέχρι το 1955 ο τελευταίος είχε επίσης χάσει την υποστήριξη μεγάλου μέρους του στρατού.
Τα πρώτα δείγματα του ότι η κατάσταση γίνεται έκρυθμη διαφάνηκαν στις 16 Ιουνίου 1955, όταν 30 αεροσκάφη του Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας της Αργεντινής βομβάρδισαν την κεντρική πλατεία του Μπουένος Άιρες, Πλάσα ντε Μάγιο, σκοτώνοντας πάνω από 300 πολίτες και τραυματίζοντας εκατοντάδες άλλους. Σε αντίποινα, εξτρεμιστικές ομάδες υποστηρικτών του Περόν επιτέθηκαν σε πολλές εκκλησίες και τις έκαψαν.
Ακριβώς τρεις μήνες αργότερα, στις 16 Σεπτεμβρίου, θα λάμβανε χώρα νέα κινητοποίηση του στρατού, αυτή τη φορά πολύ πιο οργανωμένη, η οποία έμεινε γνωστή ως Revolución Libertadora (Απελευθερωτική Επανάσταση).
Η «Καθημερινή», στο πρωτοσέλιδο της 17ης Σεπτεμβρίου 1955, δημοσίευσε ανάμεσα σε άλλα τις προκηρύξεις που κυκλοφόρησαν από τις πρώτες πρωινές ώρες: «Διά μίαν ακόμη φοράν οι ένοπλοι δυνάμεις της χώρας εξεγέρθησαν με αισθήματα υπερηφανείας και τιμής υψούντα την σημαίαν διά την προάσπισιν των ιερών αρχών της πατρίδος». Οι στόχοι τους ήταν ξεκάθαροι: «Η υπό την ηγεσίαν του στρατού και του ναυτικού επανάστασις έχει ως αντικειμενικόν σκοπόν την ανατροπήν και αντικατάστασιν της σημερινής κυβερνήσεως». Διαβάζουμε στο ίδιο πρωτοσέλιδο: «Φήμαι φέρουν ότι στρατιωτικοί ηγέται απηύθυναν προς τον Περόν τελεσίγραφον, διά του οποίου ζητούν την παραίτησίν του. Ουδείς όμως δύναται να γνωρίζη τι θα συμβή αύριον. Πολλοί προβλέπουν ότι ευρισκόμεθα εις την προτεραίαν ενός εμφυλίου πολέμου, αν ο Περόν δεν δυνηθή να καταστείλη εγκαίρως το κίνημα». Πράγματι, για αρκετές ημέρες, διεξάγονταν διάσπαρτες αψιμαχίες και αεροπορικές επιδρομές πραγματοποιήθηκαν αλλού, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Μπουένος Άιρες, καθώς και ναυτικοί αποκλεισμοί και βομβαρδισμοί λιμανιών: «Μάχαι και συγκρούσεις έλαβον και λαμβάνουν χώρα εις διάφορα σημεία της χώρας» αναφέρει η «Καθημερινή». Ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου, γεγονός που ανάγκασε τον Περόν, προς αποφυγή μιας μαζικής αιματοχυσίας, να παραιτηθεί από πρόεδρος, ζητώντας άσυλο στην Παραγουάη. Το στρατιωτικό πραξικόπημα αυτή τη φορά είχε πετύχει.
Στις 23 Σεπτεμβρίου, ο στρατηγός Εντουάρτο Λονάρντι, ο οποίος είχε αναλάβει την προεδρία, εκφώνησε λόγο από το μπαλκόνι της Κάσα Ροσάδα (της έδρας της κυβέρνησης), σε συναινετικό τόνο, υποσχόμενος ότι η προσωρινή διοίκηση θα τελείωνε μόλις η χώρα είχε «αναδιοργανωθεί». Ο συμφιλιωτικός αυτός τόνος ήρθε σε αντίθεση με τους σκληροπυρηνικούς του πραξικοπήματος, οι οποίοι υποστήριζαν έναν έντονο «αντιπερονισμό». Τον Νοέμβριο ο Λονάρντι απομακρύνθηκε ύστερα από ένα εσωτερικό πραξικόπημα στη θέση του τοποθετήθηκε ο στρατηγός Πέδρο Ευχένιο Αραμπούρου.
Κατά τη διάρκεια της επικράτησης των σκληροπυρηνικών αντιπερονιστών, ο Περόν και οι οπαδοί του κατηγορήθηκαν για προδοσία ενώ, παράλληλα, απαγορεύτηκε οποιαδήποτε δημόσια αναφορά στο όνομά του! Αυτό το διάστημα, το κόμμα του Περόν απαγορεύτηκε˙ μία απαγόρευση που διήρκεσε μέχρι το 1973.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
