Παρά τις επιτυχίες στην οικονομία και τη σταθερότητα που παρατηρήθηκε την περίοδο 1962-1968 στη Γαλλία, υπήρχαν οι ενδείξεις για την εμφάνιση προβλημάτων στο μέλλον. Το πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόστηκε το 1963, στόχος του οποίου ήταν, μεταξύ άλλων, η αύξηση των αποθεμάτων χρυσού της χώρας, είχε ως αποτέλεσμα την επιβράδυνση της ανάπτυξης της οικονομίας. Συν τοις άλλοις, οι συντάξεις και οι μισθοί ήταν χαμηλοί, ο πληθωρισμός βρισκόταν σε άνοδο και παρατηρούνταν συχνά προβλήματα στο εμπορικό ισοζύγιο. Η λαϊκή δυσαρέσκεια εκτοξεύτηκε όταν η κυβέρνηση υπό τον πρόεδρο Ντε Γκολ έλαβε αντιαπεργιακά μέτρα.
Στις προεδρικές εκλογές του Δεκεμβρίου 1965, ο γαλλικός λαός εξέφρασε διά της ψήφου του αυτήν τη δυσαρέσκεια. Ο Ντε Γκολ επικράτησε του πολιτικού του αντιπάλου Φρανσουά Μιττεράν, γύρω από τον οποίο είχαν συνασπιστεί οι κομμουνιστές, οι σοσιαλιστές και διάφοροι αριστεροί, στον δεύτερο γύρο των εκλογών, στις 19 Δεκεμβρίου. Το θετικό κλίμα για την επανεκλογή του στρατηγού Ντε Γκολ στην προεδρία εξανεμίστηκε σχετικά γρήγορα. Το 1967 παρατηρήθηκε μια μέτρια ύφεση στην οικονομία, τα ποσοστά της ανεργίας ανέβηκαν όπως και οι τιμές στα προϊόντα.
Τους πρώτους μήνες του 1968 η γαλλική νεολαία εξέφρασε την οργή της για τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Τα πανεπιστήμια στη χώρα κρίνονταν ανεπαρκή να ανταποκριθούν στις ανάγκες των φοιτητών, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τις εγκαταστάσεις, τα μεγάλα ποσοστά αποτυχίας στις εξετάσεις, για την αδυναμία τους να βρουν θέσεις εργασίας μετά τη λήψη των πτυχίων τους, αλλά και για τα πρότυπα ζωής που κυριαρχούσαν. Τον Μάιο η κατάσταση εκτραχύνθηκε. Οι φοιτητές έστησαν οδοφράγματα και η αστυνομία απάντησε με δραστικά μέτρα. Παράλληλα, κηρύχθηκε γενική απεργία. Οι διαδηλώσεις στη γαλλική πρωτεύουσα έλαβαν μεγάλες διαστάσεις και η κυβέρνηση φάνηκε αρχικά ότι βρισκόταν σε βαθύτατη κρίση.
Ο Ντε Γκολ, όμως, προχώρησε σε παραχωρήσεις προς τους απεργούς. Τον Ιούνιο οι απεργίες υποχώρησαν, καθώς οι εργάτες είχαν λάβει τις αυξήσεις στους μισθούς που επιθυμούσαν. Στις γενικές εκλογές του Ιουνίου το κόμμα του Ντε Γκολ κατήγαγε μεγάλη νίκη, παρά τις μεγάλες διαδηλώσεις του προηγούμενου μήνα.
Ο Γάλλος πρόεδρος φαινόταν και πάλι πανίσχυρος στο πολιτικό σκηνικό. Η αυτοπεποίθησή του, ωστόσο, είχε υποστεί ισχυρό πλήγμα. Είχε αναγκαστεί να προβεί σε μεγάλους συμβιβασμούς, όπως τις μεταρρυθμίσεις στα πανεπιστήμια και τη χορήγηση αμνηστίας στους εξόριστους στην Αλγερία, τη στιγμή που η κατάσταση της οικονομίας χαρακτηριζόταν κρίσιμη. Το 1968 παρατηρήθηκε μείωση της παραγωγής, η οποία οδήγησε σε περιορισμούς στις εισαγωγές και σε περικοπές των κρατικών δαπανών. Στις περικοπές εντάχθηκε και το πυρηνικό εξοπλιστικό πρόγραμμα της Γαλλίας.
Τον Μάρτιο του 1969 ο Ντε Γκολ ανακοίνωσε στον γαλλικό λαό την πρόθεσή του να προχωρήσει σε σειρά μεταρρυθμίσεων στη Γερουσία και την τοπική αυτοδιοίκηση. Για την έγκριση των σημαντικών αυτών αλλαγών του Γαλλικού Συντάγματος ο Ντε Γκολ προκήρυξε δημοψήφισμα για τις 27 Απριλίου. Από την αρχή ο Γάλλος πρόεδρος διακήρυξε πως, αν οι Γάλλοι δεν ψηφίσουν υπέρ των μεταρρυθμίσεών του, εκείνος θα παραιτείτο από το αξίωμά του. Όπως και έγινε. Οι Γάλλοι καταψήφισαν τις προτάσεις του Ντε Γκολ με ποσοστό περίπου 53% και την επόμενη ημέρα, στις 28 Απριλίου, εκείνος παραιτήθηκε. Πολλοί έχουν κατηγορήσει τον Ντε Γκολ ότι προκήρυξε το δημοψήφισμα γνωρίζοντας πως θα το καταψήφιζε η πλειονότητα των Γάλλων. Σύμφωνα με αυτήν την άποψη, ο Γάλλος πρόεδρος αναζητούσε μια δικαιολογία για να παραιτηθεί, προκειμένου να μην βρεθεί εκείνος αντιμέτωπος με τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στη χώρα. Στις προεδρικές εκλογές του Ιουνίου 1969 νέος πρόεδρος αναδείχθηκε ο γκολικός Ζορζ Πομπιντού.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης