Η βελγικής καταγωγής Βρετανίδα ηθοποιός Όντρεϊ Χέπμπορν θεωρείται μέχρι και σήμερα μια ηθοποιός της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ που έχει ταυτιστεί με το εκλεπτυσμένο στυλ. Η ομορφιά και η κομψότητα ενωνόταν με το αίσθημα «αθωότητας» που εξέπεμπε, καθιερώνοντας το όνομά της παγκοσμίως. Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί. Σημαντικό κεφάλαιο αποτέλεσε και το φιλανθρωπικό της έργο.
Γονείς της ήταν η Ολλανδή βαρόνη Ella Van Heemstra και ο Joseph Victor Anthony Ruston, ο οποίος αργότερα υιοθέτησε το πιο αριστοκρατικό επώνυμο Hepburn-Ruston, πιστεύοντας ότι καταγόταν από τον James Hepburn, 4ο κόμη του Bothwell. Τα πρώτα μαθητικά της χρόνια τα πέρασε στην Αγγλία, ενώ το 1939, με την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τη μητέρα της πήγε στην Ολλανδία για μεγαλύτερη ασφάλεια. Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, η Χέπμπορν, παρά τις κακουχίες, κατάφερε να πάει στο σχολείο και να παρακολουθήσει μαθήματα μπαλέτου. Μεταπολεμικά, θα συνέχιζε τις σπουδές της στον κλασικό χορό σε Άμστερνταμ και Λονδίνο, ενώ στα είκοσι σπούδασε υποκριτική, εργαζόμενη παράλληλα ως μοντέλο και χορεύτρια.
Πολύ γρήγορα η Όντρεϊ εξασφάλισε μικρούς κινηματογραφικούς ρόλους. Εν μέσω γυρισμάτων στο Μόντε Κάρλο, ανακαλύφθηκε από τη συγγραφέα Κολέτ, η οποία τη θεώρησε ιδανική για τον ομώνυμο ρόλο στη θεατρική μεταφορά του μυθιστορήματός της Τζίτζι. Παρά την απειρία της, η Χέπμπορν επιλέχτηκε, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές στο Μπρόντγουεϊ το 1951. Το επόμενο της βήμα, αυτή τη φορά για τον κινηματογράφο, ήταν στη Ρώμη, δίπλα στον Γκρέγκορι Πεκ για το Διακοπές στη Ρώμη του 1953, αποσπώντας το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου. Στην ταινία Γλυκιά μου Σαμπρίνα εμφανίστηκε για πρώτη με δημιουργίες του Hubert de Givenchy, εγκαινιάζοντας μια πολυετή συνεργασία. Μέχρι τη δεκαετία του 1960, η Χέπμπορν είχε καταφέρει να παίζει πιο περίπλοκους χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένης της μυστηριώδους Holly Golightly στο Πρόγευμα στο Τίφανις, όπου εμφανίζεται με το χαρακτηριστικό μαύρο φόρεμα και το κολιέ, και της Eliza Doolittle στο κινηματογραφικό μιούζικαλ Ωραία μου Κυρία. Από το 1967 μέχρι και το 1976, οπότε εμφανίστηκε στην ταινία Το τόξο και το βέλος δίπλα στον Σον Κόνερι, προτίμησε να αφοσιωθεί στην οικογένειά της. Οι εμφανίσεις της στη συνέχεια υπήρξαν πολύ περιορισμένες. Η Χέπμπορν, εκτός από Όσκαρ, κέρδισε τρία βραβεία BAFTA Καλύτερης Βρετανίδας Ηθοποιού σε Πρωταγωνιστικό Ρόλο, ενώ, σε αναγνώριση της καριέρας της, έλαβε το Βραβείο Lifetime Achievement Award των BAFTA, το Cecil B. DeMille Award από τις Χρυσές Σφαίρες, το Screen Actors Guild Life Achievement Award και ειδικό βραβείο Τόνι.
Το 1988 θα ξεκινούσε μια καινούργια καριέρα, αυτή τη φορά ως ειδική πρέσβειρα καλής θέλησης για τη UNICEF, στην οποία είχε συνεισφέρει ήδη από το 1954. Μέχρι και το 1992, αφοσιώθηκε στο ανθρωπιστικό έργο και επισκέφτηκε μερικές από τις φτωχότερες χώρες στη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία. Τον Δεκέμβριο του 1992, η Χέπμπορν έλαβε το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας των ΗΠΑ ως αναγνώριση του έργου της ως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNICEF. Ένα μήνα αργότερα, θα έχανε την μάχη με τον καρκίνο στο σπίτι της στην Ελβετία. Το έργο αυτό της προσφοράς θα αναγνωριζόταν και μεταθανάτια, όταν λίγους μήνες μετά από το θάνατό της θα λάμβανε το ανθρωπιστικό βραβείο Jean Hersholt από την Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
