Η στέψη του Φραγκίσκου-Ιωσήφ ως βασιλιά της Ουγγαρίας σηματοδοτούσε και επίσημα τον Αυστροουγγρικό Συμβιβασμό του ίδιου έτους. Ο εν λόγω Συμβιβασμός καθιέρωσε τη διπλή μοναρχία της Αυστροουγγαρίας, τη στρατιωτική και διπλωματική συμμαχία δύο κυρίαρχων κρατών, και αποκατέστησε –εν μέρει– την κυριαρχία και το καθεστώς που ίσχυε πριν από την Ουγγρική Επανάσταση του 1848. Πλέον το Βασίλειο της Ουγγαρίας ήταν χωριστό και δεν υπόκειτο στην Αυστριακή Αυτοκρατορία. Ταυτοχρόνως, αποκαταστάθηκε η εδαφική ακεραιότητα και το παλιό Σύνταγμα του Βασιλείου.
Κατά το προηγούμενο διάστημα, ιδιαίτερα μετά το τέλος της Επανάστασης του 1848, οι συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες. Μετά την αποκατάσταση της εξουσίας των Αψβούργων, η Ουγγαρία τέθηκε υπό στρατιωτικό νόμο. Στις 7 Μαρτίου 1849 εκδόθηκε αυτοκρατορική διακήρυξη η οποία καθιέρωσε ένα ενιαίο σύνταγμα για ολόκληρη την αυτοκρατορία, η δε παραδοσιακή εδαφική ακεραιότητα του Βασιλείου της Ουγγαρίας τερματίστηκε. Ακολουθήθηκε μια ριζικά νέα αυτοκρατορική πολιτική, με την εισαγωγή του νεο-απολυταρχισμού στα εδάφη όπου κυριαρχούσαν οι Αψβούργοι και την παροχή απόλυτης εξουσίας στον μονάρχη. Ταυτοχρόνως, υπήρξαν προσπάθειες κατάργησης της Δίαιτας της Ουγγαρίας, η οποία υπήρχε ως ανώτατη νομοθετική εξουσία από τα τέλη του 12ου αιώνα. Με άλλα λόγια, κάθε πτυχή της ουγγρικής ζωής τέθηκε υπό στενό κυβερνητικό έλεγχο. Για παράδειγμα, το ανεξάρτητο τελωνειακό σύστημα της Ουγγαρίας καταργήθηκε, η γερμανική έγινε η επίσημη γλώσσα της δημόσιας διοίκησης και η διδασκαλία της εθνικής ιστορίας περιορίστηκε. Όλα τα παραπάνω είχαν ως αποτέλεσμα τα αντιαψβουργικά αισθήματα να είναι έντονα μεταξύ του πληθυσμού, ο οποίος προέβη σε ένα είδος «παθητικής αντίστασης», ενώ από την πλευρά τους οι πολιτικοί ηγέτες προσπαθούσαν να έρθουν σε διαπραγματεύσεις με τον αυτοκράτορα, με στόχο αλλαγές υπέρ της χώρας τους.
Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, υπήρχαν δύο βασικοί στόχοι: ο πρώτος ήταν να ανακτήσει το ουγγρικό κράτος το παραδοσιακό του καθεστώς τόσο σε νομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Ο δεύτερος ήταν να αποκατασταθεί η σειρά των μεταρρυθμιστικών νόμων –οι αποκαλούμενοι Νόμοι του Απριλίου– που είχε ψηφίσει το Επαναστατικό Ουγγρικό Κοινοβούλιο του 1848, οι οποίοι καθιέρωσαν τα σύγχρονα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, καθώς και τις οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα.
Σύμφωνα με τον Συμβιβασμό του 1867, τα εδάφη αναδιοργανώθηκαν ως μια πραγματική ένωση μεταξύ της Αυστριακής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Ουγγαρίας, με επικεφαλής έναν μόνο μονάρχη, ο οποίος θα βασίλευε ως Αυτοκράτορας της Αυστρίας στο αυστριακό τμήμα της αυτοκρατορίας και ως βασιλιάς της Ουγγαρίας στο Βασίλειο της Ουγγαρίας. Παρά το γεγονός ότι τα δύο κράτη θα διοικούνταν από χωριστά κοινοβούλια και πρωθυπουργούς, θα ακολουθούσαν ενιαία διπλωματική και αμυντική πολιτική με «κοινά» υπουργεία Εξωτερικών και της Άμυνας, τα οποία βρίσκονταν υπό την άμεση εξουσία του μονάρχη. Ταυτοχρόνως, υπήρχε και ένα τρίτο υπουργείο Οικονομικών, του οποίου μοναδική ευθύνη αποτελούσε η χρηματοδότηση των δύο «κοινών» χαρτοφυλακίων.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Φραγκίσκο-Ιωσήφ: «Ήμασταν τρεις […] που κάναμε τη συμφωνία: ο Deák, ο Andrássy κι εγώ». Το κόμμα που υποστήριζε τον Συμβιβασμό ήταν το Φιλελεύθερο. Επομένως, σε μεγάλο βαθμό, η επιτυχία της κατάστασης, όπως είχε πλέον διαμορφωθεί, στηριζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό στη δημοφηλία του κόμματος αυτού. Παρά το γεγονός ότι ο Συμβιβασμός, που συμβολικά ολοκληρώθηκε με την στέψη του Φραγκίσκου-Ιωσήφ ως βασιλιά της Ουγγαρίας, αποκατέστησε σε σημαντικό βαθμό ευνοϊκές συνθήκες για τους Ούγγρους –κάτι που δεν ίσχυε για τις άλλες εθνότητες που ζούσαν στα εδάφη του Βασιλείου της Ουγγαρίας–, από ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας θεωρήθηκε ως προδοσία των ζωτικών εθνικών συμφερόντων και των επιτευγμάτων των μεταρρυθμίσεων του 1848.
Επιμέλεια στήλης: Μυρτώ Κατσίγερα, Βασίλης Μηνακάκης, Αντιγόνη-Δέσποινα Ποιμενίδου, Αθανάσιος Συροπλάκης
