Μακρινοί συγγενείς είναι η ιταλική pizza με αυτή που μάθαμε οι Έλληνες για πίτσα, τρώγοντάς τη σε γειτονιές, σχολικά πάρτι και καλοκαιρινά θέρετρα. Οι Ιταλοί μπορεί να χλευάζουν τις Ελληνίδες «τριτοξάδερφες», όμως ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη νοστιμιά που μας έχουν χαρίσει οι εγχώριες πιτσούλες; Με το αφράτο φουσκωτό ζυμάρι τους, ψημένες στα ασημένια στρογγυλά ταψιά σε ηλεκτρικούς φούρνους με πολλά πορτάκια και όχι στην πέτρα ή σε ξυλόφουρνους. Λιπαρούτσικες και πληθωρικές, με χοντροκομμένες φέτες αλλαντικών, γλυκές ντοματόσαλτσες και, ίσως, μπόλικη ρίγανη, με τυριά χωρίς ιδιαίτερο χαρακτήρα, αλλά που κάνουν τη δουλειά τους μια χαρά και λιώνουν υπέροχα. Tα λεπτοκομμένα προσούτα με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης δεν καταδέχτηκαν ποτέ να ακουμπήσουν πάνω στα λογιών λογιών κίτρινα, εύτηκτα τυριά της γκρέκας πίτσας. Έχουμε φάει όμως μύρια άλλα toppings. Από πεπερόνι και φιλεταρισμένες ελιές μέχρι μανιτάρια κονσέρβας και ανανά, ουκ ολίγα υλικά έχουν ψηθεί πάνω στις πίτσες, εμπνέοντας και τις ονομασίες τους: Μεξικάνα, Ρόγιαλ, Πίτσα Αφροδίτη κ.α. Καμία, ωστόσο, δεν κατάφερε να κλονίσει την πρωτιά της ΣΠΕΣΙΑΛ ή της ομώνυμης με την εκάστοτε πιτσαρία πίτσας, με μια ντουζίνα πρώτες ύλες που κάνουν τα κομμάτια «ασήκωτα», να λυγίζουν. Αυτές τις πίτσες μάθαμε και αγαπήσαμε μέχρι να δοκιμάσουμε τις άλλες, των πιτσαγιόλων.
Κατά τη δεκαετία 1985-1995 οι πιτσαρίες μεσουράνησαν στην εστίαση και ήταν η πρόταση για καλή έξοδο. Τα πρώτα καταστήματα, κάτι μεταξύ εστιατορίων και καλής ταβέρνας, είχαν πίνακες με καταρράκτες και χρυσές κορνίζες, γύψινα αγαλματάκια, ίσως και σιντριβάνια. Από κάποια δεν έλειπαν οι βελούδινες βαριές κουρτίνες στη χειμωνιάτικη σάλα, οι ταπετσαρίες με landscape από αγρούς στο Τιρόλο και, φυσικά, οι καθρέφτες και οι απλίκες που ήταν τόσο της μόδας στα seventies. Σερβιτόροι με μαύρα παντελόνια και λευκά πουκάμισα, καλοχτενισμένοι, έπαιρναν παραγγελία στο μπλοκάκι. Στις πιτσαρίες βγαίναμε για φαγητό οικογενειακώς ή με συμμαθητές και φίλους, αλλά και για double dates. Δίπλα στα μαχαιροπήρουνα υπήρχε και μαντηλάκι, για να φρεσκάρουμε τα χέρια μας.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο