Δεν είναι μύθος, είναι ιστορία. Κατ’ αρχάς, το κρουασάν, παρά την εντύπωση που έχουμε, δεν είναι γαλλικό, αλλά αυστριακό, και δη βιεννέζικο. Στη Γαλλία, μάλιστα, πολλά ζαχαροπλαστεία με κρουασάν και πάστες φέρουν την ένδειξη «Viennoiserie». Υπενθυμίζω ότι κι εμείς, παλαιότερα, είχαμε «γερμανικούς» φούρνους. Αυτό για να μη νομίζουμε ότι τα πάντα είναι εκ Γαλλίας. Κι ας λέμε την ιταλική σάλτσα bolognese (μπολονιέζε) μπολονέζ.
Επιστρέφουμε όμως στο κρουασάν. Το 1683, οι Τούρκοι ξεκίνησαν να καταλάβουν τη Βιέννη, κουβαλώντας άπειρα σακιά καφέ που ήταν η τελευταία μανία της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μες στη βαθιά νύχτα, Τούρκοι σκαπανείς ξεκίνησαν να σκάβουν τα τείχη από την πλευρά της ελληνικής συνοικίας και της Ορθοδόξου Μητροπόλεως, για όποιον έχει επισκεφθεί τη Βιέννη. Στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα μια ταβέρνα η οποία αποκαλείται ελληνική, τότε υπήρχαν αρτοποιεία. Εκείνη την ώρα φυσικά οι αρτοποιοί είχαν ξεκινήσει ήδη να δουλεύουν, οπότε άκουσαν τους γδούπους από το σκάψιμο.
Ειδοποιήθηκε ο στρατός και, με τη βοήθεια Ούγγρων στρατιωτών, απώθησε τους Τούρκους.
Έτσι συνέβησαν δύο καλά για μας. Πρώτον, η Δύση γνώρισε τον καφέ από τα εγκαταλειμμένα σακιά των Τούρκων. Στα καφενεία της Βιέννης θα πιείτε σίγουρα τον καλύτερο ανατολίτικο καφέ (ούτε τούρκικο ούτε ελληνικό). Δεύτερον, για να γιορτάσουν τη νίκη και να ειρωνευτούν τους Τούρκους, οι αρτοποιοί δημιούργησαν ένα πολύφυλλον γλύκισμα με ζύμη και βούτυρο, σε σχήμα μισοφέγγαρου• είναι το κρουασάν που απολαμβάνουμε σήμερα.
Πηγή: gastronomos.gr