Δύο γεμάτες ημέρες που τις περάσαμε στο Ηράκλειο, τις ρουφήξαμε σαν καλόπιοτη ρακή και τις ευχαριστηθήκαμε όπως ένα πιάτο φαγητό που επιστρέφει στην κουζίνα έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό του, γυαλισμένο, δίχως απομεινάρια μέσα. Ξυπνούσαμε όχι και πολύ νωρίς το πρωί, διασχίζαμε τον παλιό δρόμο της αγοράς, την οδό 1866 (χρονολογία της Κρητικής Επανάστασης), και πίναμε καφέ στον Σαρανταυγά, που στρίμωχνε τα 5-6 τραπεζάκια του στον μικρό χώρο που του αναλογεί ανάμεσα στους πάγκους των διπλανών καταστημάτων με τα μαγνητάκια στο κατοψικό σχήμα της πόλης, τις χρωματιστές κούπες με τον χάρτη του Ηρακλείου, τα αγαλματίδια του Ιδαίου Ηρακλή και της ξώστηθης Θεάς των Όφεων. Αργότερα περιδιαβαίναμε τους νοικοκυρεμένους πεζόδρομους του κέντρου, χαζεύαμε τα τουριστομάγαζα με την πολυκοσμία από τα κρουαζιερόπλοια και τους πρώτους ταξιδιώτες του καλοκαιριού.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
