Οσοι είδαν την τελευταία και τελική σειρά του «The Crown» ίσως πρόσεξαν ότι τη μοιραία νύχτα ο Dodi Fayed είπε στον οδηγό να τους πάει στο «Chez Benoit», διευκρινίζοντας αμέσως μετά ότι «είναι εστιατόριο». Λίγο αργότερα, και εξαιτίας του ανηλεούς κυνηγητού των παπαράτσι, άλλαξε γνώμη και επέστρεψαν στο ξενοδοχείο Ritz. Ισως, εάν είχαν δειπνήσει στο υπέροχο αυτό παρισινό μπιστρό, σήμερα να ζούσαν.
Ποιο είναι, όμως, το Chez Benoit; Εδώ και περισσότερα από σαράντα χρόνια που το επισκέπτομαι τακτικά, το κορυφαίο αυτό φαγάδικο πέρασε τρεις φάσεις. Κατά την πρώτη, και πλέον αυθεντικότερη, που διήρκεσε μέχρι το 1990 περίπου, δεν προσέλκυε τουρίστες, δεν δεχόταν πιστωτικές κάρτες και έφερνε, μαζί με το πιάτο, ολόκληρη την κατσαρόλα, από την οποία ο πελάτης έπαιρνε όσο φαγητό άντεχε (ενίοτε και περισσότερο). Περί το 1990 ο συγχωρεμένος ο Gianfranco Ferré το ανέφερε ως το αγαπημένο του εστιατόριο σε μια συνέντευξή του, η οποία δυστυχώς δημοσιεύτηκε σε αμερικανικό περιοδικό με αποτέλεσμα την «κάθοδο» των γιάνκηδων. Για να αντιμετωπίσει την εισβολή, άρχισε να δέχεται American Express και ταυτόχρονα μίκρυνε το μέγεθος της συνοδευτικής κατσαρόλας.
Βέβαια, παρά το θορυβώδες των καινούργιων θαμώνων, το κατάστημα διατηρούσε απόλυτα την κουζίνα του χασάπη προπάππου Benoit Matray, που το ίδρυσε το 1912! Σημειωτέον ότι τότε λειτουργούσε ακόμη η κεντρική αγορά του Παρισιού, η γνωστή Les Halles (εκεί βρίσκεται και το περίφημο Μπομπούρ), με αποτέλεσμα η περιοχή να γίνει γαστρονομική πιάτσα. Η ίδια η αγορά μετακόμισε πριν από πολλές δεκαετίες και στη θέση της χτίστηκε εμπορικό κέντρο, αλλά πολλά θρυλικά μαγαζιά, όπως το La Poule au Pot, το μπακαλο-εστιατόριο La comptoir de la gastronomie, αλλά και το Chez Benoit, παρέμειναν.
Το τελευταίο έφτασε στα χέρια του εγγονού του ιδρυτή, του κ. Michel Petit, ο οποίος όμως δυστυχώς το πούλησε το 2005 στον Alain Ducasse. Μπορεί η ατμόσφαιρα να μην έχει αλλάξει στο ελάχιστο, ο κατάλογος όμως έχει περιοριστεί – δεν φτιάχνει πια τη συγκλονιστική σούπα από καβουράκια (soupe d’étrilles), ενώ τα μοσχαρίσια μάγουλα (joue-de-bœuf) με κρεμμυδάκια και πουρέ τα κάνει μόνο μεσημέρι. Οι τουρίστες αποτελούν την πλειονότητα της πελατείας στο βραδινό, πλέον δέχεται όλες τις πιστωτικές κάρτες και δεν φέρνει την εφεδρική κατσαρόλα (πλην π.χ. στην περίπτωση του κασουλέ, το οποίο έτσι και αλλιώς σερβίρεται σε μαντεμένιο σκεύος). Ο κατάλογος κρασιών, παρότι εκτενής, προδίδει εμφανώς τις συμφωνίες-πακέτο του Ducasse με τα οινοποιεία, ενώ του λείπει η προσωπική σφραγίδα του προκατόχου του, ο οποίος συνεργαζόταν εδώ και δύο δεκαετίες με οινοποιεία που έβγαζαν κρασιά ονομασίας προέλευσης Madiran και Chiroubles και εμφιάλωνε κάθε χρόνο το κρασί του καταστήματος, συμπληρωματικό βεβαίως μιας γκάμας καλών γαλλικών οίνων. Ωστόσο η εξυπηρέτηση είναι αξιοσημείωτα καλή.
Φτιάχνει ακόμη το σπιτικό κονφί foie gras πάπιας, το οποίο ήταν εξίσου καλό με αυτό του «παλιού» Benoit, αλλά και έναν μεγεθολογιακά ευπρεπέστατο μπαμπά που συνοδεύεται με δύο μπουκάλια ρούμι, την καλύτερη, δηλαδή, δικαιολογία για κρυπτό (και μη) αλκοολικούς.
Η συνολική σας επένδυση στο ιστορικό αυτό παρισινό μπιστρό θα κυμανθεί περί τα 150 ευρώ με ένα από τα οικονομικότερα κρασιά, ποσό το οποίο προφανώς μπορεί να εκτιναχθεί εάν ξεστρατίσετε οινολογικώς. Το κατάστημα είναι δημοφιλές, γι’ αυτό καλό είναι να κρατήσετε τραπέζι μια δύο ημέρες πριν, διαδικασία που μπορεί να διεκπεραιωθεί και μέσω διαδικτύου.
Πηγή gastronomos.gr
