Υπήρξε ποτέ θέατρο στον Εθνικό Κήπο; Ναι, υπήρξε! Να μια άγνωστη στους περισσότερους πληροφορία, την οποία ανακαλύψαμε στη θαυμάσια έκδοση της «Άγρας» για τον πρώτο οργανωμένο χώρο διακοσμητικού πρασίνου της νεότερης Ελλάδας. Το βιβλίο υπογράφουν ο Θοδωρής Γκόνης και η Ελένη Στρούλια και διανθίζεται από τις υποβλητικές, νυχτερινές φωτογραφίες του πάντα συναρπαστικού Στράτου Καλαφάτη.
Προετοιμαστείτε για έναν ατμοσφαιρικό οδηγό, που σας παίρνει από το χέρι και σας αποκαλύπτει το ιστορικό βάθος του Κήπου μέσα από μια σειρά παράλληλων αφηγήσεων, αξιοποιώντας πλήθος πηγών. Η ύπαρξη θερινού θεάτρου από το 1954 έως το 1965 είναι ένα απρόσμενο κεφάλαιο του βιβλίου. Η άδεια, όπως διαβάζουμε, δόθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Το σημείο όπου βρισκόταν δεν αποσαφηνίζεται· η πυκνή βλάστηση που περιβάλλει την υπαίθρια εγκατάσταση δεν βοηθάει. Το θέατρο πάντως εγκαινιάστηκε με την παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», τον Αύγουστο του 1954, στο πλαίσιο του «Φεστιβάλ Σαίξπηρ», με την Άννα Συνοδινού στον ρόλο της Ιουλιέτας (αντικαταστάθηκε στη συνέχεια από την εικοσάχρονη τότε Αλίκη Βουγιουκλάκη). Μια εφημερίδα υποδέχτηκε τα εγκαίνια του νέου θεάτρου μάλλον σκωπτικά: «Μπάτε, Ρωμαίοι, αλέστε». Πρώτος θιασάρχης ήταν ο Νίκος Χατζίσκος, αλλά αργότερα τα ηνία του θεάτρου ανέλαβε ο Βασίλης Μπουρνέλλης. Επί των ημερών του κόπηκαν αιωνόβια δέντρα προκειμένου να αυξηθεί η χωρητικότητα, πράξη που προκάλεσε έντονες διαμαρτυρίες και οδήγησε στην οριστική απομάκρυνση της εγκατάστασης το 1975. ■