Σήμερα δεν έχω κέφι ούτε έμπνευση και αποφάσισα να γράψω για το πλέον κοινότοπο θέμα που ονομάζεται πολιτική ορθότητα. Επιπλέον έχω την ανάγκη να γίνω αρεστή, θέλω ο κόσμος να με συμπαθεί, και ο τρόπος είναι εύκολος: θα ταχθώ υπέρ της.
Δεν έχω λοιπόν έμπνευση, θέλω να γίνω αρεστή και, εσχάτως, θέλω να δείχνω νεανική, επιθυμώ για την ακρίβεια να διώξω τουλάχιστον είκοσι χρόνια από πάνω μου. Πώς θα το κάνω; Πολύ απλό: σε ό,τι συμβαίνει, σε ό,τι δηλώνεται θα είμαι πάντα ο νεανικός αντίλογος. Αυτά για την πολιτική ορθότητα. Σας υπόσχομαι ότι θα είναι η τελευταία φορά που θα ασχοληθώ μαζί της. Μη με εμπιστεύεστε όμως. Το θέμα της συμβατικότητας έχει κατακλύσει τα πάντα και νιώθω σαν το χάμστερ που τρέχει μανιωδώς, ανούσια, στην ίδια ρόδα. Σε κάθε περίπτωση, αποποιούμαι τις ευθύνες. Γιατί; Σας το είπα, είμαι ο αντίλογος, το αναξιόπιστο παιδί που δεν έχει λόγο, μόνο παράπονα, δεν έχει ευθύνες, μόνο απαιτήσεις, δεν έχει να δώσει, μόνο να πάρει.
Παρακολουθώ, όπως και όλοι, όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες. Ταινίες ευπρεπίζονται, βιβλία λογοκρίνονται, έργα τέχνης ζυγίζονται, τι θα κρατηθεί, τι θα πεταχτεί. Η δημιουργός του Χάρι Πότερ, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, δήλωσε ότι γυναίκες είναι «τα άτομα που έχουν εμμηνόρροια». Μου φαίνεται λογικό, αν και δεν κατάλαβα γιατί το έγραψε τόσο περίπλοκα. Ο αντίλογος είναι ότι είσαι ό,τι αισθάνεσαι. Και έτσι θα έπρεπε να συνταχθεί η παράλογη πρόταση «τα άτομα που αισθάνονται ότι έχουν εμμηνόρροια». Το έγραψε την περίοδο που στην Αγγλία ψηφίζεται νομοθεσία για ευκολότερες προϋποθέσεις στην αλλαγή φύλου και με το σκεπτικό ότι οι γυναίκες είναι αυτές που χρειάζονται προστασία απ’ όσους νιώθουν ότι πρέπει να ανοίξουν την πόρτα των γυναικείων αποδυτηρίων και αποχωρητηρίων χωρίς να έχουν προβεί σε εγχείρηση αλλαγής φύλου. Εδώ να προσθέσω ότι το 90% των κακοποιήσεων συμβαίνει σε μέρη που ονομάζουμε gender free. Σε κάθε περίπτωση, η ασφάλεια πρέπει να προέχει των αισθημάτων.
Η έμπειρη συγγραφέας ήξερε τι θα ακολουθούσε και έκλεισε το τηλέφωνό της για τουλάχιστον μία εβδομάδα. Νόμιζε ότι ήξερε. Το BBC βρήκε τη δήλωσή της «αμφιλεγόμενη». Οι ηθοποιοί που της χρωστούν την καριέρα τους τάχθηκαν υπέρ των τρανσέξουαλ που προσβλήθηκαν. Μέχρι εδώ καλά. Έπειτα, κάποια σχολεία έβγαλαν τα βιβλία της από την προτεινόμενη λίστα ανάγνωσης. Οι υπάλληλοι στον εκδοτικό της οίκο δήλωσαν ότι δεν θέλουν να εργαστούν πάνω στο επόμενο βιβλίο της. Οι συγγραφείς που αντιπροσωπεύονται από τον ίδιο ατζέντη θέλουν να απομακρυνθούν από εκείνη. Οι αναγνώστες σχολίασαν ότι η αναγνωστική απόλαυση έχει μειωθεί ή έχει ακυρωθεί μετά τα τρανσφοβικά σχόλια της συγγραφέως. Σας μεταφέρω όσα κρίνω ότι βγάζουν νόημα, υπάρχουν εκατομμύρια άλλα που δεν μεταφέρονται από το βάρος της χυδαιότητας. Να ταχθώ υπερ μιας φεμινίστριας ή υπέρ όσων ασφυκτιούν στο βιολογικό τους σώμα; Αυτή θα ήταν μια δύσκολη επιλογή για μένα, αν σήμερα ήθελα να είμαι ορθή και ανιαρή.
Θέλω όμως να στρέψω την προσοχή σας σε μια άλλη πτυχή. Πριν από είκοσι χρόνια υπήρχε μια γυναίκα που ζούσε στο Εδιμβούργο. Συντηρούνταν με τη βοήθεια κρατικών επιδομάτων. Μεγάλωνε μόνη ένα μωρό. Ξεκίνησε να γράφει σε ένα καφέ με επαρκή θέρμανση την ιστορία ένος μικρού μάγου, έχοντας δίπλα της την κόρη της. Μπορώ να φανταστώ τη χαρά, την προσδοκία, την αγωνία, τον πανικό αλλά και το θάρρος που κουβαλά όποιος γράφει χωρίς να έχει λυμένες τις βιοποριστικές του ανάγκες. Η συνέχεια είναι γνωστή, η Ρόουλινγκ και ο Χάρι έγιναν εκδοτικό φανόμενο και η φαντασία της την κατέταξε στις πλουσιότερες γυναίκες του Ηνωμένου Βασιλείου. Έδωσε συγγραφικές ελπίδες, αναγνωστικές τέρψεις και ένα γερό μάθημα στη Βιρτζίνια Γουλφ, που έγραψε ενενήντα χρόνια πριν ότι οι συνθήκες για να γράψει μια γυναίκα είναι οι εξής: ένα δικό της δωμάτιο και μια περιουσία να τη στηρίζει.
Το φίμωμα θα φέρει ασφυξία
Δεν έχω διαβάσει γραμμή απ’ ό,τι έχει γράψει η Ρόουλινγκ, αλλά θα σας πω ότι με ενδιαφέρει η γνώμη της. Θέλω να την ακούω. Γιατί τη θεωρώ σημαντική, γιατί με εμπνέει. Εάν συνεχίσει αυτή η μπουρδολογία της πολιτικής ορθότητας και να ακούμε αποκλειστικά όσους θέλουμε να ακούμε, απομονώνοντας όσους έχουν καταφέρει με το ταλέντο τους να βρουν τη φωνή τους μέσα στην κακοφωνία, αυτοί θα πάψουν να λένε την άποψή τους, δεν θα συνεισφέρουν στον δημόσιο διάλογο. Ζητούμε από έναν άνθρωπο να έχει την ευαισθησία να αφουγκράζεται, για να μας παρέχει κείμενα και σκέψη, και παράλληλα να έχει ένα στομάχι-μπετονιέρα για να αντέχει τις ριπές μίσους. Το φίμωμα θα φέρει ασφυξία σε εμάς τους αναγνώστες, τη μειοψηφία που δεν τρεφόμαστε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν γράφουμε με ψευδώνυμο, δεν λοιδορούμε, δεν νιώθουμε την ανάγκη να ξεφτιλίσουμε και να ταπεινώσουμε, δεν προσπαθούμε να είμαστε αρεστοί. Ο καθένας έχει την άποψή του. Παρακαλώ, αφήστε μας να αναπνεύσουμε στην οπτική μας γωνία.
* Η Ελεάννα Βλαστού είναι συγγραφέας και μένει στο Λονδίνο.