Ο νόμος περί πολιτικών δικαιωμάτων που ψηφίστηκε τον Ιούλιο του 1964, καταργώντας τις φυλετικές διακρίσεις που ίσχυαν ακόμη στον αμερικανικό νότο, δεν έφερε την πολυπόθητη ισότητα στην κοινωνία των ΗΠΑ. Το ρατσιστικό μίσος δεν έσβησε, ενώ η πλειονότητα των μαύρων εξακολουθούσε να είναι αποκλεισμένη από τους εκλογικούς καταλόγους εξαιτίας (κυρίως) πρακτικών εκφοβισμού εκ μέρους των λευκών αξιωματούχων.
Στη Σέλμα της Αλαμπάμα, για παράδειγμα, μια πόλη όπου οι μαύροι κάτοικοι ήταν διπλάσιοι των λευκών, μόλις το 2% εξ αυτών είχε δικαίωμα ψήφου. Αυτός ήταν ο κανόνας για πολλές περιοχές του νότου, ωστόσο η περίπτωση της Σέλμα έμεινε στην ιστορία γιατί εκεί, στις αρχές του 1965, συγκεντρώθηκαν εμβληματικές μορφές του κινήματος για τα δικαιώματα των μαύρων, όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αλλά και ο 25χρονος Τζον Λιούις. Τον βλέπουμε στην εικόνα με το κοστούμι, το μουστάκι και τα σταυρωμένα χέρια, να ακούει τις προειδοποιήσεις των αρχών για τους κινδύνους μιας πιθανής διαδήλωσης στην πόλη. Αυτό που ετοιμαζόταν, πάντως, ήταν πολύ μεγαλύτερο από μια απλή διαδήλωση. Ήταν μια πορεία 87 χιλιομέτρων από τη Σέλμα έως το Μοντγκόμερι, την πρωτεύουσα της πολιτείας, μέσω της οποίας θα απαιτούνταν ριζικές και ουσιαστικές αλλαγές. Όπως και έγινε. Ο Λιούις περπάτησε στην πρώτη σειρά.
Στη συνέχεια της ζωής του εξελίχθηκε σε έναν «γίγαντα του κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων», όπως είπε χαρακτηριστικά η Νάνσι Πελόζι, συνεχίζοντας τους αγώνες του για δεκαετίες ως βουλευτής του Δημοκρατικού κόμματος. Συμμετείχε διακριτικά μέχρι και στις πρόσφατες κινητοποιήσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, εμφανώς καταβεβλημένος όμως εξαιτίας του καρκίνου που του είχε διαγνωστεί λίγο καιρό νωρίτερα. Πέθανε την περασμένη εβδομάδα, σε ηλικία 80 ετών. ■