Ένα παράξενο ζευγάρι

Η Στεφανία Γουλιώτη και η Βίκυ Σταυροπούλου δίνουν ραντεβού με τον Αριστοφάνη στην Επίδαυρο και μιλούν στο «Κ» για τις ισορροπίες της συνεργασίας τους, τους αντίθετους χαρακτήρες τους και τα μηνύματα της «Λυσιστράτης» σε αυτό το ιδιαίτερο καλοκαίρι.

Πριν τις συναντήσω, αναρωτήθηκα τα εξής: Τι «χημική αντίδραση» θα προκαλέσει το πάντρεμα της «νέας Βλαχοπούλου» με τη «νέα Λαμπέτη»; Πώς θα αλληλεπιδράσουν οι ιδιοφυείς καλλιτεχνικές τους οντότητες στη μεγάλη αρένα της Επιδαύρου; Την κρίσιμη στιγμή που το ταλέντο τους θα δώσει τη μάχη του «μπράβο» στην πιο δύσκολη πίστα, η μία θα στρέψει τα όπλα της κατά της άλλης ή θα ενδώσουν στο βαθύτερο νόημα της Λυσιστράτης για συμφιλίωση; Και κάτι τελευταίο. Η φαινομενική απόσταση χαρακτήρων που χωρίζει τη Βίκυ Σταυροπούλου από τη Στεφανία Γουλιώτη μήπως επιβεβαιώνει τον νόμο της φυσικής που θέλει τα ετερώνυμα να έλκονται;

Μπαίνω στο στούντιο φωτογράφισης του Κωστή Σωχωρίτη και ακούω τη Βίκυ Σταυροπούλου να του λέει: «Σε παρακαλώ να προσέξεις πολύ με το ρετούς. Δεν θέλω να βγω μια άλλη». Δείχνει να έχει την ευφυΐα του ανθρώπου που ξέρει καλά τι του γίνεται. Η απήχησή της, άλλωστε, βασίστηκε στην αυθεντικότητά της. Τη ρωτάω αν το «πρώτη φορά Επίδαυρος» είναι τόσο τρομακτικό. «Μου έχουν κοπεί τα πόδια, αλλά θα ήμουν κουτή αν έλεγα όχι σ’ αυτή την πρόταση. Δεν είμαι ούτε τρελή ούτε επηρμένη. Υπάρχει πολύς ταϊσμένος εγωισμός στον χώρο μας, αλλά ευτυχώς την έχω γλιτώσει λόγω χαρακτήρα. Έχω την ανασφάλειά μου και θέλω να δικαιώσω τον Δημήτρη Λιγνάδη για την τιμή που μου έκανε να με καλέσει στο Εθνικό, όπως και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, που είδε στο πρόσωπό μου μια διαφορετική Λυσιστράτη. Είμαι σίγουρη ότι με την αγάπη του κόσμου θα τα καταφέρω». Αναρωτιέμαι αν είναι πάντα τόσο αισιόδοξη. «Εγώ από απόφαση περνάω καλά. Από παιδί ήμουν έτσι. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν ρόδινα. Μεγάλωσα σε μια φτωχή, λαϊκή γειτονιά στο Περιστέρι, σε μια οικογένεια με διαφορετικής πάστας ανθρώπους. Έμαθα να ελίσσομαι. Ανέκαθεν, ό,τι δεν μου άρεσε προσπαθούσα να το αλλάξω, είχα μια εσωτερική ανάγκη να γλιστράω απ’ τις δυσκολίες και να ελπίζω ότι θα έρθει το καλό». Τη ρωτάω αν αυτό σημαίνει ότι δεν την παίρνει ποτέ από κάτω. «Όταν με πάρει από κάτω, πέφτω σε γούβες, όχι σε λακκουβίτσες. Το ξεπερνάω όμως γρήγορα. Έχω μάθει να μη στενοχωριέμαι και για τα προβλήματα που λύνονται, αλλά κυρίως γι’ αυτά που δεν λύνονται».

   

Η Στεφανία Γουλιώτη που, σε αντίθεση με ό,τι ίσως φαίνεται, και όπως λέει η Βίκυ Σταυροπούλου, «είναι απίστευτη κωμική φλέβα».

Χτυπάει το κουδούνι. Μπαίνει μέσα η Στεφανία Γουλιώτη, σαν σίφουνας. Η ατμόσφαιρα μεταξύ τους θυμίζει κολλητές απ’ το σχολείο. Ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις και κάποια εσωτερικά αστεία που δυσκολεύομαι να αποκωδικοποιήσω. Είναι ξεκάθαρο ότι έχουν αναπτύξει τη δική τους γλώσσα. Η χημεία τους κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης θυμίζει θεατρικό ανέβασμα σπαρταριστής φάρσας του ’60 και ξεκαρδιστική κωμωδία από την ελισαβετιανή εποχή. Λέω στη Στεφανία ότι δεν περίμενα να έχει τέτοιο χιούμορ. Η εικόνα της είναι στο μυαλό μου αγκυροβολημένη στον δυσκολοχώνευτο χαρακτήρα των έργων του Τόμας Μπέρνχαρντ.

«Είναι απίστευτη κωμική φλέβα», μου φωνάζει η Σταυροπούλου. «Είναι κορόιδα όσοι δεν της έχουν εμπιστευτεί μέχρι τώρα αμιγώς κωμικούς ρόλους. Θέλω οπωσδήποτε να συναντηθούμε και σε μια σύγχρονη κωμωδία μελλοντικά».

    

Καθόμαστε στον καναπέ. Η Βίκυ προσπαθεί να ανεβάσει στο Instagram της μια προϊοντική διαφήμιση. «Είναι κομμάτι της δουλειάς μου και το κάνω καθαρά για οικονομικούς λόγους», λέει. Ρωτάω τη Στεφανία αν αυτή η πλευρά του επαγγέλματος, το γεγονός δηλαδή ότι η δημοφιλία ενός ηθοποιού μπορεί να τον μετατρέψει σε ελκυστικό influencer, αποφέροντάς του αρκετά χρήματα, της είναι οικεία. «Δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω μια διαφήμιση στο Instagram ή να είμαι κριτής σ’ ένα show στην τηλεόραση γιατί έχω τρομερό πρόβλημα στο να είμαι δημόσια ο εαυτός μου. Το αντίθετο δηλαδή απ’ τη Βίκυ, την οποία θαυμάζω για την εξωστρέφειά της. Δώσε μου να παίξω την Άτοσσα, αλλά μη με βάλεις να κάνω βιντεάκια στα social media».

Η ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ

«Δεν είμαι απ’ τους ηθοποιούς που ονειρεύονται ρόλους, αλλά συνεργασίες», μου λέει η Σταυροπούλου. «Έχω ένα ισχυρό ένστικτο που με καθοδηγεί στον σωστό δρόμο κάθε φορά. Φυσικά και θα παίξω δραματικό ρόλο κάποια στιγμή, αλλά όταν κρίνω ότι η συγκυρία είναι ιδανική, όπως τώρα. Ξέρεις πόσες φορές στο παρελθόν μού είχαν προτείνει να κάνω τη Λυσιστράτη; Τη μία δεν μου άρεσε ο παραγωγός, την άλλη ο σκηνοθέτης. Να, όμως, που η ζωή τα έφερε έτσι και βρέθηκα να την ερμηνεύω κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Στο Εθνικό Θέατρο, στην Επίδαυρο αυτού του ιδιαίτερου καλοκαιριού λόγω του ιού, με σκηνοθέτη τον Παπασπηλιόπουλο, έναν τόσο έξυπνο και ευαίσθητο καλλιτέχνη, που για μένα είναι το μέλλον του ελληνικού θεάτρου. Νομίζω ότι η ζωή με οδηγεί μόνη της και ειλικρινά είμαι βαθιά ευγνώμων στο σύμπαν μου».

   

Η Βίκυ Σταυροπούλου λέει ότι στην έννοια της συμφιλίωσης βρίσκεται η ουσία όλου του έργου. © MakeUp & Χτένισμα Βίκυς Σταυροπούλου: Γαρυφαλλιά Οροκλού (@go_beautytogo) Φόρεμα Β. Σταυροπούλου: Parabita

Τι συμβουλές τής έδωσε η συνάδελφός της ως μόνιμη κάτοικος Επιδαύρου; «Θα είμαι ειλικρινής», μου λέει η Βίκυ. «Όταν πήγα για πρόβα στο Εθνικό την πρώτη μέρα, ένιωσα εντελώς έξω απ’ τα νερά μου. Ήρθα καλομαθημένη από την ελεύθερη αγορά, στην οποία είχα μάθει να έχω λόγο στην επιλογή των ηθοποιών και του έργου. Ξαφνικά μπήκα σε ένα “βαρυσήμαντο” περιβάλλον, νιώθοντας ξένο σώμα. Η ποιότητα των ανθρώπων που συνάντησα, όμως, με έκανε να το ξεπεράσω αμέσως». Η Στεφανία παρεμβαίνει: «Αυτά είναι κολλήματα της Βίκυς», μου λέει. «Ήρθε ψαρωμένη, εξαιτίας ενός μπούλινγκ που δεχόμαστε όλοι στο θέατρο, όταν βγαίνουμε απ’ τα κουτιά μέσα στα οποία μας έχουν τοποθετήσει. Είναι ανθρώπινη ανάγκη να ασφαλιζόμαστε και να εφησυχάζουμε μέσα σε ταμπέλες. Είναι φυσικό, όταν παίρνεις πολλά μπράβο γι’ αυτό που κάνεις, να επαναλαμβάνεις την ίδια συνθήκη γιατί φοβάσαι μη χάσεις αυτό που έχεις χτίσει. Από την άλλη, όλοι είμαστε ανοιχτοί σε νέες προκλήσεις. Η Βίκυ έχει κάτι που θέλω πολύ να κλέψω. Ξέρει να εμπιστεύεται την παρόρμησή της. Η μόνη πιθανότητα να αποτύχει σαν Λυσιστράτη είναι να μην την εμπιστευτεί».

    

ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ

Ένας κοινός παρονομαστής στις ζωές τους είναι η απότομη επιτυχία. Η μία έγινε διάσημη εν μια νυκτί πρωταγωνιστώντας στο «Είσαι το ταίρι μου» το 2001, ενώ η άλλη χρίστηκε πρωταγωνίστρια του αρχαίου δράματος στα 27 της το 2007, ερμηνεύοντας την «Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία του Πέτερ Στάιν. Πώς είναι να ξυπνάς μια μέρα διάσημη; «Η επιτυχία είναι πιο δύσκολη απ’ την αποτυχία», λέει η Βίκυ. Η Στεφανία συμφωνεί. «Σ’ εμένα υπήρχε μεγάλος κίνδυνος να παρεξηγηθώ ως προς τις προθέσεις μου, επειδή ήμουν μικρή σε ηλικία. Αν τότε έδινα το σήμα ότι θα κάνω μόνο πρωταγωνιστικούς ρόλους, σ’ το ορκίζομαι θα έμενα χωρίς δουλειά. Από επιλογή, μετά την “Ηλέκτρα”, θέλησα να κάνω μικρότερα πράγματα. Θυμάμαι, ερχόταν ο Χουβαρδάς και με ρωτούσε τι ήθελα να παίξω και του έλεγα “βάλε με όπου έχεις κενό, σε κάτι μικρό”».

Η κουβέντα έρχεται στη Λυσιστράτη. Ο Αριστοφάνης μιλά για γυναίκες που δεν φοβούνται να επαναστατήσουν. Αλήθεια, οι ίδιες σε ποια στιγμή της ζωής τους έκαναν τη δική τους μεγάλη επανάσταση; «Όλη μου η ζωή είναι μια επανάσταση», λέει η Βίκυ. «Τη μεγαλύτερη την έκανα όταν αποφάσισα να απαρνηθώ έναν βολεμένο για τα μάτια του κόσμου γάμο, έχοντας ένα παιδί σε τρυφερή ηλικία, άφραγκη, φοιτήτρια στη δραματική σχολή. Έχασα τα αυγά και τα πασχάλια, αλλά βαθιά μέσα μου την αρχειοθετώ ως την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Παρόλο που πρακτικά υπέφερα, είχα την αισιοδοξία τού “παίρνω τη ζωή στα χέρια μου”». Η Στεφανία, πάλι, βλέπει την επανάσταση στην αξία της αλλαγής. «Θέλω να μπορώ να αλλάζω, να μην ψάχνω την ασφάλεια. Κάνω προσπάθειες να είμαι σαν φύλλο στον άνεμο που παρασύρεται. Θα ήθελα να είμαι πιο ελαφριά».

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ

    

«Αν κάτι θέλω να βγει απ’ τη Λυσιστράτη μας, είναι η έννοια της συμφιλίωσης. Αυτή είναι η ουσία όλου του έργου», μου λέει η Βίκυ. Μου αποκαλύπτει, ακόμα, ότι ο Παπασπηλιόπουλος έχει σκεφτεί ένα ενδιαφέρον στοιχείο σύνδεσης με την επικαιρότητα. «Στην παράσταση θα φοράμε μάσκες, τις οποίες έχει φτιάξει ο Άγγελος Μέντης και είναι πραγματικά σαν μικρά έργα τέχνης. Ο Οδυσσέας μπόρεσε να μετατρέψει το πρόβλημα του ιού σε δημιουργία, εντάσσοντας το στοιχείο της μάσκας, με τον πιο ιδιαίτερο τρόπο. Συνολικά, έχει φτιάξει μια αλλιώτικη Λυσιστράτη, που για μένα αποτελεί πρόταση. Έχει εστιάσει στις ρωγμές της, χτίζοντας ένα ανέβασμα ιδιαίτερης συναισθηματικής και αισθητικής έντασης».

Μιλάμε για τη σεξουαλική απεργία που κηρύσσουν οι γυναίκες της αριστοφανικής κωμωδίας. «Αν κάναμε περισσότερο σεξ, θα είχαμε λύσει πολλά προβλήματα», λέει η Στεφανία. «Το σεξ θα έπρεπε να παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας. Έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος δεν ικανοποιεί τα ένστικτά του όπως θα έπρεπε, και αυτό γιατί έχει μάθει να καταπιέζει το συναίσθημά του». Η Βίκυ τής απαντάει ότι αυτό εξαρτάται και από τον τρόπο που μεγαλώνουμε. «Στο κάτω κάτω τι είμαστε; Ο πληθυντικός αριθμός των απόψεων με τις οποίες μας έχουν μεγαλώσει». Η Γουλιώτη μού επιβεβαιώνει ότι αυτή η στοχαστική διάσταση της προσωπικότητας της Σταυροπούλου όντως υπάρχει. «Ο κόσμος ξέρει την “έξω καρδιά” πλευρά της και αγνοεί τις ευαισθησίες της. Έχει τρομερή ενσυναίσθηση. Θες να της εκμυστηρευτείς όλα σου τα μυστικά. Σου απαντάει, δε, με ποίηση. Για κάθε πρόβλημα που θα μοιραστείς μαζί της, έχει τον κατάλληλο στίχο». Η Βίκυ προσθέτει ότι «η Δημουλά είναι η αγαπημένη μου, και μοιάζουμε πολύ σ’ αυτό που είχε πει κάποτε: Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας».

Όταν πλησιάζει η ώρα να τις αποχαιρετήσω, σκέφτομαι όσα είπαμε. Τελικά, αν η τέχνη θεσμοθετεί την παιδικότητα σ’ έναν κόσμο που μας επιβάλει να δείχνουμε σοβαροί για να είμαστε αξιόπιστοι, τότε η Βίκυ και η Στεφανία μοιάζουν σαν δύο μικρά παιδιά που θέλουν να παίζουν το παιχνίδι της ζωής με την ίδια ευχαρίστηση, ακόμα κι αν προέρχονται από διαφορετικά στρατόπεδα.