Αγαπημένε μου Φώτη,
Δεν ξέρω πραγματικά τι συμβαίνει με αυτή την ημέρα και κάθε φορά –ακόμα και όταν είμαστε μαζί– μελαγχολώ για αρκετές ώρες. Είναι σαν να μπαίνω στον αυτόματο πιλότο και κάποιος άλλος να αναλαμβάνει τον έλεγχο. Αλήθεια, δεν είναι λίγες οι φορές που έχω σκεφτεί πως η Κυριακή έχει το δικό της μυαλό. Ένα αυτόνομο, ανεξάρτητο μυαλό με δικά του τραύματα και αναμνήσεις.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε· κάθε Κυριακή –σχεδόν κάθε Κυριακή, ακόμα και όταν είμαστε όλοι μαζί– μαζί με τον ήλιο βγαίνουν από την άκρη του κόσμου ένα σωρό απίθανες αισθήσεις: η μυρωδιά του τηγανητού λαδιού στο σπίτι της γιαγιάς, οι ατμοί στο στενό μπάνιο της την ώρα του ντους, η γεύση του χώματος πάνω στο ιδρωμένο μου πρόσωπο, τα πόδια που τρέχουν προς τον ήλιο, ο πόνος του σώματος που μεγαλώνει, φωνές –φωνές παιδιών–, η αφή των δακτύλων πάνω σ’ ένα σώμα που ξαφνικά μοιάζει με ξένο. Κυρίως, όμως, επιστρέφει εκείνη η αίσθηση που με έπιανε την ώρα που βράδιαζε. Όταν τέλειωνε το παιχνίδι και έπρεπε να επιστρέψουμε στο σπίτι της γιαγιάς. Όταν έπρεπε να επιστρέψουμε και να μη μας αφήσουν πια να βγούμε έξω. Ίσως να φταίει που μου έλειπε η μαμά μου και μελαγχολούσα. Γιατί πρέπει να παραδεχτώ πως κάτι έφταιγε. Είναι κάπως αντιφατικό ένα παιδί στην καρδιά του καλοκαιριού να μελαγχολεί. Κάποιος αδέξιος λόγος πρέπει να υπάρχει. Εμένα μάλλον ήταν αυτός.
Ίσως πάλι, τώρα που το βλέπω από μακριά, να πρέπει να συνυπολογίσω σε αυτό και μια θεωρία που έχω αναπτύξει περί παιδικής μελαγχολίας. Την έχω ονομάσει «η μελαγχολία του μεγαλώματος». Φώτη, σε ξέρω τόσο καλά ώστε να γνωρίζω ότι χαμογελάς με αποδοκιμασία τώρα, όμως πραγματικά θέλω να μου δώσεις προσοχή. Έχω αρχίσει να πιστεύω και να τεκμηριώνω μέσα στο κεφάλι μου πως ως παιδιά φέρουμε ένα σιωπηλό, προειδοποιητικό σινιάλο για το τι ακολουθεί. Και ενώ το έξω μας θέλει να μεγαλώσει για να μπορεί να κυκλοφορεί με ελευθερία τα βράδια, το μέσα μας θέλει να παραμείνει στο σπίτι της γιαγιάς. Γιατί ίσως το μέσα μας αντιλαμβάνεται καλύτερα το μεγάλωμα και το τέλος της ζωής. Ένα παιδί δεν μπορεί να πεθάνει ποτέ.
Δεν θέλω να επεκταθώ άλλο, όμως. Όλα είναι λίγο πιο έντονα τις τελευταίες Κυριακές. Βλέπεις, από την παραπάνω σύνθεση αφαιρέθηκε η φιγούρα της γιαγιάς και οι μνήμες ψευδώς επιστρέφουν οι ίδιες πίσω. Άλλα μου είχαν υποσχεθεί, άλλα μου φέρνουν τώρα. Δεν είμαι λυπημένος πια. Έχουν περάσει αρκετοί μήνες. Απλώς υπάρχουν πολλά αποθέματα τρυφερότητας προς εκείνη και έπρεπε να είχε προβλεφθεί με ποιον τρόπο θα ξοδευτούν.
Αγαπημένε μου φίλε, φαίνεται πως την Κυριακή μεγαλώνω λίγο περισσότερο απ’ ό,τι τις άλλες μέρες. Θέλω να πιστεύω πως όλη αυτή η μελαγχολία δεν πηγαίνει χαμένη και πως αποπληρώνεται σε ωριμότητα. Ωριμότητα που με κάνει επιεική και πιο αντικειμενικό παρατηρητή. Και δεν πειράζει που μεγαλώνω, είναι τελικά αναπόφευκτο.
Ανυπομονώ να σε δω από κοντά (φρόντισε να μην είναι Κυριακή).
Με αγάπη, Αντώνης ■
* Ο Αντώνης Μυλωνάκης είναι συγγραφέας. Μπορείτε να διαβάσετε το τελευταίο του διήγημα με τίτλο "Εκείνη την ημέρα" στο https://bookpress.gr/