Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό στην κορυφαία οινοφιλική στιγμή του έτους, με σημείο αναφοράς το ιδιόμορφο τοπίο της Τήνου.
Σε μια περιοχή γεμάτη τεράστιους βράχους, που στέκονται ακίνητοι και αμετακίνητοι για χρόνια. Εκεί που ο βοριάς κατεβαίνει με ορμή από τον Τσικνιά, αυτός ο γνωστός ο άνεμος, ο μονογενής της Τήνου.
Από μακριά η βουή της θάλασσας που σκάει στα βράχια της Λειβάδας, ενώ το Αιγαίο πλέει ακούραστα. Περιοχή Καλαθάς. Λίγο έξω από το χωριό Φαλατάδος. Η πυξίδα δείχνει βορειοανατολικά. Εκεί το κλίμα ευνοεί το κλήμα. Σε ένα τοπίο που εξημερώνει τον άνθρωπο η ελευθερία της φύσης.
Ο αμπελώνας με τα χέρια σε ανάταση, μεθυσμένος, παραληρεί. Ακόμα και οι πέτρες μιλούν.
Ένα πρωινό του Σεπτέμβρη φτάνουμε εκεί νωρίς το πρωί. Για τον ετήσιο τρύγο. Να προλάβουν να μαζευτούν όλες οι «σκάλες». Από τα κλαδιά να φτάσουν τα σταφύλια στα χείλια. Αλλά, πριν γεμίσουν τα κοφίνια, να μετρήσουν τα χέρια τα τσαμπιά και τις ρώγες, να πούμε αν ήταν καλή η φετινή σοδειά. Ασύρτικο, Μαυροτράγανο και Ροζακί. Αμπέλια που έχουν φυτευτεί σε υψηλό σχετικά υψόμετρο με τα πόδια χωμένα σε πετρώδες γρανιτικό έδαφος και τα φύλλα να φλερτάρουν με το θείο.
Κάποτε στο νησί το σταφύλι γινόταν ρακί ή χύμα κρασί. Ανάλογα με το χωριό, κάποιοι είχαν Ροζακί, άλλοι Ποταμίσιο και άλλοι Κουμαριανό. Κάθε σπίτι τ’ Άη Δημητριού είχε πάνω στο τραπέζι ένα μπουκάλι και, πριν ανοιχτεί, κοιτούσαν όλοι το χρώμα. Λες και η γεύση από εκεί ξεκινάει. Σε ένα τέτοιο τραπέζι, ο κυρ Αντώνης από τον Κουμάρο μού είπε πως, αν θέλω να κάνω γιο, πρέπει να πιω κόκκινο γλυκό κρασί.
Στα κατώγια πολλοί είχαν πατητήρι και έρρεε ο μούστος. Με τα χρόνια τα περισσότερα έγιναν κρεβάτια. Αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η ζωή να ρέει σαν το καλό κρασί. Θα ρίξει τα φύλλα του και θα κοιμηθεί για να ξεκουραστεί και να μας δώσει και την επόμενη χρονιά τον πολύτιμο καρπό του.
* Η φωτογράφιση έγινε στους αμπελώνες του Volacus Wine (www.volacuswine.gr).