Η αυστηροποίηση του νόμου για τις κακοποιήσεις ζώων είναι ένα καλό βήμα. Η ακαριαία διάχυση περιστατικών κακοποίησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σίγουρα λειτουργεί αποτρεπτικά.
Το κέντρισμα της κοινής γνώμης έχει επίσης τα ωφελήματά του – ακόμα κι αν οι εισαγγελείς του πληκτρολογίου βρίσκουν αφορμή να χύσουν δηλητήριο. Όμως, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι αρκετό. Ούτε από μόνο του ούτε σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα. Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Ξέρουμε τι χρειάζεται. Ξέρουμε και πώς λέγεται. Λέγεται αυτεπάγγελτη επέμβαση.
Παρακολουθώ μια συζήτηση στο facebook, ανάμεσα στην αγαπημένη συνάδελφο Λίνα Γιάνναρου και έναν συμμετέχοντα. Που γράφει αναφορικά με την παροιμιώδη απροθυμία των Αρχών να αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία: «Φοβάμαι ότι έχει να κάνει με την ευθυνοφοβία δημοσίων υπαλλήλων που μεταβιβάζουν την ευθύνη τήρησης των νόμων στους πολίτες. Έχω κουραστεί να με ρωτούν οι Αστυνομικές και Λιμενικές Αρχές αν θέλω να κάνω καταγγελία όταν τους καλώ για να αναφέρω μια παράνομη πράξη. Η απάντησή μου είναι ότι έχω κάνει ήδη καταγγελία αφού πάντα ξεκινώ το τηλεφώνημα δίνοντας το όνομά μου και τον αριθμό τηλεφώνου μου, προτού αναφέρω τον λόγο για τον οποίο καλώ. Υπάρχει μια κουλτούρα στην αστυνομία ότι δεν κάνουν τίποτα εάν δεν υπάρχει καταγγελία».
Αν αυτή η κουλτούρα δεν διέτρεχε όλο το Σώμα και για όλες τις παράνομες πράξεις (από τους Ζητάδες που σταματάνε στο φανάρι δίπλα σε μοτοσικλέτες χωρίς πινακίδα και κοιτούν από την άλλη πλευρά μέχρι τους αστυφύλακες στην επαρχία που περνούν δίπλα από τα βαρελόσκυλα των γειτόνων τους και δεν ασχολούνται), η μικροπαραβατικότητα στην Ελλάδα δεν θα χτυπούσε κόκκινο. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης δεν θα αναγκαζόταν κάθε τρεις και λίγο να στέλνει ερμηνευτικές εγκυκλίους του νόμου περί φιλοζωίας, για να «εξηγήσει» στους διευθυντές των τμημάτων τι πάει να πει «αυτεπάγγελτο αδίκημα» και πώς ακριβώς γίνεται μια καταγγελία αξιόποινης πράξης που διώκεται αυτεπαγγέλτως (με ένα απλό τηλεφώνημα).
Οι χειρότεροι παραβάτες θα γίνονταν απλώς πιο προσεκτικοί. Εκείνοι όμως που παραβιάζουν τον νόμο επειδή θεωρούν δικαιολογημένα ότι έχουν εξασφαλισμένη την ατιμωρησία θα συμμορφώνονταν. Πολλοί από αυτούς δεν θα έπαιρναν καν σκύλο – για να επιστρέψουμε στα δικά μας. Και εμείς δεν θα αναγκαζόμαστε να ξοδεύουμε μελάνι για τα αυτονόητα.
Έχει προ πολλού περάσει ο καιρός, για την κυβέρνηση του σήμερα, του χτες και του αύριο, να φέρει στα συγκαλά του το όργανο αυτό που ασκεί την αστυνομική εξουσία για λογαριασμό του κράτους. «Θέλετε περισσότερες καταδίκες; Φέρτε περισσότερους ενώπιον της Δικαιοσύνης». Είναι τα λόγια ενός εισαγγελέα που έδωσε τη ζωή του πολεμώντας το έγκλημα και που γνώριζε ότι «η μεγαλύτερη εγγύηση για τον θρίαμβο του Κακού είναι οι καλοί να μην κάνουν τίποτα για να το εμποδίσουν». Είναι η Ελληνική Αστυνομία, σε αυτό το παράδειγμα, «οι καλοί»; Το ελπίζω.■