Είναι μια οργουελική περίοδος. Τόσο επειδή η πανδημία έχει ξυπνήσει διάφορες δυστοπικές παραστάσεις, όσο και επειδή πέρυσι συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από τον θάνατο του Τζορτζ Όργουελ, γεγονός που λειτούργησε ως αφετηρία για ένα πλήθος επανεκδόσεων των κλασικών του μυθιστορημάτων, καθώς και ενός πολύ ωραίου βιογραφικού graphic novel από τον Πιερ Κριστέν (εκδ. Μίνωας), αλλά και μιας συλλογής δοκιμιακών-δημοσιογραφικών κειμένων του με τον ιντριγκαδόρικο τίτλο «Βιβλία εναντίον τσιγάρου» (εκδ. Μεταίχμιο).
Στο ομώνυμο κείμενο που ανοίγει την έκδοση και δημοσιεύτηκε στην Tribune τον Φεβρουάριο του 1946, ο Όργουελ υπολογίζει ότι εκείνη την περίοδο ξόδευε για τα τσιγάρα του 40 στερλίνες τον χρόνο. Όσο για τα βιβλία του αλλά και για εφημερίδες, για το διάβασμα γενικά, υπολογίζει ότι δαπανούσε περιπου 25 στερλίνες. Ήταν ένας πρωτότυπος τρόπος (και ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό ανάγνωσμα), που αποσκοπούσε να αποδείξει ότι το διάβασμα ήταν ένα οικονομικό χόμπι και ότι οι σύγχρονοί του Βρετανοί το απέφευγαν με τη δικαιολογία του κόστους, απλώς επειδή προτιμούσαν να πηγαίνουν «στις κυνοδρομίες, στον κινηματογράφο ή στην παμπ».
Σε επόμενα κείμενα προσεγγίζει το ζήτημα της βιβλιοφιλίας μέσα από τις αναμνήσεις του ως παλαιοβιβλιοπώλης αλλά και ως βιβλιοκριτικός, ενώ συνολικά μέσα από τη ματιά του στην εν λόγω έκδοση αποτυπώνει την κουλτούρα, τη σκέψη και το κοινωνικό αίσθημα της μεταπολεμικής Βρετανίας. Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, που υπογράφει τη μετάφραση και το επίμετρο, σχολιάζει ότι ο Όργουελ «ανήκει σε μια κατηγορία ανθρώπων που επιλέγουν να εκφραστούν με το γράψιμο, πιστοί στην ιδέα ότι οι λέξεις μπορούν να είναι φορείς και μεταδότες αλήθειας». ■