Στον λίγο ελεύθερο χρόνο που μπορεί να βρεθεί, προσπαθώ κι εγώ να ταξιδέψω με μια σειρά. Στο σπίτι, βέβαια, η επιλογή κάθε φορά είναι… αποτέλεσμα σκληρών διαπραγματεύσεων. Για παράδειγμα, πρόσφατα είδα το «Bridgerton» γιατί επέμενε η Μαρέβα. Και, σε αντιστάθμισμα, δέχτηκε και εκείνη να δει το «Lupin», που ήταν η δική μου προτίμηση.
Το «Queen’s Gambit», πάντως, το παρακολούθησα μόνο εγώ. Ξεκίνησα με αφορμή το ενδιαφέρον μου για τη στρατηγική που διαπνέει το σκάκι. Στην πορεία, όμως, με κέρδισε η επιμονή της νεαρής πρωταγωνίστριας να πετύχει τους στόχους της. Αλλά και να αντιπαλέψει τους δαίμονές της, προσαρμόζοντας τον κόσμο στο ασπρόμαυρο πλαίσιο του παιχνιδιού. Και όλα αυτά σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, με φόντο τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Η Anya Taylor Joy είναι πραγματικά συγκλονιστική.
Όσο για το «Lupin», το «κλειδί» της επιτυχίας του είναι, νομίζω, η ίδια η μεταφορά του ήρωα του 1907 στο Παρίσι του 2020: Ο πρωταγωνιστής κινείται με τις ίδιες μεθόδους και στα ίδια μέρη όπου τοποθέτησε και ο Maurice Leblanc τον μυθιστορηματικό Arsène Lupin. Και εκπέμποντας τα ίδια κοινωνικά μηνύματα στη σύγχρονη Γαλλία: Η διαρκής μάχη με την ανισότητα, αλλά στο περιβάλλον μιας πιο ευρύχωρης κοινωνίας. Με τον ευγενή παράνομο να είναι, πλέον, μαύρος που έχει λευκή σύντροφο. Και με Γάλλους αστυνομικούς αραβικής καταγωγής να τον καταδιώκουν. Γιατί η καταγγελία ίσως και να αποδεικνύεται πιο θαρραλέα όταν αυτή δεν είναι κραυγαλέα.
Η αλήθεια είναι ότι οι σειρές για μεγάλες πλατφόρμες έρχονται να πλαισιώσουν την κινηματογραφική δημιουργία και να μεγεθύνουν το οπτικοακουστικό περιεχόμενο. Εμπλουτίζοντας τον καθημερινό πολιτισμό και τροφοδοτώντας τον θεατή με σκέψεις και εικόνες, αλλά και με ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Θα παρέπεμπα, ας πούμε, στις συνεντεύξεις του David Letterman ή στο ντοκιμαντέρ «A life on our Planet». Αλλά και στις ανάλογες σειρές του EΡΤflix, που είναι μία ακόμη από τις ευχάριστες εκπλήξεις της αναγεννημένης ΕΡΤ.
Αξίζει, πάντως, να σημειώσω ότι και στον τομέα αυτόν η Ελλάδα σήμερα όχι απλώς παρακολουθεί, αλλά πρωταγωνιστεί. Είτε προωθώντας στη διεθνή αγορά εγχώριες παραγωγές, όπως το «Έτερος εγώ», είτε φιλοξενώντας εδώ γυρίσματα, όπως της σειράς «Τεχεράνη» για λογαριασμό της Apple TV. Με άλλα λόγια, η «ψυχαγωγία της οθόνης» δεν αποτελεί στις μέρες μας μόνο κομμάτι της κοινωνικής ζωής, αλλά και κρίσιμη πλευρά της οικονομικής. Είναι χρήσιμο να το θυμόμαστε αυτό κάθε φορά που πατάμε το κουμπί του τηλεκοντρόλ ή του υπολογιστή μας.
Ο Αλέξης Τσίπρας αγαπάει πια τις μίνι σειρές
Από το «Casa de Papel» και το «English Game» στο «Unorthodox».
Τα χρόνια που προηγήθηκαν, με την εμφάνιση του Netflix και των άλλων πλατφορμών streaming, δημιουργήθηκε μια νέα κουλτούρα όσον αφορά τα τηλεοπτικά και κινηματογραφικά γούστα, κυρίως στις νεότερες αλλά και στις μεγαλύτερες ηλικίες. Μέχρι πριν από μία δεκαετία, λίγο έως πολύ, τα κανάλια όριζαν σε μεγάλο βαθμό τις επιλογές του κοινού, όμως πλέον αυτό έχει αλλάξει. Και ειδικά μέσα στην πανδημία νομίζω ότι δεν μπορούμε να μιλάμε απλώς για μια στροφή προς τις πλατφόρμες streaming, αλλά για μια καθημερινή συνήθεια για εκατομμύρια πολίτες ανά τον κόσμο.
Δεν θα έλεγα ότι είμαι ο καταλληλότερος να φτιάξω μια αντιπροσωπευτική λίστα με τις καλύτερες σειρές, καθώς λόγω χρόνου οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Οπότε προτιμώ να απολαύσω μια ταινία, καθώς δεν μπορώ να εμπιστευτώ τον εαυτό μου ότι θα έχω να διαθέσω ανάλογο χρόνο και τις επόμενες μέρες ώστε να ξεκινήσω μια σειρά. Παρ’ όλα αυτά, κάποιες παραγωγές μού τράβηξαν το ενδιαφέρον και κατάφερα να τις δω.
Η πρώτη σειρά που είδα –και στην οποία παραμένω πιστός fan– ήταν το «Casa de Papel». Αργότερα είδα το «Suburra», μια ιταλική αστυνομική σειρά, αλλά και το «The English Game», που αναφέρεται στη Βρετανία την εποχή που ανακαλύφθηκε το ποδόσφαιρο ως σπορ των ευγενών, αλλά γρήγορα εξελίχθηκε σε αγαπημένο άθλημα της εργατικής τάξης. Επίσης, στην πρώτη καραντίνα είδα τη σειρά ντοκιμαντέρ για τα σημαντικότερα γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο Netflix.
Αυτό όμως που ξεχώρισα ήταν το «Unorthodox». Ξεκίνησα να το παρακολουθήσω με δέλεαρ ότι είχε μόνο τέσσερα επεισόδια. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για μια εξαιρετική παραγωγή. Περιγράφει την ιστορία μιας γυναίκας που βρήκε τη δύναμη να ορθώσει το ανάστημά της απέναντι σε μία από τις πιο σκληρά οργανωμένες μορφές πατριαρχίας και σκοταδισμού, καταφέρνοντας να ξεφύγει από μια ζωή στην οποία ήταν καταδικασμένη να ζήσει.
Το ουμανιστικό «Star Trek» του Γιάνη Βαρουφάκη
Ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 γράφει για την αγαπημένη του σειρά όλων των εποχών.
Αρχής γενομένης με το «Twin Peaks» του Ντέιβιντ Λιντς, τηλεοπτικές σειρές εξαιρετικής ποιότητας άρχισαν να συνωστίζονται στις μικρές μας οθόνες. Όμως σχεδόν όλες τους, π.χ. «Dr House», «Mad Men», «House of Cards», ανέδιδαν μια απαισιόδοξη διάθεση χωρίς ίχνος ουμανιστικής κάθαρσης. Έτσι, σιγά σιγά, ένιωσα την ανάγκη να επιστρέψω σε μια σταθερή, άκρως ουμανιστική τηλεοπτική αξία: το «Star Trek», με έμφαση στις σειρές «Next Generation», «DS9» και «Voyager».
Όπως ο Πλάτων δεν άφησε φιλοσοφικό ερώτημα που να μην έθεσε, έτσι και το «Star Trek» χρησιμοποίησε την επιστημονική φαντασία για να αναδείξει τα διαχρονικά ηθικά διλήμματα της ανθρωπότητας. Έχοντας αναθέσει τις αγγαρείες σε μηχανικούς σκλάβους, οι άνθρωποι, απελευθερωμένοι από τον κτητικό ατομικισμό, ταξιδεύουν στο σύμπαν και έρχονται αντιμέτωποι με το μέγα εγχείρημα της αυτοβελτίωσης.