«Ακούς; Θα κατέβουμε Αθήνα», μου λένε οι κολλητοί μου μέσα στο Πάσχα. Δεν παίρνω στα σοβαρά τις δηλώσεις τους, μέχρι να βρεθούμε τελικά στο ίδιο βαγόνι και τα μάτια μας να γλαρώσουν κάπου στον Παλαιοφάρσαλο και να ανοίξουν στις Αχαρνές. Η βαριεστημένη φωνή του ελεγκτή ανακοινώνει την άφιξη στην Αθήνα με λίγο παραπάνω ενθουσιασμό. Από την παρέα των τεσσάρων, ο Φίλιππος και ο Κώστας φτάνουν με το τρένο, ενώ ο Μάικ και ο Μήτσος ακόμα ταξιδεύουν με το αμάξι. Οι δύο πρώτοι εκστασιάζονται με το μετρό, μέχρι που συνειδητοποιούν πως ο θόρυβος που κάνει ο συρμός στις σήραγγες τρυπάει τα αυτιά τους και αχρηστεύει κάθε λέξη που ξεστομίζουν, σαν σε συναυλία. Η έξοδος στο Παγκράτι είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Φίσκα η πλατεία Προσκόπων, κατειλημμένα τα πεζοδρόμια της Αρχελάου και μικρές ουρές κρυμμένες πίσω από τα δέντρα που περιμένουν τραπέζι να αδειάσει. Είμαστε έτοιμοι να πάρουμε ποτά στο χέρι, ώσπου δρα το «κοκαλάκι της νυχτερίδας» του Μάικ και βρίσκουμε άδειο τραπέζι στο «Neuf» και κάτι κερασμένα σφηνάκια.
Την επόμενη μέρα κατεβαίνουμε στον Πειραιά και περπατάμε στο Πασαλιμάνι. Ο Μήτσος είναι μονίμως κουρασμένος και επαναλαμβάνει: «Άντε να γυρίσω στον στρατό να ξεκουραστώ». Τον κοιτάμε παραξενεμένοι και ξεκινάμε ασταμάτητα να τον πειράζουμε. Στην επιστροφή, όσο τα παιδιά κοιτούσαν από το παράθυρο το «Νιάρχος» και τη Συγγρού, ακουγόταν από το ράδιο το «Εmerald» της Manizha, που έσβηνε κάθε ήχο όσο δυνάμωνε το κρεσέντο του. Στο πρώτο φανάρι της Συγγρού πετάγονται κάτι inside jokes. Ο Μήτσος, που αύριο τελειώνει η άδειά του, προτείνει να πάμε στην Αγία Παρασκευή. Ξανά καζούρα. Η Καισαριανή παίρνει σειρά. Στο Σκοπευτήριο μια σειρά από κορίτσια τραγουδούν τον «Πυροσβεστήρα» του Μπαλάφα, «για τη στιγμή, για τη χαρά, για την παρηγοριά». Το επόμενο βράδυ, ο Φίλιππος έρχεται να δούμε ταινία, μια συνήθεια που έχουμε από το Λύκειο, αλλά τελικά «σβήνουμε» με δύο επεισόδια «Brooklyn Nine-Nine». Μόλις ξυπνάμε, κανονίζουμε με τον Κώστα για καφέ στο «Dope» στην πλατεία Καραμάνου και μου ζητούν ένα μίνι τουρ στο Εμπορικό Τρίγωνο, για να καταλάβουν περισσότερο την Αθήνα. Δεν σκέφτονται καθόλου τις μέρες που μετρούν αντίστροφα για την επιστροφή τους στη Θεσσαλονίκη· απολαμβάνουν την Αθήνα, τις ομορφιές και το χάος της, και το δείχνουν με τις απορίες που έχουν για τα κτίρια και τους δρόμους. Το ταξίδι τους θα κλείσει με σουβλάκια του «Έλβις» στην Αρχιμήδους και αγνάντεμα της Αθήνας, νιώθοντας τη βραδινή δροσούλα στο δέρμα μας. «Σβήστε τα φώτα, σβήστε το φεγγάρι» αντηχεί στο μυαλό μου η Λυδία Φωτοπούλου και σιγά σιγά «πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο». ■