Έχω πει τόσες φορές και σε τόσες διαφορετικές περιστάσεις ότι αντιπαθώ τις γάτες, που κάποιοι το πίστεψαν. Αυτοί που με ξέρουν, βέβαια, γνωρίζουν ότι έζησα δώδεκα ολόκληρα χρόνια με μια γάτα, λευκή κούκλα, περσίδα, που βρέθηκε στα χέρια μου από τύχη· δική της, βαυκαλιζόμουν να πιστεύω στην αρχή, αλλά και δική μου – αν και χρειάστηκε περίπου ένας χρόνος μέχρι να το παραδεχτώ.
Οι άλλοι όμως, όσοι απλώς με παρακολουθούν μέσα από το «Κ», παίρνουν τον σαρκασμό μου τοις μετρητοίς. Ένας από αυτούς, νέος αναγνώστης και ιδιοκτήτης αιλουροειδούς, ξετρύπωσε στο διαδίκτυο μια αρτίστικη ιστοσελίδα που φιλοξενεί έναν εικονογραφημένο κατάλογο με τίτλο: «15 εξαιρετικά σημαντικά επαγγέλματα για γάτες». Όσοι έχετε ήδη γάτα τα ξέρετε. Είναι όμως διπλή η απόλαυση να διαπιστώνει κανείς ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσάς, και μάλιστα με χαρισματικό πενάκι: «Θερμοφόρα κρεβατιού», «ξυπνητήρι», «ανακουφιστής στρες/μελαγχολίας/κατάθλιψης», «εκριζωτής οικιακών φυτών», «μασέρ», «ελεγκτής σακούλας με ψώνια», «επιθεωρητής απαλότητας μπουγάδας» και, το αγαπημένο μου, «επιθεωρητής βαρύτητας». Η δράση της βαρύτητας φυσικά επιβεβαιώνεται αταλάντευτα, κάθε φορά που η γάτα σας αποφασίζει να σπρώξει ύπουλα ένα αντικείμενο πέρα από την άκρη του τραπεζιού, αλλά αυτό δεν έχει σημασία για μια συνεπή επαγγελματία. Θα συνεχίσει να το κάνει γιατί, δεν ξέρεις καμιά φορά, μπορεί το βαρυτικό πεδίο του πλανήτη να πάψει ξαφνικά να λειτουργεί. Και θα είσαι ο πρώτος που θα το μάθει!
Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε μια διαφήμιση (πίσω από την ιδέα της οποίας βρίσκεται ένας καλός, διαδικτυακός φίλος) στην οποία μια γάτα γίνεται ο ολετήρας ενός σπιτιού, σε τέτοιο βαθμό, που μια καλή ασφάλεια κρίνεται απαραίτητη. Μέχρι το σημείο μιας ρητορικής, διαφημιστικής υπερβολής, το σενάριο αυτό είναι οκέι. Στην πραγματικότητα όμως οι γάτες κάνουν πολύ λιγότερες ζημιές από όλους τους υπόλοιπους ενοίκους ενός διαμερίσματος, δίποδους και τετράποδους, αρκεί να καταλάβει κανείς ότι πρόκειται για πλάσματα που δεν κινούνται στις δικές του, περιοριστικές τρεις διαστάσεις. Ο δικός τους ζωτικός χώρος είναι ψηλότερος, βαθύτερος, σκοτεινότερος. Ο δικός τους ζωτικός χρόνος είναι ταχύτερος. Σε ορισμένες περιπτώσεις, και για τις δικές μας περιορισμένες αντιληπτικές ικανότητες, σχεδόν ακαριαίος. Ένας φίλος συγγραφέας, γατολάτρης και πολύ συχνά περιπαικτικός της δικής μου ανάγκης για ευταξία και νοικοκυροσύνη, το έχει πει καλύτερα από όλους: «Οι γάτες όχι μόνο ζουν σε παράλληλα σύμπαντα, γι’ αυτό και μερικές φορές τις βλέπεις να χάνονται στην ενδοσκόπησή τους, αλλά ακόμα και τη ρωγμή στο παραπέτασμα που τα χωρίζει την έχουν κάνει οι ίδιες. Από περιέργεια κυρίως. Με τα νύχια τους. Το ότι επιλέγουν να ζουν τον περισσότερο χρόνο της ζωής τους στο δικό μας σύμπαν είναι κάτι που μόνο ευγνωμοσύνη θα έπρεπε να μας γεμίζει».
Η τελευταία του γάτα έζησε πολλά χρόνια, γέρασε βαθιά και μετά απλώς χάθηκε. Από ένα ερμητικά κλειστό διαμέρισμα χωρίς μπαλκόνι. «Πέρασε απέναντι, ρε κορόιδο», επιμένει ο φίλος μου.